dinsdag 25 juli 2017

Hôtel de charme

Een lang weekend door onze nationale feestdag.
We trokken naar  Frankrijk.
Een romantisch weekendje Normandië.
Een paar jaar geleden ontdekten we er een leuk valleitje.
Volop bossen om in te wandelen.
Langs een paadje tussen de kliffen kan je naar het strand.
Rustig, weg van alle drukke badplaatsen.
De hemel op aarde dus.


Toen huurden we er een leuke gîte.
Maar nu is het hoogseizoen.
Dan kan je geen gîte huren voor een paar dagen.
Wacht eens even...
Was daar in het valleitje ook geen hotel?
Ja, maar...
een oud familiehotel...
twee sterren...
omschreven als 'hotel de charme'...
veel zou dat niet zijn...

Ik boekte toch voor 3 nachten.
Ik moest verplicht half pension nemen.
Veel verwachtingen hadden we niet.
Maar we hadden ons voorgenomen
positief naar het hotelletje te kijken.
En dat deden we.



De ontvangst was correct maar heel koel.
Geen vriendelijk welkom, geen vraag of we een goede reis hadden gehad.
We kregen een sleutel in de handen, er werd ons meegedeeld dat we op de eerste verdieping zouden logeren en dat het avondeten tussen 19 en 20.30 uur geserveerd werd.
Punt uit!
Een lift was er niet.
Maar ach,
We hadden voor drie nachten geen zware valiezen mee,
één trap konden we nu wel te voet nemen,
we moesten niet echt vriendjes worden met de hoteliers
én de kamer had uitzicht op zee!




De kamer was typisch Frans.
Jaren geleden werd een badkamer in de kamer plots noodzakelijk.
Wat deden de meeste Franse hoteliers?
Ze maakten in elke kamer een hokje en propten daar een mini-badkamertje in.
Zo ook in dit hotel.
Maar ach,
daardoor had ik een gezellig en romantisch leeshoekje met zicht op zee.
CeT kon er zitten genieten van de mooie lichtinval op het water.


Het hotel was oud.
Heel oud!
Geen betonnen vloeren, maar nog een gezellig krakende houten vloer.
Bovendien kon je de gesprekken in de kamers naast en boven je volgen.
Maar ach, 
ze hadden heel hard hun best gedaan om de kamers een frisse toets te geven.
En die was echt wel ok.


Het bed was een beetje doorgelegen.
We kregen er rugpijn van.
Maar ach, 
overdag konden we lange wandelingen maken.
Daar werden onze stramme spieren terug soepel van.


Het eten was geen 'haute cuisine'.
Ik kreeg er diepvriesvis voorgeschoteld.
Diepvriesvis op 12 km. van een vissershaven?
Maar ach,
hij was wel lekker klaargemaakt,
we aten er drie avonden regionale Franse keuken
en dronken Normandische cider en lekkere wijn.


Ook het afrekenen gebeurde heel koeltjes.
Geen vraag of we een fijn verblijf hadden gehad,
geen goede reis.
Maar ach,
we hadden een heel fijn lang weekend.
We genoten van de wandelingen,
de mooie uitzichten
en het prachtige weer.
Het begon pas te regenen
op onze vertrekdag.
We picknickten met knappend verse baguette.
CeT zwom zelfs in de zee.
We kwamen helemaal ontspannen terug thuis.
En dat is toch het doel van een weekendje weg,
is het niet?

woensdag 19 juli 2017

De confronterende foto

Dit jaar is het 40 jaar geleden.
40 jaar al!
We zwaaiden onze leraren en onze school uit.
Wat voelden we ons volwassen.
We zouden uitzwermen.
De meesten onder ons gingen verder studeren in een andere stad.
Enkelen zochten al werk.
De wereld lag voor ons open!
We hadden duizenden plannen!


Enkele maanden geleden kreeg ik een Doodle.
Er werd een datum gezocht voor een reünie.
Ik vulde braaf de Doodle in.
Toch wel met gemengde gevoelens.
Zouden we nog iets gemeen hebben?

Ik hield door de jaren heen contact met één klasgenootje van toen.
Mijn 'beste vriendin'.
Zij bleef in de geboortestad wonen.
Ik verhuisde naar een andere streek.
Toch deelden we nog steeds lief en leed.
Maar de anderen?
Geen idee wat er van hen geworden was.

Zou ik gaan?
Ik kon achteraf bij de vriendin blijven slapen.
Dan maakte ik er meteen een heel weekend van.
Het lot besliste er anders over.
Er werd een datum geprikt.
Hij paste niet voor mij.
De 'beste vriendin' ging wel en zou me achteraf alles vertellen.
Binnenkort komt ze een dagje langs.

Maar gisteren kreeg ik 'de foto'.
24 oud-leerlingen waren aanwezig.
Nieuwsgierig klikte ik het bestand open.
Ik zag ...
... een groep 'middelbare dames'.

Best wel confronterend.
Ik had niet echt de 18-jarige snoetjes verwacht.
Maar wat was iedereen oud geworden.
Oei, dat betekent...
dat ook ik oud ben geworden...
Zonder het ooit te beseffen.
Ik zag mezelf helemaal nog niet als middelbare dame.
Ik maakte er soms wel grapjes over.
Maar nu ik die klasgenootjes zie.........

Ik had niet echt verwacht dat ik nog iemand zou herkennen.
Dat kan ook niet door mijn prosopagnosia.
De foto van een Wenen-reis uit die tijd hielp ook niet echt.
En toch,
naast mijn vriendin herkende ik nog drie klasgenootjes.
Nee, laat ik eerlijk zijn, 'herkennen' was het niet.
Ik 'googelde' hun namen gewoon .
Ik vergeleek de gevonden foto's.

Maar confronterend blijft het wel.
Heel even voel ik me volop een 'middelbare dame'...


PS: omwille van de privacywetgeving deel ik 'de foto' hier niet op mijn blog.


dinsdag 11 juli 2017

De middagen

Op een vrije zomermiddag trek ik zo vaak mogelijk naar de naburige stad.
Sinds enkele jaren hebben ze daar
'de zomer van Sint Pieter'.
Tijdens de week in juli en augustus
kan je er elke middag gedurende 45 minuten
naar een kamermuziek concertje luisteren.


De middagen zijn bedoeld voor werkende mensen
die even komen verpozen tijdens hun middagpauze.
Ze worden vooral bijgewoond door ouderen
die van klassieke muziek willen genieten.
Als CeT tijd heeft
spreken we af aan de schouwburg.
Dan gaan we samen naar zo'n middagconcertje
en eten we achteraf snel ergens en hapje.
Daarna kan hij terug aan het werk
en ik aan de huishoudelijke taken.

Het is een fijn intermezzo
in een drukke zomerse werkweek.
We genieten ervan!

vrijdag 7 juli 2017

Ze zijn er terug!

De hele maand juni zag ik er geen.
Of toch bijna geen.
Ik maakte me zorgen.
We gebruiken geen gif in onze tuin.
Maar misschien hebben we niet de juiste planten?
Nochtans ... de vorige jaren waren ze er wel...

En toen las ik de nieuwsbrief van 'Natuurpunt'.
'Klassiek wordt juni beschouwd als een minder interessante maand voor dagvlinders. De vliegtijd van de lentesoorten zit er op en op de echte zomersoorten is het nog even wachten. Volstrekt normaal dus dat je even wat minder vlinders zag in je tuin. Zet je schrap voor de zomervlinders die eraan komen!'


Op deze leutige vrijdag zag ik er al eentje.
Vanaf nu weer volop vlimbouters in onze tuin.
Je raadde het natuurlijk al: 'vlimbouter' is een dialectwoord voor 'vlinder'.
Ik vind het lieflijker klinken
en ook een beetje mysterieuzer.
Het doet denken aan de sprookjeswereld van kabouters en elfjes.

Vele talen hebben een leuk woord voor het diertje, vind ik.
Wat dacht je van papillon, farfalla, mariposa, schmetterling.

Ik kijk er in elk geval naar uit om mijn lievelingsdiertjes weer volop te zien fladderen.
Jij ook?

Ik wens jullie een fijn weekend met veel zon en veel vlimbouters!