Ik weet niet waaraan ik het te danken heb.
Het mooie weer van de laatste weken?
Het geutje water elke dag?
Het beetje extra bloemenmest elke week?
Hoe dan ook, het is me eindelijk gelukt!
Er bloeit een dahlia in mijn tuin!
In volle grond en eigenlijk zelfs buiten mijn wil om.
Hoezo buiten mijn wil?
Wel, vorig jaar in de lente maakte ik een klein nieuw perkje in de tuin.
Op dat plekje had een tuinvaren zich al genesteld.
Ik plantte wat siergrassen én ik stopte twee dahliabollen in de grond.
Er groeide groen uit de bollen.
Elke dag keek ik of er al bloemknopjes kwamen.
Tevergeefs!
Mijn dahlia's hebben niet gebloeid.
Of toch wel, eind september met één klein bloemetje.
Teleurgesteld liet ik de bollen na de herfst dan maar in de grond.
Waarom zou ik ook moeite doen om de bollen te bewaren?
Ze wilden toch niet bloeien.
Maar kijk, aan het einde van deze lente piepte er groen boven de grond.
Ik was eigenlijk die bollen al een beetje vergeten.
Ik wilde eenjarigen planten op dat plekje.
Nu ze zich de moeite hadden getroost loof te kweken, wou ik de dahlia's toch nog één kans geven.
Het duurde heel erg lang.
Maar uiteindelijk kwamen er bloemknoppen in de struikjes.
En vandaag bloeit de eerste bloem!
En er staan nog vele knoppen klaar.
Dahlia's ... ik vind dat heel leuke bloemen en ze zijn ook mooi in een vaas.
Helaas! Op de één of andere manier voelen die zich niet thuis in mijn tuin.
500 meter verder in de straat is er een huis waar elk jaar weer massa's prachtige dahlia's pronken.
Ik ben een heel klein beetje jaloers.
Bij mij kwam er tot nu hoogstens één bloem op de struik en daarmee hield het op.
Deze lente kocht ik in het tuincentrum een klein struikje dahlia's.
Er stond al één donkerrood bloemetje open.
Succes verzekerd, dacht ik.
Ik stopte de plant in de grond, gaf water en...
er kwam nooit meer één bloempje bij.
Het struikje staat gezellig groen te wezen zonder bloempjes.
Dahlia's en ik ... geen goede match.
En toch geef ik de moed niet op!
woensdag 31 augustus 2016
donderdag 18 augustus 2016
Klusweek
Af en toe neem ik een weekje vakantie om zo veel mogelijk items op mijn klus-to-to-lijstje af te strepen.
Deze week was het weer zover.
Maandag kreeg ik heel wat hulp van de bewoners van hotel mama. Iedereen had immers een vrije dag.
Vanaf dinsdag leefde ik me alleen uit.
En omdat het weer zo prachtig blijft, neem ik vooral de buitenklussen op.
Elk jaar is er wel een buitendeur of raam die opnieuw moeten gebeitst worden.
Deze week was het weer zover.
Maandag kreeg ik heel wat hulp van de bewoners van hotel mama. Iedereen had immers een vrije dag.
Vanaf dinsdag leefde ik me alleen uit.
En omdat het weer zo prachtig blijft, neem ik vooral de buitenklussen op.
Elk jaar is er wel een buitendeur of raam die opnieuw moeten gebeitst worden.
Eén keer per jaar pak ik mijn terras aan.
In het voorjaar komen zich altijd enkele Alchemilla-plantjes of Akeleien in de groefjes tussen de stenen nestelen. Ik vind dat zo dapper van die plantjes. Daarom laat ik ze enkele maanden volop bloeien. Maar als ik nog een terras wil overhouden, moeten ze wel verwijderd worden...
In het voorjaar komen zich altijd enkele Alchemilla-plantjes of Akeleien in de groefjes tussen de stenen nestelen. Ik vind dat zo dapper van die plantjes. Daarom laat ik ze enkele maanden volop bloeien. Maar als ik nog een terras wil overhouden, moeten ze wel verwijderd worden...
En ook een kiezelpad blijft jammer genoeg niet vanzelf onkruidvrij...
Nog twee dagen te gaan en dan kan ik voldaan terug kijken op mijn 'klusweek'.
woensdag 10 augustus 2016
Verslaafd?
Ik kan er niets aan doen.
Het is sterker dan mezelf.
Het is een afwijking.
Het is een verslaving!
Meestal kan ik het onder controle houden.
Maar begin augustus, dan word ik altijd zwak.
Dan kan ik écht niet meer weerstaan.
Dan stap ik een warenhuis of een papierwinkel binnen …
… en daar liggen ze naar mij te blinken.
De geur alleen al maakt mij week en doet mijn handen jeuken.
En dan die kleuren en leuke patronen…
Gloednieuw zijn ze!
Meteen sla ik weer aan het hamsteren.
Ik doe mijn voorraad op voor een heel jaar...
Schriftjes, ik kan er niet aan weerstaan.
Ik heb er altijd eentje in mijn tas zitten, samen met een 4-kleurenbic.
Het zijn mijn geheime wapens.
Mijn plaatsvervangend geheugen.
Mijn boezemvriendinnen.
Mijn redding als ik ergens hopeloos moet wachten.
Wat schrijf ik er zoal in?
Kortom, ik kan niet zonder.
En jij, ben jij ook verslaafd aan schriftjes?
Het is sterker dan mezelf.
Het is een afwijking.
Het is een verslaving!
Meestal kan ik het onder controle houden.
Maar begin augustus, dan word ik altijd zwak.
Dan kan ik écht niet meer weerstaan.
Dan stap ik een warenhuis of een papierwinkel binnen …
… en daar liggen ze naar mij te blinken.
De geur alleen al maakt mij week en doet mijn handen jeuken.
En dan die kleuren en leuke patronen…
Gloednieuw zijn ze!
Meteen sla ik weer aan het hamsteren.
Ik doe mijn voorraad op voor een heel jaar...
Schriftjes, ik kan er niet aan weerstaan.
Ik heb er altijd eentje in mijn tas zitten, samen met een 4-kleurenbic.
Het zijn mijn geheime wapens.
Mijn plaatsvervangend geheugen.
Mijn boezemvriendinnen.
Mijn redding als ik ergens hopeloos moet wachten.
Wat schrijf ik er zoal in?
- To-do-lijstjes
- Tips voor leuke boeken en films
- Ingevingen voor een leuk verhaal of column
- Een dagboek
- Nuttige adresjes
- Leuke reisindrukken
- Aantekeningen bij een cursus
- Tuinweetjes
- Een leuke conversatie die ik toevallig ergens heb gehoord
Kortom, ik kan niet zonder.
En jij, ben jij ook verslaafd aan schriftjes?
maandag 8 augustus 2016
Poes Muis
8 augustus is internationale kattendag.
Hét ogenblik om op deze blog een plaatsje vrij te maken voor onze poes Muis.
Ik merk dat ik heel wat geschreven heb over haar overleden makkertje,
maar poes Muis werd hier nog maar zelden vermeld.
Ik heb haar onrecht aangedaan, want ze is even aanwezig in het gezin als haar betreurde gezellin.
Van dat gezin maakt ze immers al 13 jaar deel uit.
Toen poes Kleintje een jaar bij ons woonde, vonden we het zo zielig dat ze de hele dag alleen zat.
We zouden voor een compagnon zorgen.
Dezelfde boerderijpoes had net weer een nestje.
We konden een lief muisgrijs katertje krijgen.
We waren meteen enthousiast!
Het katertje kreeg de naam Muis (omwille van zijn kleur, uiteraard)
Muis werd naar de dierenarts gebracht voor de nodige inentingen.
Er werd een afspraak gemaakt om Muis te castreren.
Op de dag van de operatie zetten we ons mannetje af bij de dierenarts.
Enkele uren later kreeg ik telefoon van de artsenpraktijk.
Er was een probleempje met ons katertje.
Ze hadden hem geschoren voor de castratie en toen hadden ze een vreemde ontdekking gedaan.
Muis was helemaal geen katertje.
Ons jongetje was eigenlijk een meisje.
Mochten ze haar dan maar meteen steriliseren?
Als poezenmeisje kwam Muis die avond terug in ons gezin.
Poes Kleintje was een échte kat-poes: een jager, een buitenpoes.
Onafhankelijk en heel erg koppig.
Muis is het tegenovergestelde.
Muis is een aanhankelijke flodderpoes, een binnenpoes, rustig en bedaard.
Toen dochter nog studeerde, lag Muis tijdens de examens gezellig te slapen tussen de cursussen.
We lachten altijd dat ze moest ‘helpen blokken’.
Muis lijkt nog luier dan lui.
Maar eigenlijk leeft ze gewoon haar rustige poezenleventje.
Slapen en eten en knuffelen. Meer staat er niet op het programma.
In de tuin rondlopen? Ik dacht het niet!
Muizen vangen? In geen geval!
Geef haar maar een plekje in het zonnetje of nog liever op mensenbenen.
Maar in elk geval niet te ver van ‘haar’ mensen af.
Daar ligt ze dan uitgebreid te snurken…
En toch … sinds Kleintje overleden is, heeft Muis zich van een hele andere kant laten zien.
Nu wandelt ze wel door de tuin. (nooit voor lang, maar toch)
Brengt zelfs heel sporadisch een muisje naar huis.
Durft al eens een dutje doen in een tuinzetel.
Zou de tuin het exclusieve gebied van Kleintje geweest zijn?
Ik weet het niet.
Maar ik heb de indruk dat Muis tevredener is in haar eentje.
Na de dood van Kleintje hebben we er even aan gedacht een kitten in huis te nemen.
We besloten het voorlopig bij één kat te houden.
We willen de rust van Muis niet verstoren met een nieuwe kitten.
Hét ogenblik om op deze blog een plaatsje vrij te maken voor onze poes Muis.
Ik merk dat ik heel wat geschreven heb over haar overleden makkertje,
maar poes Muis werd hier nog maar zelden vermeld.
Ik heb haar onrecht aangedaan, want ze is even aanwezig in het gezin als haar betreurde gezellin.
Van dat gezin maakt ze immers al 13 jaar deel uit.
Toen poes Kleintje een jaar bij ons woonde, vonden we het zo zielig dat ze de hele dag alleen zat.
We zouden voor een compagnon zorgen.
Dezelfde boerderijpoes had net weer een nestje.
We konden een lief muisgrijs katertje krijgen.
We waren meteen enthousiast!
Het katertje kreeg de naam Muis (omwille van zijn kleur, uiteraard)
Muis werd naar de dierenarts gebracht voor de nodige inentingen.
Er werd een afspraak gemaakt om Muis te castreren.
Op de dag van de operatie zetten we ons mannetje af bij de dierenarts.
Enkele uren later kreeg ik telefoon van de artsenpraktijk.
Er was een probleempje met ons katertje.
Ze hadden hem geschoren voor de castratie en toen hadden ze een vreemde ontdekking gedaan.
Muis was helemaal geen katertje.
Ons jongetje was eigenlijk een meisje.
Mochten ze haar dan maar meteen steriliseren?
Als poezenmeisje kwam Muis die avond terug in ons gezin.
Poes Kleintje was een échte kat-poes: een jager, een buitenpoes.
Onafhankelijk en heel erg koppig.
Muis is het tegenovergestelde.
Muis is een aanhankelijke flodderpoes, een binnenpoes, rustig en bedaard.
Toen dochter nog studeerde, lag Muis tijdens de examens gezellig te slapen tussen de cursussen.
We lachten altijd dat ze moest ‘helpen blokken’.
Muis lijkt nog luier dan lui.
Maar eigenlijk leeft ze gewoon haar rustige poezenleventje.
Slapen en eten en knuffelen. Meer staat er niet op het programma.
In de tuin rondlopen? Ik dacht het niet!
Muizen vangen? In geen geval!
Geef haar maar een plekje in het zonnetje of nog liever op mensenbenen.
Maar in elk geval niet te ver van ‘haar’ mensen af.
Daar ligt ze dan uitgebreid te snurken…
En toch … sinds Kleintje overleden is, heeft Muis zich van een hele andere kant laten zien.
Nu wandelt ze wel door de tuin. (nooit voor lang, maar toch)
Brengt zelfs heel sporadisch een muisje naar huis.
Durft al eens een dutje doen in een tuinzetel.
Zou de tuin het exclusieve gebied van Kleintje geweest zijn?
Ik weet het niet.
Maar ik heb de indruk dat Muis tevredener is in haar eentje.
Na de dood van Kleintje hebben we er even aan gedacht een kitten in huis te nemen.
We besloten het voorlopig bij één kat te houden.
We willen de rust van Muis niet verstoren met een nieuwe kitten.
vrijdag 5 augustus 2016
De grote doos
Dit keer begon mijn leutige vrijdag al op donderdagmorgen.
Die nacht was één van de zoons nog eens komen genieten van een overnachting in hotel mama.
Student zijn heeft het voordeel dat je af en toe kan uitslapen.
Ik had een werkdag en was dus al uren in de weer.
Op mijn werkplek kreeg ik een smsje van zoon:
"Wat heb jij besteld? Hier zijn 2 gigantische dozen afgeleverd!"
Het duurde eventjes vooraleer 'mijnen frank viel'.
Ik was al zo heel lang op zoek naar romantische metalen stoeltjes voor in onze tuin.
Nu had CeT er voor mijn verjaardag besteld bij een Frans postorderbedrijf.
Die hadden me nog niets laten weten .. maar misschien?
En ja hoor! Toen ik gisterenavond thuis kwam, kon ik niet wachten om de dozen te openen.
En daar stond mijn droom-stoeltje.
De zending is nog niet volledig, dus ik ben nog in blijde verwachting.
Maar ik geniet nu al van mijn stoeltjes!
Hoe ik ertoe kwam om deze te bestellen bij een postorderbedrijf?
Onlangs reed ik met CeT naar een brocanteur hier in de streek.
Ik zou stoeltjes krijgen voor mijn verjaardag.
De brocanteur had wel dergelijke meubeltjes maar in een erbarmelijke staat en voor woekerprijzen.
Hij beweerde doodleuk dat zo'n stoeltjes écht overal roestplekken moesten vertonen en dat ik die roest er zéker niet mocht afhalen ... Tja... hoe moesten we dan op die stoeltjes gaan zitten zonder roestplekken op onze kleren? Zo'n meubeltjes dienden niet om echt te gebruiken beweerde hij...
We reden terug naar huis zonder stoeltjes.
En toen herinnerde ik me dat iemand me ooit eens had gezegd / geschreven dat je die stoeltjes elk voorjaar in de meeste Franse grootwarenhuizen vond.
Frankrijk is net iets te ver om zomaar eventjes te gaan shoppen. Maar ik dacht: even kijken op de Franse postorderbedrijven.
Et voilà: ze waren zelfs afgeprijsd, want einde collectie.
En wat maakte mijn vrijdag dan nog helemaal leutig?
De postbode bracht me een verjaardagskaart.
Van iemand die ik al mijn hele leven ken.
Ze is een beetje de zus die ik nooit heb gehad.
Ze las op mijn blog over mijn heimwee naar ouderwetse verjaardagskaartjes met de post. Prompt stuurde ze me een kaart mét hierop een romantisch metalen stoeltje. Leuk, toch!
Dit jaar heb ik dus geen verjaardàg maar een verjaarwéék.
Die nacht was één van de zoons nog eens komen genieten van een overnachting in hotel mama.
Student zijn heeft het voordeel dat je af en toe kan uitslapen.
Ik had een werkdag en was dus al uren in de weer.
Op mijn werkplek kreeg ik een smsje van zoon:
"Wat heb jij besteld? Hier zijn 2 gigantische dozen afgeleverd!"
Het duurde eventjes vooraleer 'mijnen frank viel'.
Ik was al zo heel lang op zoek naar romantische metalen stoeltjes voor in onze tuin.
Nu had CeT er voor mijn verjaardag besteld bij een Frans postorderbedrijf.
Die hadden me nog niets laten weten .. maar misschien?
En ja hoor! Toen ik gisterenavond thuis kwam, kon ik niet wachten om de dozen te openen.
En daar stond mijn droom-stoeltje.
De zending is nog niet volledig, dus ik ben nog in blijde verwachting.
Maar ik geniet nu al van mijn stoeltjes!
Hoe ik ertoe kwam om deze te bestellen bij een postorderbedrijf?
Onlangs reed ik met CeT naar een brocanteur hier in de streek.
Ik zou stoeltjes krijgen voor mijn verjaardag.
De brocanteur had wel dergelijke meubeltjes maar in een erbarmelijke staat en voor woekerprijzen.
Hij beweerde doodleuk dat zo'n stoeltjes écht overal roestplekken moesten vertonen en dat ik die roest er zéker niet mocht afhalen ... Tja... hoe moesten we dan op die stoeltjes gaan zitten zonder roestplekken op onze kleren? Zo'n meubeltjes dienden niet om echt te gebruiken beweerde hij...
We reden terug naar huis zonder stoeltjes.
En toen herinnerde ik me dat iemand me ooit eens had gezegd / geschreven dat je die stoeltjes elk voorjaar in de meeste Franse grootwarenhuizen vond.
Frankrijk is net iets te ver om zomaar eventjes te gaan shoppen. Maar ik dacht: even kijken op de Franse postorderbedrijven.
Et voilà: ze waren zelfs afgeprijsd, want einde collectie.
En wat maakte mijn vrijdag dan nog helemaal leutig?
De postbode bracht me een verjaardagskaart.
Van iemand die ik al mijn hele leven ken.
Ze is een beetje de zus die ik nooit heb gehad.
Ze las op mijn blog over mijn heimwee naar ouderwetse verjaardagskaartjes met de post. Prompt stuurde ze me een kaart mét hierop een romantisch metalen stoeltje. Leuk, toch!
Dit jaar heb ik dus geen verjaardàg maar een verjaarwéék.
dinsdag 2 augustus 2016
Verjaardagskaart
Vorige zondag was ik jarig.
Ik kreeg vele felicitaties ... via Facebook ... via sms ... via telefoon ... en uiteraard ook in levende lijve van het hele hotel mama.
Ik kreeg ook één verjaardagskaart van een (oudere) tante. Die doet niet aan Facebooken of smartphones.
En ik dacht met een beetje heimwee terug aan die 'goeie oude tijd' toen je op je verjaardag nog massa's wenskaartjes toegestuurd kreeg. Een gewoonte die onherroepelijk blijkt verloren te gaan door de 'social media'. Ik ben een grote fan van het wereldwijde web en alle nieuwe mogelijkheden die dit voor ons geopend heeft. En ik was ook écht blij met de vele felicitaties. Maar heel soms vind ik het een heel klein beetje jammer dat die oude gebruiken verloren zijn gegaan.
Extra leuk dus, dat er nog mensen zijn die deze gewoonte nog een beetje in stand houden via snailmail.
In één van de omslagen die ik vorige week aankreeg zat trouwens een heel toffe verjaardagskaart. Eentje die dateerde uit 1929. Met een prent die zo uit een andere eeuw is gestapt. Een zekere 'Milo' krijgt er 'les meilleurs souhaits d'heureux anniversaire' van een zekere 'Gil'. (in mijn hoofd vormt zich alweer een verhaal over die twee onbekenden... maar daar ga ik nu niet over uitweiden)
Ik laat jullie wel mee genieten van de kaart:
Ik kreeg vele felicitaties ... via Facebook ... via sms ... via telefoon ... en uiteraard ook in levende lijve van het hele hotel mama.
Ik kreeg ook één verjaardagskaart van een (oudere) tante. Die doet niet aan Facebooken of smartphones.
En ik dacht met een beetje heimwee terug aan die 'goeie oude tijd' toen je op je verjaardag nog massa's wenskaartjes toegestuurd kreeg. Een gewoonte die onherroepelijk blijkt verloren te gaan door de 'social media'. Ik ben een grote fan van het wereldwijde web en alle nieuwe mogelijkheden die dit voor ons geopend heeft. En ik was ook écht blij met de vele felicitaties. Maar heel soms vind ik het een heel klein beetje jammer dat die oude gebruiken verloren zijn gegaan.
Extra leuk dus, dat er nog mensen zijn die deze gewoonte nog een beetje in stand houden via snailmail.
In één van de omslagen die ik vorige week aankreeg zat trouwens een heel toffe verjaardagskaart. Eentje die dateerde uit 1929. Met een prent die zo uit een andere eeuw is gestapt. Een zekere 'Milo' krijgt er 'les meilleurs souhaits d'heureux anniversaire' van een zekere 'Gil'. (in mijn hoofd vormt zich alweer een verhaal over die twee onbekenden... maar daar ga ik nu niet over uitweiden)
Ik laat jullie wel mee genieten van de kaart:
Abonneren op:
Posts (Atom)