Nachtvorst

Ik ben een beetje verdrietig.
Deze morgen ging ik de schade opmeten van één nachtje late nachtvorst.
We zullen deze lente heel wat bloempjes moeten missen.

Onze blauwe regen stond net in bot. Hij beloofde een zee van bloemen.
Ik vrees dat er niets van over blijft.
Alle bloemen zijn bevroren:

De azalea, die ik elk jaar zo vertroetel, stond net volop in bloei.
Nu blijft er nog een bruine massa over:

Mijn zelf-gestekte hydrangea's beloofden voor het eerst een prachtige bloei dit jaar.
Ik vrees dat het een beetje minder wordt:

Maar we laten het hoofd niet hangen!
Op vrijdag gaan we op zoek naar 'leutige' dingen.
En in de tuin is niet alles kommer en kwel!
De seringen hielden stand:

Net als de kerria japonica:

En laten we de vergeetmenietjes niet vergeten!

Dus toch nog een leutige vrijdag!
Beste lezer, ik wens je een leutige vrijdag en een fijn weekend!

Maar niet zo lief als jij

Zijn muziek deint al mijn hele leven met me mee.
... spelen gouden druppels zonlicht op het koude tegelpad ...
vanaf mijn kindertijd
... je lacht en je zwaait naar een zwaan ...
door mijn jeugd
... en dan hoor je meeuwen schreeuwen, je hebt steeds van haar gehouden ...
tot mijn kinderen klein waren
... hij kwekt voor jou en hij kwakt voor haar ...

Maar één lied is mijn absolute favoriet.
Eén lied is mijn lied.
Ik weet nog perfect waar ik was toen ik het voor het eerst hoorde:
Vier dagen  al ben ik moeder. 
Voor het eerst. 
Onvoorbereid op de emoties die door mijn kop gieren.
Onvoorbereid op de hormonen die door mijn lichaam gieren.
Hier in dit grote ziekenhuis zijn weinig eenpersoonskamers.
Ik moest wachten tot er eentje vrij kwam.
De eerste dagen waren zo druk: 
mijn bezoek en haar bezoek,
mijn huilende baby en haar huilende baby. 
Ondertussen herstellen van een operatie. 
Doodmoe ben ik ervan.
Maar deze morgen ben ik eindelijk alleen met mijn meisje.
Eindelijk in alle rust wennen aan elkaar.
Zonder overleg kiezen of de radio  aan gaat.
Ik zoek een zacht muziekprogramma.
En daar hoor ik een lied dat wel voor mij geschreven lijkt:
Er waren mooie baby’s bij, maar niet zo lief als jij….

Gisterenavond trad hij op in de stad.
De tickets lagen al maanden klaar.
Ik had nog nooit een optreden van hem meegemaakt.
De recensies waren lovend:
"deze man moet je eenmaal in je leven gezien hebben, als je een beetje een liefhebber bent van het Nederlandstalige lied, van melancholie en clownerie, van fratsen en mooie woorden."
En hij stelde niet teleur:
zo mooi, zo poëtisch, zo grappig
En wat is die man vitaal en soepel!
Kortom: ik genoot en samen met mij de hele zaal!

Deze morgen geniet ik stillekes een beetje na.
en om deze leutige vrijdag te vieren, laat ik jullie meegenieten van ‘mijn’ lied.
Ja hoor, hij zong het gisterenavond!

Komt hij nog?

Tussen 10 en 12 uur, beweerde de mail.
Ik sta op uitkijk.
De straat kan ik nauwelijks  zien vanuit mijn living.
Het pad naar onze voordeur wel.
Mijn strijkplank heb ik op een strategische plaats gezet.
Niemand kan bij ons aanbellen vooraleer ik hem al lang in de gaten heb.
Ik heb vijf wasmanden vol strijk.
Die houden me wel een paar uurtjes zoet.
11.30 uur … nog niemand gezien…
12 uur … waar blijft hij nu?
12.30 uur … mijn strijk is af. Ik ga toch even de vaatwas leegmaken.
Ik laat alle deuren open zodat ik de bel zeker hoor...

12.40 uur … even de post uit de brievenbus halen.
Dan kan ik meteen de straat afspeuren of ik geen bestelwagen van een koeriersbedrijf zie.
De straat is rustig en vooral ... leeg!
Ik vind een briefje in mijn brievenbus.
“We kwamen langs om 12.30 u., we vonden niemand thuis. Gelieve het pakketje op te halen in ons afhaalpunt…”

Online bestellen is een gemak, zeggen ze.
Je krijgt je pakje aan huis besteld, zeggen ze.
Je hoeft er niet eens de deur voor uit.

Vaak is dat ook zo.
Maar af en toe gaat het mis bij mij.
Dan bots ik toevallig op een koeriersbedrijf dat weinig geduld heeft,
of dat niet de moeite doet om tot aan de voordeur te komen
en het pakje ook niet bij de buren afgeeft.
Dan moet ik toch nog zelf op weg…

Worden jouw pakjes vlot afgeleverd door een koeriersbedrijf?

Is dit écht een kwarteeuw geleden?

Ik kan het bijna niet geloven!
Zo lang al geleden.
25 hele jaren!
En toch lijkt het alsof het gisteren was.

De geboorte van mijn tweeling…
Nee, ik ga jullie niet vervelen met bevallingsverhalen.
Het was trouwens een keizersnee…

Maar ik herinner me nog heel goed mijn gevoelens van toen.
Blijdschap om deze kerngezonde, voldragen brokjes lawaai
met alles erop en eraan.
Verwondering omdat mijn lichaam twee volmaakte wezentjes had kunnen produceren.
Een beetje angst ook. Hoe moest ik dit klaarspelen met 2 levendige kleuters die ook nog aandacht opeisten?
Dankbaarheid omdat deze zwangerschap (hoe zwaar ook) toch goed was verlopen.
En vermoeidheid. Ik voelde me zo intens moe.
Die tweelingzwangerschap had me heel veel van mijn reserves gekost ...

Nu, 25 jaar later ben ik vooral trots.
Trots op mijn twee volwassen zonen,
die elk hun eigen pad bewandelen
en elk hun weg in het leven vinden.
En dat maakt deze vrijdag extra leutig!

De bucketlist

Je kan er niet om heen.
Elk tijdschrift vermeldt hem met de regelmaat van de klok.
Je ziet hem voorbijkomen op elke blog.
Iedereen praat over hem...

... de Bucketlist...

Of ik er eentje heb?
Je bedoelt toch zo'n mooi gestructureerd to do-lijstje
van al wat ik in mijn leven nog wil doen?

Nee, niet echt ...
of toch wel
maar dan vaag en in mijn achterhoofd.

Na mijn reis naar Argentinië dacht ik:
"Nu wil ik ook nog naar Canada en naar Nieuw-Zeeland en..."
Maar of die reizen er ooit zullen komen?
Wie weet...
Of ik ongelukkig zal sterven als die er niet gekomen zijn?
Nee, ik denk het niet!

Soms wordt iets in mijn schoot geworpen
waarvan ik achteraf denk:
"Hé, dat wou ik nu al zo lang eens doen!"
Pas dan realiseer ik me:
"Dit kan ik afstrepen op mijn vage bucketlist."

Vorig weekend kon ik er eentje afstrepen.
Met een werkgroep hadden we dit maandenlang voorbereid.
Wanneer de datum naderde
werden de voorbereidingen intenser.
Vorige week waren we elke dag in de weer.
Geen tijd om te ontspannen.
Geen tijd om te bloggen.

Zaterdagmorgen werd de zaal in gereedheid gebracht.
We zouden 450 mensen ontvangen.
Een klassiek concert, enkele sprekers en een grote receptie.

Wat stond hiervan op mijn bucketlist?
Ik mocht de avond presenteren!
Mijn hele jeugd volgde ik dictie- en voordrachtlessen.
Af en toe mocht ik optreden.
Dat was leuk!
De zaal van de academie zat nooit helemaal vol.
Jammer, maar ooit zou ik optreden voor veel mensen.
Ooit....

Het heeft enkele decennia geduurd.
En ik had er ook nooit meer aan gedacht.
Ik was zelfs zenuwachtig.
Zou dit me wel lukken?
Maar zaterdag stond ik voor een mooie bomvolle zaal.
Het lukte zonder zenuwen.
En ik vond het heerlijk!

Heb jij een échte bucketlist?