donderdag 30 augustus 2018

Afscheid

Tante had tot het uiterste gewacht
om kater Pirou bij ons onder te brengen.
Slikken lukte niet meer,
ademen nog net wel.



Alleen thuis blijven werd moeilijk.
Ze besliste toch naar het ziekenhuis te gaan.
Geriatrie en ten slotte palliatieve afdeling.

We bezochten haar zo vaak mogelijk.
Lange autoritten.
Soms nam ik de trein,
dat duurde nog langer, maar dan kon ik lezen onderweg.

Mijn laatste bezoek.
Tante lag in coma.
"Praat nog maar tegen haar, ze kan je wellicht nog horen",
raadde de verpleger me aan.

Ik vertelde over haar geliefde katertje,
hoe hij zijn weg bij ons vindt.
Ik haalde herinneringen op
aan mijn kinderjaren
hoe ik naast haar aan de naaimachine mocht zitten.

Toen ik haar verliet,
wist ik dat dit de laatste keer was.
Enkele uren later was ze er niet meer.

We regelden haar begrafenis.
Hierover had ze van tevoren met me gepraat.
Ze wou een crematie, geen graf.
Wat we met haar as zouden doen, moesten we zelf maar bepalen.

We hoorden van een ecologische begraafmethode.
Het urnenbos.
We kochten een bio-afbreekbare urne.
Tante kreeg een plekje onder de bomen.
Binnen een jaar is ze één geworden met het bos.


We vonden dit een mooie gedachte voor tante.
Ze hield zo van de natuur en van haar tuin.
Haar vaste plek op het tuinbankje zal nu leeg blijven.
Maar in onze harten leeft ze verder.

vrijdag 3 augustus 2018

Leutige kater



Tante had me verwittigd.
Kater Pirou heeft een sterke wil.

Dat merkte ik al meteen de eerste dag.
Als hij niet wil gestreeld worden,
moet je hem met rust laten.


Zijn bezoekje bij de dierenarts maakte hem ook niet blij.
De autorit (gelukkig kort deze keer) was al één ding,
maar van het onderzoek en het spuitje werd hij heel boos.
Hij meed me de hele avond
en ging ostentatief bij de huisgenoten knuffelen.

Ik hield hem enkele dagen binnen.
Maar op de vijfde dag, lukte dit niet meer.
Hij moest en zou buiten
en probeerde alle ontsnappingswegen uit.

Ondertussen voelt hij zich hier al thuis.
Hij ontdekt de fijne plekjes in de tuin,
eist op tijd een lekker brokje en een knuffel
en geniet van zijn nieuwe omgeving.


Hij is een sociale, vriendelijke kater.
Hij heeft al meteen mijn hart gestolen
en ook het hart van de huisgenoten.
Onze poes Muis daarentegen ...
die duldt niet zomaar een indringer op haar terrein.

Het zal nog heel veel geduld van ons vragen
om die twee te laten samenleven.
Maar we hebben er alle vertrouwen in.
En dat maakt deze vrijdag leutig.

Ik wens jullie een fijn zonnig weekend.