Zeg het met bloemen.

Bloemen zijn altijd leutig!
Vandaag ben ik nog altijd blij met een superleuk uitstapje dat ik woensdag maakte.
Het was zo fijn en ik heb zoveel gezien dat ik het niet in één blogpost krijg.
Maar vandaag krijgen jullie alvast een sneakpreview.

Mocht je nog een uitstapje zoeken voor dit weekend?
De vijfjaarlijkse Floraliën in Gent!
Er zijn dit keer weer prachtstukjes bij.
Zelfs in regen- en hagelbuien is het nog de moeite waard.
(Gent zelf is immers ook een mooie stad)

Voor al wie van bloemen houdt:
(en dat zijn zo ongeveer alle lezers, vermoed ik)
een LEUTIGE vrijdag en een fijn weekend!

Danny en Sandy

Nee, Jules en Juliette zijn niet de enige gevleugelde bewoners van onze tuin.

Ze zijn trouwens ijverig bezig met het bouwen van hun nest.

In de andere Hulstboom dit jaar.

Sinds enkele weken huist er een nieuw koppeltje bij ons.

Een merel-koppeltje.

Danny zingt ’s morgens vroeg én bij valavond de mooiste liedjes op de nok van ons dak.

Ons merelkoppeltje is ijveriger dan de duiven.

Zij hebben al een nestje mét kroost.

Ze zijn een zorgzaam ouderkoppel.

De hele dag vliegen ze voorbij met wormpjes in de bek.

Danny heeft een hele andere aanvliegroute naar het nest dan Sandy.

Misschien is dat wel met opzet: speciaal voor de op de loer liggende poezen.

Er is wel één groot probleem: 

de plek waar ze hun nest hebben gebouwd...

Ze bouwden net naast het terras, gezellig dicht bij ons.

Nee, dat is niet het probleem: wij houden van dieren.

Wat dan wel?

Ze bouwden hun nest in een bamboeplant.

Lekker hoog en dus ver weg van alle roofdieren.

Maar BAMBOE! Zeg nu zelf!

Ik denk dat ze hun bouwplannen maakten in een erg windstille periode.

Het minste zuchtje wind doet de hele bamboeplant gevaarlijk van links naar rechts zwiepen.

Heel gevaarlijk zwiepen!

Het nest zwiept vrolijk mee. Mét de kleintjes.

De laatste dagen kregen we veel storm, veel wind, veel regenbuien 

en zelfs hagel.

Angstvallig houden we het nest in het oog. Hangt het er nog?

De dappere ouders gaan om beurten op het nest zitten om hun kleintjes te beschermen, terwijl de partner in weer en wind wormpjes aanbrengt.

Ik maak me zorgen … als dat maar goed afloopt …

Gelukkig schijnt deze morgen een vrolijk zonnetje.

Als je goed kijkt, zie je op de linkse foto de staart van Sandy boven het nest uitpiepen.

Het boodschappenlijstje.

Ik neem een winkelkarretje aan het warenhuis.

In het klemmetje hangt nog het boodschappenlijstje van een vorige klant.

Leuk vind ik dat.

Mijn fantasie slaat meteen op hol.

Wie heeft dit briefje opgemaakt?

Er staan net 10 items op:

Hesp/solo/spek/paardefilet/eieren/tomaten/appelen/appelsienen/fruitsap(klein) en brood.

Alvast niet iemand met een groot gezin…

Het is zeker en vast een bejaard meneertje.
Alleenstaand en een beetje 'pietje precies'.

Zijn leven is mooi georganiseerd.

Zijn middageten wordt aan huis gebracht, maar voor ochtend- en avondeten zorgt hij zelf.
Hij stelt zijn boodschappenlijstje op aan de keukentafel.

Hij heeft net ontbeten.

De tafel is afgeruimd.

Alle broodkruimels zijn weggeveegd.

De 'toile cirée' met schreeuwerige bloemen is afgeveegd met een natte vaatdoek.
Hij denkt goed na. 

Wat heeft hij echt nodig?

Zijn notablaadje ligt klaar op de keukentafel.

Met een zwarte balpen zet hij kordaat 10 streepjes op het blaadje.

Tien is een mooi ordentelijk getal.

Hij houdt van orde en regelmaat.

Elke avond eet hij 2 boterhammetjes met een beetje vlees en een tomaatje.

Af en toe mag het iets meer zijn: spek met eieren.

Elke morgen bij het ontbijt een appelsien (voor de vitamientjes).

In de namiddag een appeltje als vieruurtje.

Snoepen doet het meneertje niet. 

Hij let op zijn gezondheid.

Hij wil graag fit blijven.

Daarom gaat hij elke dag een rondje wandelen.

Steeds hetzelfde rondje.

Hij houdt van goede gewoontes.

Zijn weekboodschappen doet hij zelf, te voet.

Zijn boodschappentas zet hij in zijn karretje.

Zo kan hij alle inkopen systematisch inpakken. 

Het fruitsap en de appelsienen gaan onderaan. De tomaten bovenaan.

Aan de kassa telt hij zijn wisselgeld goed na.

Betaalkaarten, daar houdt hij niet van.

Hij houdt liever echt geld in zijn handen.

Hij zet altijd zijn winkelkarretje mooi terug in het rek.

Daarna stopt hij zijn boodschappenlijstje in zijn binnenzak.

Thuis zal hij de boodschappen een plaatsje geven.

Hij zal zijn boodschappentas onder de kapstok zetten.

Het boodschappenlijstje gaat meteen in de doos met 'oud papier'.

Vandaag werd hij afgeleid door enkele spelende kinderen.

Pas bij zijn thuiskomst ontdekt hij dat het boodschappenlijstje nog op het winkelkarretje hangt.

Even denkt hij eraan terug te keren naar het warenhuis.

Maar wie weet is dat lijstje al lang verdwenen...

Bij mijn volgend bezoek aan het warenhuis kijk ik zeker uit of ik mijn ‘meneertje’ niet ergens ontwaar…

De hydrangea plantage

Op deze leutige vrijdag had ik stiekem gehoopt dat de weerman zich van een dagje had vergist.
Dat het vandaag even warm en zonnig zou zijn als gisteren.
Niet dus...

Maar de natuur trekt zich daar niets van aan en in mijn tuin ontwaken de meest prachtige bloemen!
En: niet getreurd, want voor mijn plannen op deze dag heb ik niet echt 18° nodig.
Ik wil verder werken aan mijn hydrangea-perk.

Ik heb 7 jonge hydrangea-planten, die popelen om een eigen plekje in onze tuin te veroveren.
Ik ben trots op die planten, want ik heb ze zelf gestekt.
En eigenlijk is dat weer een klein verhaaltje...

Ik heb heerlijke herinneringen aan de tuin van mijn kinderjaren.
De ommuurde tuin had fijne plekjes om te spelen en later om te dagdromen. 
Toen de dag kwam dat het ouderlijk huis moest leeggemaakt en verkocht worden, nam ik een paar plantjes uit de tuin mee als herinnering.
Een paar plantjes maar ... kleintjes... zodat het voor de kopers niet zou opvallen dat ik in de tuin had gegraven...
Er stond ook een reuzegrote hydrangeastruik die elk jaar bloeide met mooie, volle blauwe bloemen.
Uitgraven was natuurlijk geen optie, maar misschien kon ik wel enkele stekjes proberen?
Ik knipte in het najaar enkele takken en ging aan de slag.
En ja hoor, het lukte zowaar.
Vorige lente vroeg ik raad aan de man in mijn favoriete tuincentrum.
"Offer het eerste jaar je bloemen op voor een mooi vertakte struik" zei hij, "zo heb je er nog jaren plezier van." 
De prille struikjes werden dus genadeloos gesnoeid.
En nu zijn ze groot genoeg om een plekje in onze tuin te veroveren.
En ik heb al een prachtige plek gekozen.
Waar de bomen-man de sparren heeft omgelegd.
Volgens mij is de grond daar lekker zuur en zullen de hydrangea's er heel gelukkig zijn.
Alleen: ik moet dat plekje eerst ontginnen ... en dat is zwaar labeur...
Woensdag begon ik al aan de karwei.
Vandaag ga ik vol goede moed verder!

Bijziend

De wereld, waar ik door loop zonder bril,
bestaat alleen uit vlekken en uit vegen.
De vlekken staan voor 't grootst gedeelte stil,
terwijl de vegen allemaal bewegen.

Zo begint het gedicht ‘bijziend’ van Annie MG Schmidt.

Ik moest er de laatste tijd vaak aandenken. 
Nee, zo erg is het met mijn ogen niet gesteld dat ik enkel nog vlekken en vegen zie.

Zo’n 20 jaar geleden kreeg ik een bril om auto te rijden (en TV te kijken). 
De ver-kijk-bril bleef altijd in de auto. 
Daar had ik hem echt nodig (toch zeker voor veilig rijden in het donker). 
En omdat ik nogal eens chaotisch ben en al iets durf te vergeten…
En ach, ik had hem toch niet écht nodig om goed te zien.
(vond ik toch)
TV kijken ging ook prima zonder.

Jaren later was ik toe aan een leesbril. 
Mijn leesbril hing meestal aan een koordje rond mijn hals.
Die werd immers meer en meer noodzakelijk om letters te ontcijferen.
Het lukte me uitstekend zo.
(vond ik toch) 

De laatste tijd vloekte ik af en toe. 
Dan lag mijn ver-kijk-bril in de auto en kon ik het nieuwe aankondigingsbord in het station niet zo goed meer lezen…
Dan deed ik in de Ikea-selfservice peper op mijn frietjes omdat ik zonder leesbril overtuigd was dat ik zout had meegenomen… 
Kortom, mijn huisgenoten vonden me hilarisch met mijn ‘brillen-gedoe’.

Maar een permanente bril was niets voor mij.
(vond ik toch)
Een bril was voor de ouder wordende mens.
(dacht ik toch)
En ik voel me nog heel jong!
(meestal toch)
En door mijn boompollenallergie zijn lenzen geen optie.

En toen … liet ik mijn leesbril vallen…
Hij was maar lichtjes beschadigd.
Maar het viel toch wel op.
Ach, het was toch tijd voor een driejaarlijkse controle bij de oogarts...

Oei, mijn zicht bleek toch wel slechter geworden.
“Tja, mevrouw, bij het verouderen wordt het accommodatievermogen van de ogen minder.”
Niet alleen mijn leesbril moest aangepast, maar dit keer ook mijn ver-kijk-bril.
De arts vroeg of ik nog wel goed zag zonder bril.
Aan mij was de keuze: 
Werken met 3 brillen: 
eentje om te lezen, eentje om op het PC scherm te kijken en eentje om auto te rijden 
of kiezen voor:
een permanente bril met multifocale glazen.

Ja hoor, ik overwoog écht om met 3 brillen te werken.
Al snel zag ik in dat dit een ‘zottekes-spel’ zou zijn…

In ons dorp hebben we een goede opticien
Met lood in de schoenen vertrok ik.
CeT en dochter vergezelden me. 
Morele steun én hulp bij het uitzoeken van mijn bril.
Die zou immers de volgende tijd permanent op mijn neus staan…

Ik vond zowaar een brilmontuur dat niet al te veel opvalt.

Vorige vrijdag mocht ik de nieuwe bril ophalen.
Ik was voorzichtig.
In de auto hield ik mijn oude bril op.
Eens thuis besloot ik meteen door de zure appel heen te bijten.
Ik zette de bril op mijn neus …
... en een wereld ging voor me open …
Ik zag plots scherp tot in de weide achter onze tuin.
Bij het borduren ontwaarde ik zelfs het kleinste draadje.

Ik had het niet echt beseft, maar ik was toch wel minder goed gaan zien.
Ja, ik geef toe, het was wel een beetje wennen aan die multifocale glazen.
Mijn PC scherm heb ik een beetje moeten verzetten.
Maar ik had wel veel eerder voor een permanente bril moeten kiezen!

Leutige vrijdag

De laatste dag van een hele week vakantie ...
... maar ook de eerste dag van het weekend!
Dat moest gevierd worden met een bloemetje, vond ik.
Toen ik gisteren vlug even binnen wipte in de Delhaize voor een paar kleine boodschapjes, stonden deze vurige gerbera's naar mij te lonken. Ik kon ze niet weerstaan.

Terug thuis was de postbode geweest en lag er een prachtig pakje met mijn 'prijs' uit de magneet-give away van Els.
Joepie! Dank je wel, Els! Daar ben ik heel erg blij mee.
De 'liefde' spat al van mijn ijskast:

En vandaag met frisse moed verder aan mijn 'vakantie-week- to do -lijst'.

En nee hoor, ik zal ze niet afkrijgen.
Op de één of andere manier zijn mijn to-do-lijsten altijd veel te lang.
Dan denk ik: " Een hele vakantieweek voor mij. Niemand die me kan storen. Iedereen is weg. Naar het werk of de univ. Het hele huis voor mij alleen! Zeeën van tijd. Ik ga eens een extra lange to-do-lijst maken, zie"
En dan begin ik vol goede moed.
Om na een week te merken dat er toch nog veel niet afgevinkt is.

Tja, in een vakantieweek maak ik  ook tijd voor die dingen waar ik anders minder tijd voor heb. 

Dingen die ik belangrijk vind. 

Een extra lang praatje met de buurvrouw, een extra lange mail naar een  vriendin, een afscheidsviering, een paar boodschappen die ik altijd al uitstelde, ...

Er is al heel wat afgevinkt op mijn lijstje en er blijft ook nog heel veel te doen.

Maar deze morgen geniet ik eerst even van wat er wel al gebeurd is in de berging en in de tuin. De enorme bergen hakselhout die de boom-man achterliet zijn nog niet helemaal verwerkt. Maar dat komt nog wel...

La course d' escargots.

Deze week heb ik enkele dagen vrij genomen om heel hard in onze tuin te werken.
In een hoekje vond ik enkele slakken. 
En ik droomde weg...



Vijf jaar ben ik.
Ik heb een ‘beste vriendje’.
Net zo oud als ik.
Philippe, onze buurjongen.
We zijn altijd samen.
Hand in hand gaan we elke dag naar de kleuterklas.

Het is zomer.
Een heerlijke, lange, zonnige zomer.
Elke dag speel ik in de tuin.
Als ik buiten kom, wacht Philippe me al op in de seringenstruik.
Als hij hoog genoeg klimt, kan hij net over de scheidingsmuur kijken.
“Mag ik komen spelen?”
Mijn moeke doet nooit moeilijk over spelende kinderen in de tuin.
Natuurlijk mag het.

Soms krijgen we een snoepje: gummibeertjes.
Philippe houdt van de zwarte beertjes. 
Ik niet.
Ik kijk graag naar de gummibeertjes in de handen van mijn vriendje.
Hij heeft zo’n leuke handen.
Klein, mollig met leuke worstevingertjes en kuiltjes in die vingers.

In de tuin hebben we ons favoriete spelletje.
Course d ‘escargots.
Philippe spreekt Frans thuis, ik Vlaams.
Maar kinderen kennen geen taalbarrières.
Ons spel vraagt een ernstige voorbereiding.
Gewapend met een stok en een kartonnen doosje zoeken we de tuin af.
We weten perfect waar we huisjesslakken kunnen vinden.
We kennen hun favoriete plekjes in muurspleten en onder struiken.
Pas als we een doos vol hebben, kan ons spel beginnen.

We trekken met krijt twee lijnen op het tuinpad.
Elk kiest een aantal slakken. 
Nu kan de wedstrijd beginnen. 
De slakken worden neergezet op de eerste lijn.
Wie alle slakken als eerste over de tweede lijn heeft, wint!
Een slak die af  het tuinpad kruipt of in de verkeerde richting kruipt, moet terug naar start.
Als we uitgespeeld zijn, zetten we alle slakken netjes ergens in de tuin neer.
(tot grote ergernis van mijn vake, die dan nogal eens een invasie in zijn slaplanten heeft)


Philippe was mijn beste vriendje gedurende mijn hele kleutertijd.
In die tijd werden meisjes en jongens van elkaar gescheiden vanaf de lagere school. 
We gingen elk onze eigen weg …
af en toe kruisten onze paden nog eens …
… tot Philippe 20 jaar later overleed in een auto-ongeval.
Maar mijn eerste ‘beste vriendje’ vergeet ik nooit meer...

Mislukt projectje

Soms mislukken mijn projectjes.
Fijn vind ik dat niet.
Maar dat hoort erbij.
Wie niet waagt, niet wint.

Vorig jaar schreef ik over mijn picknicktafel.
De tafel die ik erfde van mijn ouders.
Ik had ze mooi gepimpt vond ik zelf.
De huisgenoten waren er ook blij mee.

Mijn eerste grote meubel - verf - project.
Ik had er hard en lang aan gewerkt.
En bovendien heel goed de raadgevingen van de mevrouw in het warenhuis opgevolgd:
       - Eerst heel goed afschuren.
       - Dan een eerste laag primer.
       - Goed laten drogen.
       - Dan een tweede laag primer.
       - Goed laten drogen.
       - En dan de eindlaag.
Minstens 3 jaar zou mijn tafel mooi blijven.
Dat was me verzekerd.
Het was immers buitenverf.

Onbekommerd liet ik de picknicktafel een winter buiten staan.
Bij de eerste zonnige dagen wou ik ze terug gebruiken.
Maar... 

Ik weet niet wat ik mis heb gedaan of wat er fout is gegaan.

Ik weet wel dat ik helemaal opnieuw moet beginnen.

Ik wil de tafel wel terug in dat mooie blauwe kleurtje, maar ik twijfel...

Ik wil volgend jaar niet opnieuw herbeginnen.

Misschien moet ik ze in het najaar uit elkaar halen en binnen stockeren, zoals mijn vader deed.

Alleen ... ik heb niet zo heel veel stockeer-ruimte.

Misschien moet ik ze gewoon met houtbeits insmeren.

Maar ... ik hou van een vrolijk kleurtje en houtbeits is zo saai.

Ik twijfel...

Iemand een idee?

Jules en Juliette

De aankomst van Jules en Juliette is voor mij het teken dat de lente is begonnen.

Nee hoor, die 2 zijn geen poetshulpen die me met de grote schoonmaak komen helpen.
Onze Jules en Juliette zijn 2 houtduiven.
Ze brengen sinds enkele jaren de zomer in onze tuin door.
Ze bouwen er een nest en brengen bij ons hun jongen groot.
Ze hebben zo hun vaste stek in een hulstboom.
(ja, diezelfde hulstboom waarvan de bessen spoorloos verdwijnen)

Bij mijn weten zijn houtduiven geen trekvogels.
In de winter zijn ze nochtans in geen velden en weiden te bekennen.
En of het elk jaar hetzelfde koppel is dat terugkeert?
Houtduifparen blijven meestal maar één jaar bij elkaar. (lees ik bij Natuurpunt)
Ik weet dus niet of we elk jaar Jules terugzien met een nieuwe Juliette of omgekeerd.
Ik hou er natuurlijk van te denken dat het nog steeds de oorspronkelijke Jules & Juliette zijn.

Nu had ik deze week wel even schrik.
Jules en Juliette zijn deze lente al aangekomen om onze tuin te bewonen.
Maar woensdag kwam ook de bomen-man.
Die haalde een aantal te oude of te grote bomen uit de tuin.
Ook enkele grote sparren die te dicht bij de buren stonden en zon van hen afnamen.
Net die sparren werden door ons duivenkoppeltje gebruikt om af en toe even te rusten.
Zouden ze nu wel nog in onze tuin willen verblijven?

Ze lieten zich woensdag de hele dag niet meer zien.

Gisteren kwam ik thuis van het werk.
En kijk: daar zat Jules (of was het Juliette) parmantig op het grasveld.
Wat een geluk: ons liefdespaartje is er nog!

Nu moeten ze alleen nog aan een nest beginnen.

Een kussen met een verhaal

Toen ik net zelfstandig ging wonen, overleed mijn grootvader.

'Meter', mijn grootmoeder, bleef alleen achter in het voor haar veel te grote huis.
Ze mocht om beurten bij één van haar 4 dochters inwonen.

Meter was eind de 80 en niet meer zo goed te been. Maar ze kon wel nog goed breien. En dat deed ze ook  graag. Dus breide ze elke dag enkele uren.
Bij de ene dochter breide ze aan een bedsprei, bij de andere sjaals en mutsen voor kleinkinderen.
Bij mijn moeder breide ze steevast aan een trui: eentje voor mijn vader en ook eentje voor mij.
Op mijn trui maasde mijn moeder grote bloemen.
Ik deed de trui aan, maar niet zo erg vaak.
Hij was van zuivere scheerwol en daar krijg ik vreselijke jeuk van.

Jaren later was meter overleden en was mijn moeder ‘oma’ van mijn kinderen geworden.
Soms kwam oma enkele dagen bij ons logeren. Als wij om plotse opvang verlegen zaten omdat één van de kinderen ziek was. Of omdat noch CeT noch ik vakantie konden krijgen tijdens een korte schoolvakantie.

Oma was een bezig bijtje.
Als ik dan toch een dagje samen met haar thuis was, wou ze altijd ‘samen een werkje aanpakken’.

Die dag ruimden we mijn kleerkast op.
Helemaal onderaan de stapel lag de ‘meter-trui’ te blinken.
De trui die ik al lang niet meer aantrok, maar die ik ook niet kon weg gooien.
Zoveel noeste arbeid van mijn grootmoeder én mijn moeder...

Oma wou de trui wel graag zelf hebben.
Zij had geen last van jeuk bij scheerwol en ze wou wel die lekker warme trui, als aandenken aan haar moeder.
De trui veranderde dus van kleerkast en werd weer gedragen.

Nog een aantal jaren later was ook oma overleden en ruimde ik haar kleerkast leeg.
En kijk, wat lag daar in die kast te blinken?
De bewuste meter-oma trui!

Nee, die kon ik écht niet weg gooien.
Ik  nam hem mee naar hotel mama.
Ik dacht na. 

Ik kon de trui niet dragen en voor mijn dochter was hij totaal oudmodisch.
Maar … wat als ik er nu eens een kussen van maakte … ? 

Ergens op het www had ik daar een voorbeeld van gezien. 

Zo zouden meter en oma toch nog dicht bij ons blijven…
En zo werd de trui een kussen met een verhaal…

'Voortgangsrapport'

Zes geurzakjes gestikt.
Eentje helemaal af met geborduurd vlimboutertje.
Nog 5 te gaan ...

Leutig projectje

Van de Provençaalse markt bracht ik gedroogde lavendelbloemen mee. 
Dat ruikt zo lekker.
Het herinnert me aan mijn kindertijd.
Mijn moeder bewaarde zakjes lavendel in haar linnenkast.
Als de kast openging, rook je de lavendel...

Daar in Frankrijk kon ik dus niet weerstaan. 
De vrolijke, goedlachse dame verkocht me 3 zakjes voor de prijs van 2.
Ik had er al een plannetje mee.
Vorige zomer was ik tijdelijk in een borduur-fase.
Ik kocht 2 kleine borduurwerkjes om mee te nemen op vakantie.
Twee kleine zakjes. Er moesten piepkleine kruissteekjes op komen.
Maar op vakantie is er zo veel te doen.
Eentje raakte half af, het andere ligt nog bij mijn to-do-projectjes.
Maar de zakjes zouden wel perfecte geurzakjes zijn voor de lavendel.

Terug thuis begon ik ijverig te borduren.
Al snel was er één zakje af.
Maar oei, zo heel veel lavendel paste er niet in.
Er moeten dus nog veel meer zakjes gemaakt worden...

En kijk: deze week wandelde ik met een nieuwe boekenvracht uit de bibliotheek naar mijn auto.
Ik kwam voorbij het pop-up winkeltje van de Kringloopwinkel.
"Snel eventjes binnen wippen," dacht ik.
En wat lag daar tussen de restjes wol en naaispullen?
Een nog te borduren tafellaken met wel 20 strengen borduurgaren.
Dat alles voor enkel euro's.
Oorspronkelijk moesten er vreselijk schreeuwerige jaren 70 bloemen op komen.
En ik heb ook geen vierkante tafel voor dit tafellaken.
Maar ik wil het vandaag verknippen tot geurzakjes en dan borduur ik er vlimbouters op.
Een leutig projectje voor een leutige vrijdag!