Nauwelijks is het licht geworden, of daar verdwijnt de zon
alweer.
De donkerste periode van het jaar. Ik word er altijd een beetje stil
van.
Gebrek aan zonlicht, denk ik.
Mijn moeke zaliger is dan heel veel in mijn gedachten.
“De
donkere dagen” noemde ze deze periode. Ze hield er ook niet van.
(zou het
erfelijk zijn?)
Toen ze weduwe was geworden vroeg ze me elk jaar of ze mocht komen logeren
tussen Kerst en Nieuw. Natuurlijk zei ik dan volmondig “ja”. Gemakkelijk was
het niet altijd. Mijn hotel mama zat toen vol hard studerende jeugd die begin
januari aan de examenperiode begonnen. De Kerstvakantie was voor hen een
stresserende blokperiode. Geen sprake van om hun kamer af te staan.
‘Oma’ kreeg dan ons echtelijk bed en wij sliepen een weekje op de sofa.
Dit jaar heb ik voor het eerst geen studerende kinderen meer
in huis.
(of toch: af en toe de vriendin van één van de zonen)
Geen examenstress
meer voor ons.
Volop de mogelijkheid om gezellig binnenshuis te cocoonen.
En wat hoort bij
zo’n donkere avond?
Ja natuurlijk: zachte dekentjes om zalig in te kruipen tijdens het TV kijken of
boeken lezen.
Hier ligt een hele stapel dekentjes.
Maar eentje springt eruit.
Om eentje wordt bijna gevochten (niet echt, hoor).
Het is het jongste dekentje
uit de stapel. Een projectje van mij.
Vorig jaar tijdens de donkere dagen had
ik plots zin om te breien voor TV.
Maar dan liefst iets waar ik niet te veel
moest bij tellen en opletten.
Ik kocht spotgoedkope wol bij de Zeeman en ging aan het werk.
Gewone vierkante lapjes werden het.
Samen
vormen ze een deken.
Alleen … die goedkope wol vond ik niet zacht genoeg.
Ik
kocht een fleece-dekentje. De vierkantjes werden erop vast genaaid.
Het werd
een super deken: warm, maar ook lekker zacht.
Na het avondeten loert iedereen
naar de zithoek. Wie zal vandaag het dekentje bemachtigen? Afspraken maken we
er niet over. Wie eerst komt, eerst maalt.
 |
| Soms is poes Muis ons allen te snel af! |
