ben ik blij met een voorwerp.
Een voorwerp met een verhaal...
Onlangs ging ik op bezoek bij een tante.
Ze heeft een kanker waarvan ze niet meer zal genezen.
Tante bleef haar hele leven vrijgezel.
Ze bleef in het ouderlijk huis wonen.
Kinderen heeft ze uiteraard niet.
Wij, de kinderen van haar broer houden contact met haar.
Regelmatig trachten we haar ook te bezoeken.
Ze woont in mijn geboortestad.
Niet zo dichtbij dus.
Onlangs bezocht ik haar nog eens.
Ze houdt er de moed in en tracht vrolijk te blijven.
Tijdens mijn bezoek werd ze plots ernstig.
Ze wou me iets geven.
Iets dat absoluut in de familie moest blijven.
Zij had het gekregen van haar tante.
(die ook geen kinderen had, vermits ze een 'nonneke' was)
Die tante kreeg het van haar moeder,
die het op haar beurt van haar moeder kreeg.
Tante overhandigde me plechtig een 'paternoster'.
Ik beloofde er goed zorg voor te dragen
en de paternoster later aan mijn dochter door te geven.
Rozenhoedjes bid ik niet meer.
Al heel lang niet meer.
Ik denk sinds mijn prille kindertijd.
Maar de paternoster zal ik eerbiedig bewaren.
Hij werd duidelijk wel intensief gebruikt.
Het kruisje is gesneuveld, ooit afgebroken.
De materie waaruit hij is gemaakt kan ik niet thuis brengen...
Een soort been? Plastiek werd naar mijn weten in die tijd niet gebruikt...
Ik zal het kleinood koesteren als familiestuk,
als aandenken aan de vrouwen in mijn familie.
Mijn tante, mijn groottante, mijn overgrootmoeder en mijn over-overgrootmoeder.
Ik denk dat ik dan ergens in de eerste helft van de 19de eeuw terecht kom.
Toen baden vrouwen nog rozenhoedjes.
Wie weet van hoeveel vreugde, verdriet, hoop en wanhoop
was deze paternoster getuige?
