overleefden mijn vele buxushagen,
buxusbollen en buxusstruiken.
Ik spoot volop.
De eerste keer met een gewoon product.
De tweede keer met een biologisch product.
En toen ... gingen we naar Frankrijk
voor een paar weken.
De dag van ons vertrek kreeg ik nog een mailtje.
Er waren weer buxusmotten gespot in het land.
We zouden vroeg op de morgen vertrekken.
Te laat dus om nog iets te ondernemen.
Bovendien merkte ik nog niets in mijn buxussen.
En preventief kan je niet spuiten.
Ik vertrok met vakantie op hoop van zegen.
Helaas!
Toen ik terug kwam was het kwaad geschied.
Ongerust doorzocht ik de hele tuin.
Geen enkel groen buxustakje was er nog te zien.
Echt geen eentje!
Wat nu?
Ik dacht na over wat de eigenaar van een
prachtige en enorm uitgestrekte Normandische tuin
me dit voorjaar had op het hart gedrukt.
"Tegen bepaalde plantenziektes of parasieten
kan je niet vechten.
Steek liever je energie in
het aanplanten van iets nieuws."
Ik ging op zoek naar buxusvervangers
en besloot mijn buxus te rooien.
Met veel pijn in het hart.
Alle buxus uit mijn tuin
is gestekt uit de vele plantjes die ik
van mijn vader zaliger kreeg.
Alle buxus elimineren
geeft me een heel akelig gevoel,
een beetje als een verraad tegenover mijn vader.
Hoe hartverscheurend het ook is,
toch begon ik aan de klus.
Maar deze zachte herfst speelt me parten.
Want kijk,
vele van mijn buxussen schieten weer dapper uit.
En meteen sluipt er ook twijfel in mijn hart.
Moet ik ze toch niet nog een kans laten?
