vrijdag 24 februari 2017

Projecten afwerken

Vandaag ben ik blij met alle reacties op mijn laatste blogpost.
Dank je wel hiervoor.
Leutig dat ik niet de enige ben die worstel met te veel  online - time.

Ik vind vandaag ook nog andere dingen leutig:

Het pull-project is af
Vorig weekend heb ik de pull in elkaar gezet.
Dochter was zo lief even model te spelen voor de foto.
Ik twijfel nog over de sluiting.
Oorspronkelijk waren er 2 X 2 knopen voorzien.
Maar dat vond ik bij nader inzien niet zo geslaagd.
Ik haalde de knopen er terug af.
Een sluiting tot onderaan zou mooier zijn, denk ik.
Misschien een langere  dubbele rij knopen?
Of eerder een enkele rij knopen?
Dan moet ik wel 2 knoopsgaten camoufleren...
Ik ben er nog niet helemaal uit.


Volgende week begin ik aan het project takkenwal
Op dat idee broed ik al een tijdje.
Elk voorjaar duik ik in de tuin om te snoeien.
Resultaat: een massa takken en takjes die ik moet hakselen.
Wij hebben wel een hakselaar, maar eentje voor hobbygebruik.
Ik krijg er maar een 5-tal takken tegelijk in.
Dikke takken moeten er één voor één in.
Hele dikke takken raken er niet door.
Een takkenwal zou de oplossing zijn voor al dat snoeihout.
Ik heb ook al een plekje voorzien om met de wal te beginnen.
Achteraan de tuin.
Als de wal meevalt, zou ik langzaam naar voor kunnen werken.
Alleen ... voor zo'n takkenwal moeten er palen in de grond.
Net iets te zwaar werk voor mij...
En CeT houdt niet van dergelijke karweien. Echt niet.
Maar kijk, vorig weekend viel de oplossing me zomaar in de schoot.
Een kennis houdt op met zijn fruitbedrijf.
Hij schoolt zich om tot professionele tuinman.
Eén telefoontje van mij en een bezoekje van hem en we hebben een deal.
Hij maakt volgende week voor mij de takkenwal.
Ik hoef niet eens palen te halen.
Hij neemt zelf palen uit zijn vroegere boomgaarden mee.
Ik kijk al uit naar mijn takkenwal!

dinsdag 21 februari 2017

Schijfjes tomaat

Heb je het ook?
Je zet ’s morgens je PC aan (of je tablet of smartphone)
Je wilt heel eventjes een paar blogjes lezen en kijken op Facebook
en misschien ook even piepen op Pinterest.
En voor je het weet heeft de klok een uur weggetikt.

Herkenbaar?
Zeker wel, want ik zag dezelfde frustratie al bij andere blogsters.

Tijd-vergetend bezig zijn is leuk.
Het betekent dat je ‘in flow’ bent,
dat je bezig bent met iets dat je heel graag doet.

Maar soms voel ik me achteraf een beetje schuldig.
Heeft het misschien iets met opvoeding te maken?
Vinden dat je moet bezig zijn met ‘nuttige’ dingen op je vrije dag?
"Het huis opruimen, poetsen, wassen, strijken, boodschappen doen, in de tuin werken. Dat is nuttig. Computeren is ontspanning en vermaak. Tenzij je echt iets moet opzoeken."

Soms word ik heen – en – weer geslingerd
tussen een stemmetje in mijn rechteroor dat zegt: “ Ga iets nuttigs doen.”
en een stemmetje in mijn linkeroor:” Geniet nu even van het online-leven”.

Maar ik heb er iets op gevonden!
POMODORI (= Italiaans voor tomaten)


Een techniek uit de ‘time management’ wereld.
Eentje die ik soms op mijn werkplek gebruik.

Er zit een hele filosofie achter.
"Concentratie is makkelijker als je af en toe pauseert."
Je concentreert je 25 minuten en neemt dan een kleine pauze van 5 minuten, waarna je er weer voor 25 minuten tegenaan gaat.
Anders gezegd: je deelt je tijd op in kleinere stukjes, alsof je een tomaat in schijfjes snijdt.
Het helpt je efficiënt te werken.

Je vindt online een hele reeks pomodori-timers.
Ze zijn ingesteld op 25 minuten.
Ik gebruik ze ook thuis wel eens.
Om mijn ‘vrije dag’ te structureren.
2 X 25 minuten intensief computeren en dan iets ‘nuttigs’ gaan doen.
Maar ik gebruik het ook voor de ‘nuttige’ dingen!
Ik heb bijvoorbeeld een grondige hekel aan opruimen.
Als ik weet dat ik het maar 25 minuten lang intensief hoef te doen,
zie ik er minder tegen op.

vrijdag 17 februari 2017

She will sing at me!

"She will sing at me! She always sings at me!"
Wie weet nog in welke serie deze quote voorkwam?
De zin werd in pure wanhoop uitgesproken...

Ik ben op deze leutige vrijdag helemaal niet wanhopig.
In tegendeel.
Ik voel dat de lente in het land is!
Waarom?
He sings at me!
Wie?
Mijn grote vriend Danny.
Hij  zingt sinds deze week elke ochtend en avond de pannen van het dak.
Echt waar: ’s morgens om 6 uur !
Het is zelfs nog donker!
En toch zingt hij al uit volle borst.
Hij wil er zeker als eerste bij zijn om een vrouwtje te verschalken.
En ja, hij monopoliseert nog steeds de hele voederplek.
Maar ik vergeef het hem!
Aan zijn gezang kan ik niet weerstaan…


woensdag 15 februari 2017

Verliefd

Een mooi prentenboek voor mijn voorleesuurtje.
Ik kies het uit  met veel zorg.
Ik wil een leuk verhaal én mooie prenten.
Ja, daar ben ik echt wel een beetje ouderwets in.
Geen minimalistische zwart-wit-tekeningen.
Daar hou ik niet van.
Misschien omdat ik nog uit het zwart-wit-tijdperk stam?
TV-kijken? De  strips in de krant? Foto’s uit mijn prille kindertijd?
Alles gebeurde in zwart-wit.

Nu kies ik voor kleurrijke prentenboeken.
Met mooie prenten, waarop je alles goed herkent.
Zelfs vanop een afstand.


En dan het verhaal.
Ik zoek een mooi verhaal rond een duidelijk thema.
Nee, ik heb geen afspraken met de kleuterjuf.
Zij houdt er niet van om haar werkthema vooraf vast te leggen.
Maar soms raad ik gewoon waarrond ze zal werken.

Mijn verteluurtje gisteren viel samen met Valentijnsdag.
Dus zocht ik een boekje rond verliefd zijn.
Keuze te over in de bib.
Ik kwam met een viertal prentenboeken thuis.

En dan volgt de lakmoestest.
Vooraleer ik mijn definitieve keuze maak, lees ik het prentenboek luidop.
Het boek moet leuk klinken. Zinnen waar muziek in zit.
Dialogen die uitnodigen tot expressief voorlezen.
Enkele moeilijke woorden mogen. Die leg ik wel uit. Dan leren de kleuters nog iets bij.
Er moet genoeg tekst zijn, maar ook niet te veel.
Geloof me. Bij deze test vallen er altijd wel een paar boeken uit de boot.


Vaak vertrek ik naar de kleuterschool met 2 boeken in mijn tas.
De anderstalige leerlingen hebben andere noden dan de taalsterke leerlingen.
Voor hen zoek ik een verhaal met minder tekst.
Een verhaal waarin ze kunnen meespelen met hun hele lijfje.
Ik sta elk schooljaar weer versteld van de snelheid waarmee een kleuter taal oppikt.
In september begrijpen sommigen nog geen woord van wat ik vertel.
Na nieuwjaar praten ze allen zonder uitzondering honderduit.

De boekjes die ik gisteren uitkoos?
Verliefd
Een stoere kater gaat op pad. Overal ontmoet hij verliefde dieren. Hij begrijpt niets van hun vreemde gedrag. Tot… hijzelf verliefd wordt op het mooiste katinnetje van de hele wereld.


Een kleuter begreep de uitdrukking ‘spinnende poes’  niet. Eén van de jongetjes begon spontaan te spinnen als een poes. Ik weet niet hoe hij het deed en ik kan het zeker niet nadoen. Maar het leek zó levensecht. Net alsof hij in een echte poes was veranderd.

En ja hoor, er was een verliefd koppeltje in de klas. Silke en Giani. Jammer, door de privacywetgeving mag ik geen foto’s van de kleuters maken. Ik had jullie graag laten meegenieten.


Raad eens hoeveel ik van je hou.
Dit boekje blijft een topper. Het is heel poëtisch, maar kan perfect door de kleuters uitgebeeld worden.
Gisteren genoten ze van het boek met hun hele lijfje.






vrijdag 10 februari 2017

Music, Maestro, please!

Op deze leutige vrijdag ben ik blij.
Blij omdat mijn ouders me als achtjarige naar de muziekschool stuurden.
Nee, het was niet echt een vrije keuze.
Mijn grootvader kende muziek en speelde een instrument.
Mijn moeder had tijdens haar jeugd in volle oorlog heel veel aan de muziekschool gehad.
Mijn vader was heel muzikaal en leerde zichzelf banjo spelen.
Dus wij, de kinderen, gingen ook naar de muziekschool.
Dat was goed voor onze ontwikkeling.
Punt uit.

Ik vond het meestal wel leuk hoor.
Als prille puber trachtte ik er wel eens onderuit te geraken.
Maar mijn ouders hielden voet bij stuk.
Ik haalde mijn diploma notenleer en leerde twee instrumenten bespelen.

En toen ging ik studeren in een andere stad, ik trouwde en kreeg kinderen.
Maar de muziek bleef in mijn leven.
Van zodra we een beetje geld te besteden hadden, kocht ik een tweedehands piano.


Ja natuurlijk, drie van mijn kinderen leerden ook muziek.
(Nummertje vier had zo’n redenaarstalent dat hij voor de richting ‘woord’ koos.)
En op mijn vijfenveertigste keerde ik zelfs terug naar de muziekschool voor een zangopleiding.

Ik hou van heel veel soorten muziek: Franse chanson, Vlaamse kleinkunst, folkmuziek, Stromae, the Beatles, het zesde metaal, Leonard Cohen, Robbie Williams, Abba, Kinderen voor kinderen, popmuziek, Boudewijn De Groot, filmmuziek, musicals, Afrikaanse muziek, … Kortom, er is weinig muziek die ik niet mooi vind.


Maar door die vele jaren muziekschool heeft de klassieke muziek natuurlijk een heel bijzonder plaatsje in mijn hart.
Ik ben grote fan van radio Klara (de Vlaamse klassieke zender).
Elk najaar laat die zender zijn luisteraars hun 100 favoriete klassieke muzieknummers verkiezen.
Die worden dan een heel weekend lang één na één uitgezonden.
Dat weekend staat de radio hier van ’s morgens tot ’s avonds op radio Klara.
Ik duld dan geen andere zender. Ik wil elk van die 100 nummers horen.


En wat kreeg ik deze week van CeT?
De CD-box met de complete Klara Top 100!
Nee, ik was niet jarig en nee, aan Valentijn doen we niet.
Maar af en toe een cadeautje is gewoon superleuk.
En vandaag luister ik dus naar klassieke muziek tijdens mijn huishoudelijke klussen.
Honderd nummers heerlijke muziek! Ik ben voor uuuuren zoet!
En ik vind dat heel erg leutig!

En jij? Van welke muziek hou jij?




dinsdag 7 februari 2017

Mijn stik-speeltuin.

Nu ik mijn nieuwe Bernetteke heb, moet er genaaid worden in hotel mama.
De vorige weken werd ik overstelpt door broeken die mijn huisgenoten in de solden hadden gekocht en nodig moesten ingekort worden.
(jaja, ik overdrijf wel een beetje, zo heel veel waren het er niet).

Maar vorige zaterdag kon het geplande bezoek plots toch niet komen en had ik meteen een hele namiddag vrij.
Een zee van tijd in mijn stik-speeltuin, dus.
Plannen heb ik genoeg.
Kennis en kunnen daarentegen...
Maar ik geef de moed niet op hoor: al doende leert men.
En bij het naaien leer ik vooral uit mijn foutjes.

Dit weekend probeerde ik 2 dingen: machinaal appliqueren (oei, da's niet makkelijk) en tussenvulling gebruiken (haha, ook dat kan je verknoeien, hoor).
Met de tussenvulling try-out heb ik een heel handige breinaalden rol gemaakt.
Eindelijk een mooi overzicht van wat ik in huis heb (en samen met de breinaalden die ik van mijn moeder erfde heb ik nu wel wat dubbels). En eindelijk ook geen rommel meer in mijn breinaaldenschuif!
En... 2 oude hemden van CeT gerecycleerd!




Mijn applicatie-lapje heb ik verbannen naar de mislukte probeersels-doos. Maar ik ben dapper en deel het probeersel hier toch op mijn blog.


Wat leerde ik?

  • In  de toekomst moet ik bij het appliqueren een bredere naadtoeslag knippen, want mijn naadjes floepten telkens weer naar buiten, hoewel ik ze vooraf had opgeperst.
  • Misschien moet ik ook eens een paar van die vele andere steken op mijn Bernetteke uitproberen, want die dikke zigzag is toch niet echt elegant.
  • Machinenaaien combineren met borduurwerk vind ik leuk en afwisselend.
  • Ik moet veel preciezer worden als ik mooi werk wil afleveren.

Wat moet ik nog uitzoeken?
  • Hoe komt het toch dat de bovenstof op het einde van de rij begint te stroppen als ik tussenvulling vastnaai? Ik had nochtans dapper alles vastgerijgd.

vrijdag 3 februari 2017

Mijn Bernetteke

Eind vorig jaar ging ik naar de Winterfairbeurs van Libelle.
Ik kwam de Nekkerhal buiten met… een aankoopbon voor een naaimachine.
Een impulsaankoop? Ik?
Ik dacht het niet! … of toch?


Het broedde al lang.
Mijn dertig jaar oude naaimachine bezorgde me veel kopzorgen.
Haar onder-draad leefde een eigen leven.
Soms stropte die helemaal op. Dan weer vertoonde die grote lussen.
En ja ik gebruikte de juiste spoeltjes.
En ja ik gebruikte steeds hetzelfde kwaliteitsnaaigaren voor zowel boven- als onderdraad.
De winkel waar ik ze kocht? Die bestond niet meer.

CeT zei: “Lieverd, koop je toch gewoon een nieuwe naaimachine. Doe jezelf dat pleziertje! Of wil je er eentje voor je verjaardag of voor moederdag of onder de Kerstboom?”

Ik begon met een rondvraag bij naaiende vriendinnen.
Welk merk hadden zij? En waren ze er tevreden over?
Mijn moeder had een Elna.
"Mijn Elnaatje" noemde ze haar machientje.
Het ging jaren mee, tot ver na haar pensioen.
Maar dat merk verkopen ze niet in mijn buurt.
Ik twijfelde … struinde online … misschien een machine kopen bij Cooblue?
Maar wat als er dan iets mis mee was of de machine een onderhoud nodig had?
Toch maar niet dus.


Het plan raakte een beetje op de achtergrond.
Het werd lente en zomer en ik hield me vooral met de tuin bezig.

Het werd herfst en  langzaam  sloop het plan weer in mijn achterhoofd rond.
Op weg naar en van  het station spotte ik een klein naaiwinkeltje.
Het zag er heel gezellig uit.
’s Avonds schoof ik er altijd voorbij in de file.
Ooit zou ik er eens stoppen … ooit …
als er eens een parkeerplaatsje vrij zou zijn op die drukke steenweg...
En kijk… ze verkopen er ook naaimachines … merk Bernina.
Een merk waar ik heel goede reviews over had gelezen.
Dat merk zou het worden!
Ooit zou ik een machine kopen in dat winkeltje ....
ooit ... als er toevallig eens een parkeerplaatsje vrij kwam...

En toen liep ik dus op die winterfair.
Ik kwam langs een grote stand met naaimachines van … Bernina…
Zou ik?

“Ach, het kan geen kwaad om wat uitleg te vragen.
De aankoop kan ik alsnog in het winkeltje doen.”

Een vriendelijke heer staat me te woord.
En kijk … dat winkeltje aan het station …
dat is een filiaal van zijn grote winkel in Aalst.

Hij doet zelf alle onderhoud en reparaties van de machines.
Gewoon binnen brengen en afhalen in het winkeltje.
Als ik koop op de beurs heb ik korting.
Ik mag de machine afhalen in het winkeltje
en kan meteen een afspraak maken voor een privéles om met de machine te leren werken.

Ik hap toe.
Twijfel nog even over het type machine ...
En ga dan voor de Bernette Rome 7, één van de basismodellen voor een beginnend amateurtje.

En of ik blij ben met ‘mijn Bernetteke’.
Jeansbroeken inkorten wordt een fluitje van een cent.
Ik waag me zelfs aan ritssluitingen.
Een naald vervangen? Van voetje verwisselen?
Ik draai mijn hand er niet meer voor om.


En mijn grote droom komt nu heel nabij: patchworken en quilten.
De handboekjes heb ik in elk geval al uit de bibliotheek gehaald.
Straks ga ik effe naar de stad. Ze hebben daar een grote stoffenwinkel…


Op deze leutige vrijdag ben ik dus blij met iets materialistisch.
Maar misschien kan ik binnenkort wel leuke cadeautjes maken met ‘mijn Bernetteke’.
Misschien toch niet zo heel erg materialistisch, dan?


Lezer van deze blog, ik wens jou een leutige vrijdag!