vrijdag 27 november 2015

Kleintje bis

Het vervolg van de Kleintjes-story:





Maart 2014
We vragen een tweede opinie bij de dierenartsenpraktijk.
Ik vermeld dat poes al een tijd aan het afvallen was, ook voor haar vastenkuur.
Kleintje wordt onderzocht en betast. De dierenarts vermoedt een pancreastumor, naast haar leverfalen. Lang zal ze het waarschijnlijk niet meer trekken en we moeten nu toch echt nadenken over een finaal spuitje.

April 2014
Kleintje loop nog steeds vrolijk rond. Ze eet terug. Na een periode met grijze garnaaltjes zijn we nu toch overgestapt op iets minder exclusief eten. Zo terminaal ziet ze er echt niet uit.

Haar dwingende katterige aard komt terug boven. Geen sprake meer dat we haar ’s nachts nog binnen kunnen houden. Ze heeft een feilloze manier ontdekt om ’s avonds buiten te geraken:

Poes wacht tot na het avondeten, nadat alles opgeruimd is en we in de zetel neerstrijken. Dan waagt ze haar kans. Poeslief komt ze naast me in de zetel zitten. Een kopje, een miauwtje: ‘ik wil naar buiten …’ Ik blijf onverbiddelijk. Zieke poezen brengen de nacht NIET buiten door. Ze begint aan te dringen. Gaat op mijn schoot zitten en kijkt me star in de ogen: ‘Ik wil naar buiten!!’ Ik geef niet toe.
Dan gaat ze boven op de rugleuning liggen. Net achter mijn hoofd. Af en toe gaat ze met een klauw door mijn haren. Ik reageer niet. Tijd voor poes om grover geschut uit te halen. Ik krijg een zachte tik tegen mijn hoofd. Als dat niet helpt worden de tikken harder. ‘IK WIL NAAR BUITEN EN WEL NU DADELIJK !!!!’ Uiteindelijk geef ik toe en krijgt poes haar zin. 

“Ach,” denk ik dan “ voor de tijd die ze nog te leven heeft kan ik haar toch beter haar kattenleven ten volle laten leven.”
Poes herleeft, brengt ons terug muizen, mollen en af en toe een rat.
Haar laten inslapen? Daar denken we niet eens meer aan!

Juli 2014
Opnieuw weigert Kleintje te eten. Ze leeft in de tuin onder een rozenstruik. Als we haar te veel willen betuttelen verstopt ze zich ergens anders. We laten begaan en bereiden ons voor op het finale spuitje.
31 juli, mijn verjaardag. Ik denk eraan poes morgen te laten inslapen. Maar wie verschijnt daar op mijn feestje? Kleintje! En ze wil eten. NU!!
Hetzelfde scenario als 5 maanden eerder herhaalt zich. Poes eet terug, komt er terug bovenop en herneemt haar wilde poezenleven.

Augustus 2014
We trakteren hotel mama op een midweek Berlijn. Nog eens met zijn allen op reis, net als vroeger.
Voor de poezen besprak ik een plekje in het poezenpension. Maar eerst gaan we nog eens langs de dierenarts voor de nodige jaarlijkse inentingen. De dierenarts kan niet geloven dat onze poes nog steeds leeft. Inentingen wil hij haar niet meer geven. Het wit van haar ogen ziet immers nog steeds (of opnieuw?) geel. Haar lever is het écht aan het begeven hoor. Hij raadt ons ten stelligste af om Kleintje in een kattenpension achter te laten. Dat wordt zeer waarschijnlijk haar dood.

In extremis regelen we een thuisopvang voor Kleintje…

(wordt nog vervolgd...)

woensdag 25 november 2015

Kleintje




Februari 2014

Zaterdagmorgen. Ik kom net thuis met de weekboodschappen. 
De poetsvrouw wacht me op met roodbehuilde ogen. “Kleinie gaat dood!”

Ik zet mijn draagtassen neer en overschouw de situatie.
Ik zie geen zieltogende kat, dus zo’n vaart zal het wel niet lopen.
Hoewel … poes Kleintje (Kleinie is haar roepnaam) voelt zich al een tijd niet goed. Ze weigert te eten. Dochter en zoon zouden deze morgen met haar naar de dierenarts gaan…

Ik spurt naar dochters kamer. Ze zit met Kleintje in haar armen.
Oef… de poes leeft nog!

De dierenarts was onverbiddelijk. Kleintje heeft acuut leverfalen. Daartegen kan hij niets. We kunnen haar nog enkele dagen koesteren. Daarna zullen we toch moeten besluiten tot het finale spuitje. Tenslotte is ze al 13 jaar. Een mooie leeftijd voor een kat!

Kleintje wordt vertroeteld.  Ze mag op de beste plekjes liggen. We proberen al haar lievelingskostjes. Tevergeefs. Ze drinkt zelfs nog nauwelijks…

Donderdagavond: een verhitte discussie met dochter. Ik wil dit niet langer aanzien en denk aan een spuitje. Dochter vindt dat ik de poes niet lang genoeg kansen geef om zichzelf te genezen.
Kleintje blijft ons stoïcijns aankijken en geeft geen commentaar…

Ik geef toe. Voor een stervende poes heeft ze wel nog een hele stevige vacht. Pijn lijkt ze ook niet te lijden. Maar hoe lang kan een dier zonder eten en drinken? Ik wil het wel nog enkele dagen aankijken, maar na het weekend zal ik de dierenarts bellen.

Vrijdagmorgen. Ik heb mijn vrije dag. Ik ben alleen thuis. Ik wil de dag beginnen met een potje yoghurt en open de koelkast…

Maar ... wat krijgen we nu? Kleintje staat naast mij en eist eten en wel nu onmiddellijk!
Tja, er liggen speciaal voor haar grijze garnalen in de koelkast. Die had ik gekocht in de hoop dat ze toch zou zwichten voor haar absolute lievelingskostje. Dat krijgt ze anders maar heel zelden en met mondjesmaat. 
Ik bied haar enkele garnalen aan. Ze stort zich erop en eist meer! 

De hele verdere dag bied ik met lange tussenpozen garnalen aan. Alles gaat er vlot in en blijft erin.
De volgende dag gaan we terug over op kattenvoeding. Poes Kleintje eet weer!


(wordt vervolgd)

maandag 23 november 2015

Trial en error

Vandaag een onverwacht dagje verlof. Niet dat mijn werkplek echt onveilig is. Maar ach, ik had nog genoeg vakantiedagen staan. En met een dreiging van niveau 4 waag ik me niet echt graag in onze hoofdstad.

Onverwacht vrije tijd, dus.
Tijd voor een blogje. 
En tijd voor een projectje, dat ik samen met mijn dochter doe. 
Nee, geen van beiden zijn we een naaiwonder ...
Ik heb maar een heel basic naaimachine. 
Vrij oud, want gekocht voor een korte naaicursus die ik ooit volgde. 
Veel heb ik er niet van onthouden...
Vier kinderen en 30 jaar verder, haalde ik de machine terug van onder het stof. 

Nee, nu lieg ik: af en toe heb ik met mijn machine wel een zoom van een gordijn genaaid en deze zomer naaide ik - met een heel makkelijk patroon - een zomerjurk, die achteraf ruim een maat te groot bleek en die ergens helemaal onderaan in een kast belandde. (tja, de volgende keer misschien eerst even passen?)

Maar nu dus een heus project. Het is nog niet af en de inspiratie vond ik hier
Maar ik licht al een hoekje van de sluier op...
Of het goed komt? Dat weet ik nog niet ... we doen ons best... 
Eén dingetje hebben we al geleerd: tricotstof is geen goed idee als eerste projectje. Het schuift alle kanten uit!
En misschien moeten we toch wel eerst een cursus volgen? 
Hoewel ... er staan massa's tutorials op you-tube ... en ...
leren door trial en error is ook wel leuk ... 




vrijdag 20 november 2015

De microbe sloeg toe

Jarenlang lagen ze in een schuif stof te vergaren. Mijn makkertjes uit mijn jeugdjaren. 
Geen tijd meer ... te hectisch leven met een job en 4 kinderen ... geen zin meer ... een ouderwets tijdverdrijf ...
En toen ... sloeg de microbe terug toe!
Eerst aarzelend ... zou ik het nog kunnen?
Of is het zoals zwemmen en fietsen? Eens je het kan, verleer je het niet meer?

Er kwam een bestelling: het was zo koud op haar werk  .. die airco blies de hele dag koude lucht over haar heen ... ze dacht aan een poncho ... maar dan eentje die ze dicht om zich heen kon knopen...

Ik was voorzichtig. Of kwam mijn zuinige aard boven?
Ik zocht een gratis patroontje op internet.
Ik kocht goedkoop breigaren: één bol voor net geen twee euro.
En ik ging aan de slag.

En het resultaat?
Zij was er in elk geval heel erg blij mee!





woensdag 18 november 2015

De karnemelk-kop

Ik ben verzot op verhalen. Dat las je al in de intro van deze blog.
Ik omring me ook graag met voorwerpen waar een mooi verhaal aan vast hangt. Soms tot grote wanhoop van CeT. Die voorwerpen moeten een plaatsje krijgen. En zo slibt hotel mama langzaam dicht...

In mijn keukenkast staan 2 grote koppen. Ze passen helemaal niet bij de rest van mijn vaatwerk. Het zijn flower power koppen. Ze dateren van begin jaren 70 van vorige eeuw, vermoed ik. Ik ben eraan gehecht. Ze herinneren me aan mijn grootouders...





Ik ben 16. Vakantie. Heerlijke dagen van vrijheid!
Vrijdag vandaag. Tijd voor mijn 'goede daad'.
Op vakantie-vrijdagen fiets ik naar 'meter en va'. Ik help hen met enkele taken.
Een vaste regelmaat heerst op die vrijdagen.

Ik word verwacht. Va deed de poort al van het slot. Het is mooi weer. Kijk, hij staat me al op te wachten.
Het boodschappenlijstje voor de buurtwinkel ligt klaar. Mijn eerste taak vandaag.

Voor mijn volgende taak staat een zwarte boodschappentas klaar. Hierin prijkt een aluminium melkkan.
Achteraan in de tuin is een groen geschilderd poortje. Daar begint de weg naar de boerderij. Op vrijdag kan je terecht in de 'voorkamer' van de boerin.
Ik zet mijn tas op de grote tafel en zoek een vrije stoel tussen de bejaarden die hier hun beurt afwachten. Ik neem niet echt deel aan hun gesprekken. Ik luister vooral. De boerin herkent mijn tas. Ze vult de kan met verse karnemelk en stopt boter en eieren in de tas.

Op de terugweg loopt het water me al in de mond. Ik weet wat nu volgt...

Ik poets de benedenverdieping. Ondertussen zijn meter en va bedrijvig in de keuken rond de Leuvense stoof. De karnemelk wordt opgekookt naar een aloud recept. Meter voegt er brood en rijst, bloem en suiker bij. Va blijft ijverig roeren tot de karnemelk goed doorgekookt is.

Mijn taken zitten erop. De 'moderne' bloemenkop wordt uit de buffetkast gehaald. Voor mij alleen! Meter vult ze tot de rand met dampend hete karnemelk.
Ik smul en geniet van het samenzijn met mijn hoogbejaarde grootouders.


Heb jij ook voorwerpen met verhalen in huis?

zaterdag 14 november 2015

Je suis Paris

Vrijdagavond. 
Je kijkt uit naar een fijn weekend. 
Je viert het einde van de werkweek met enkele vrienden. 
Een klein restaurantje in de buurt. 
Jullie drinken een glas, eten een hapje, kletsen, genieten, …
… totdat … 
een jonge man met een kalachnikov je samen met je vrienden neermaait…


Paris, hoofdstad van de liefde, de literatuur, de elegantie 
werd een oord van zinloos geweld...

Mijn gedachten gaan uit naar de slachtoffers en hun gezinnen.




vrijdag 13 november 2015

Weekendbloemen





Af en toe doe ik mezelf een bosje bloemen cadeau op vrijdag.
Dan kan hotel mama daar het hele weekend van genieten.
Vandaag waren er fresia's en witte rozen in de aanbieding.
Ik kon er niet aan weerstaan.
Een fijn weekend aan alle bloglezers!



dinsdag 10 november 2015

Honden doen niet aan ballet!

"... wil je lezen, samen op de bank
'k heb wel 100 boeken
op mijn boekenplank...
...boeken groot, boeken klein,
boeken lezen is zo fijn!"

Ik zit op een bankje tussen de kleuters. 24 paar glunderende oogjes kijken me aan. Speciaal voor mij zingen ze 'mijn' voorleesliedje. Vol verwachting zijn ze. Hun vierjarige lijfjes klaar om in de huid van een prinses, ridder, stoere jongen of desnoods een klein ettertje te kruipen....

De voorpret was voor mij. Kiezen, keuren, lezen, prenten kijken, oordelen en veroordelen. Maar nu komt 'le moment suprême'. Het uitverkoren boek zit nog even goed verborgen in mijn tas.

De juf noemt de namen van het eerste groepje dat vandaag met me meemag. Acht kleuters volgen me naar ons 'voorleesplekje'.
"Welk boekje heb je mee?" 
"Gaat het over een ridder?" 
"Mogen we het al eens zien?  Toe, één prentje maar!"
...

Iedereen heeft een plekje gevonden rond mij.
Het is muisstil in het klasje.
Langzaam rits ik mijn tas open en haal er een boek uit....




Om de 2 weken heb ik een vrije dinsdag en dan ga ik voorlezen in een kleuterklas. Zo leuk vind ik dat! Toen mijn kinderen klein waren heb ik hen elke avond voorgelezen. Wij waren gekend in de dorpsbib. Met een hele mand boeken kwamen we op zaterdagnamiddag de bib uit.
Nu de kinderen volwassen zijn, miste ik dat voorlezen wel. En kijk, in de naburige stad vroegen ze vorig jaar vrijwillige voorlezers om in de bib zelf of in een kleuterschool voor te lezen. Ik koos voor de kleuterschool en daar heb ik nog geen minuut spijt van gehad. Dit is mijn tweede schooljaar bij dezelfde juf in de tweede kleuterklas. Ik hou van kinderen én van voorlezen én het klikt goed met de juf. Een super vrijwilligerswerk, toch!

Deze week koos ik dus voor:
'Honden doen niet aan ballet. Anna Kemp. Rotterdam: Lemniscaat, 2010.'
'Mijn hond is anders.' is de openingszin. Je komt al snel te weten waarom hij anders is. Hij houdt immers niet van hondendingen, maar wel van ballet. Maar papa laat hem niet meegaan naar de balletles. 'Honden doen niet aan ballet' is zijn leuze... Aan het einde van het boek komt de hond toch in de schijnwerpers terecht...
Een heel leuk boek en een aanradertje. De kleuters vonden het vooral heel leuk om de verborgen hond telkens te zoeken op de prenten.





zaterdag 7 november 2015

De picknicktafel



Af en toe heb ik nood aan handenarbeid.
Het helpt je hoofd leeg te maken.
Als het dan meteen ook een projectje wordt, heb je dubbel winst.

Dit voorjaar kwam er zo'n projectje op mijn pad.
Bij het leegmaken van het ouderlijk huis, werd de picknicktafel aan mij toebedeeld.


Een tafel vol herinneringen: mijn 21ste verjaardag, de familiebarbecues, buiten blokken voor een tweede zit, ...
'Opa' was altijd zorgzaam voor zijn tafel. Bij aankoop 'sapte' hij ze met houtbeschermingsmiddel. Elk jaar in de herfst werd de tafel uit elkaar gevezen en vochtvrij weggezet. In de lente verscheen ze terug in de tuin.

Nu ben ik de gelukkige eigenaar. Vorig jaar op moederdag werd de tafel door mijn kroost liefdevol in elkaar gevezen. We genoten de hele zomer van het leuke zitje.
Toen de herfst in het land was dacht ik: "Ach, dat hout is toch beschermd. Waarom de tafel uit elkaar halen? Bovendien hebben we niet zoveel stockeer ruimte in hotel mama. We laten ze toch gewoon staan!"

Slecht idee! Een beschermlaag van meer dan 30 jaar oud...
Deze lente stond er een totaal afgebladderde tafel op ons terras...

Tijd voor een projectje, dus.
Ik zou de tafel lichtgrijs schilderen.

De dame in de verfwinkel gaf me raad: helemaal afschuren, dan een primer, dan een lakverf voor buitenhout. De tafel zou dan minimum een drietal jaren mooi moeten blijven.

Opgewekt ging ik aan de slag. Enkele dagen later kreeg ik wat hulp met in elkaar vijzen en ... tadaa: een volledig gepimpte tuintafel!

En ach, dat het lichtgrijs een beetje blauwig is uitgevallen vind ik niet erg.
Blauw is mijn lievelingskleur!




woensdag 4 november 2015

Treinreizen




Ik hou van reizen met de trein!
Als kind vond ik de trein spannend. Het summum was een reis met de nachttrein naar het buitenland. Slapen in een 'couchette', hoe avontuurlijk was dat!

Al meer dan 30 jaar lang neem ik drie keer per week de trein  naar mijn werk. Toch is reizen met de trein voor mij nog steeds een beetje vakantie.
Als ik dus alleen ergens heen moet (en al zeker als die reis me met de auto over de Brusselse ring zou leiden) kies ik zoveel mogelijk voor de trein.
Geen files, niet hopeloos rondrijden op zoek naar een parkeerplaatsje, niet knoeien met een gps. Nee, niets van dat alles!
Ik koop een treinbiljet via internet (als mama van een groot gezin heb ik zelfs 50% korting), parkeer mijn auto aan het station en zoek het juiste spoor.

Als het enigszins kan, spoor ik buiten de spitsuren. Voor mijn werk reis ik in de spits. Dan ben ik al blij als ik een zitplaatsje bemachtig en lees ik opgepropt tussen de andere reizigers de krant op mijn tablet.
Buiten de spits is er plaats op de treinen. Ik nestel me gezellig in een hoekje aan het raam en kijk vergenoegd naar buiten. Vanuit de trein kijk je vaak pal in de tuinen van de huizen waar je voorbij rijdt. Ik voel me dan een beetje een 'voyeurtje' , maar ik hou van de beelden die ik te zien krijg.
Als iemand mijn aandacht trekt, is dat meestal het beginpunt van een fantastisch verhaal in mijn hoofd. Ik fantaseer dan de bewoners die bij het huis horen en beeld me in hoe hun leven eruit ziet.

Een vrouw hangt 2 vormeloze pulls op een wasdraad in een piepklein achtertuintje van een vervallen arbeidershuisje. Het is een blanke vrouw van nog net geen middelbare leeftijd. Wat deed haar in dit huisje terecht komen? Van wie zijn die pulls? Leeft ze alleen of met kinderen of een man of een vriend? Hoe voelt ze zich vandaag? Heeft ze plannen voor de rest van de dag? Allemaal vragen waar ik naar hartenlust antwoorden kan op verzinnen.

Een bejaarde man staart de voorbijrijdende trein na, leunend op zijn schop tussen zijn groentebedden met naast hem een kruiwagen. Wat is zijn vrouw aan het doen? Heeft hij kinderen? Komen zijn kleinkinderen af en toe langs? Houdt hij van tuinieren of vindt hij het zijn mannelijke plicht om groenten te kweken? Geniet hij van de late herfstzon in zijn tuin of is hij jaloers op de mensen die voorbijrazen in de trein naar de stad?

Een jonge mama met een baby.
Spetterende kleuters in een plonsbadje.
Een hond op het terras.
Een postbode op de fiets.
Allemaal beelden die het begin van een verhaal kunnen vormen.

Voor mij is zo’n treinreis midden op een dag puur genieten.
En ja,ik weet het: vaak hebben de treinen vertraging, het treinpersoneel staakt om de haverklap, soms zijn treinen afgeschaft. De trein is niet altijd 'een beetje reizen' bij de NMBS.
Maar ik hou er nog steeds van. En als ik met de trein ergens te laat kom … tja … aan treinvertragingen kan niemand iets verhelpen, dus ook ik niet en dit wordt me nooit kwalijk genomen.