Drie Vlamingen in Edinburgh

Het was weer tijd voor een moeder-dochter-citytrip.
Dit keer wou oudste zoon ook graag mee.
Hij was natuurlijk erg welkom.
We trokken naar Schotland: Edinburgh.

En wat vonden wij daar leuk, grappig, eigenaardig?

Links - rechts
Ik dacht dat ik er sneller zou aan wennen,
maar blijkbaar is het er al té lang té goed ingestampt.
Eérst naar links kijken, dan naar rechts, dan oversteken.
Als je dat in Edinburgh doet,
loop je gegarandeerd onder een auto.
Na een paar dagen wende het wel.
Wat niet wende:
als je op een voetpad loopt en je moet voor iemand uitwijken,
doe je dat ook best langs links.
Ik ben  nog nooit zo vaak tegen iemand opgebotst...

On the buses
In Vlaanderen zijn de bushokjes open langs de straatkant.
Dat vond ik altijd gevaarlijk toen mijn kinderen nog peuters waren.
Je moest heel goed opletten dat ze de straat niet opliepen.
In Edinburgh zijn de hokjes open langs de voetpadzijde.
Veel veiliger!

1820
We huurden een appartement in een oud gebouw
aan de rand van de oude stad.
Het dateerde van 1820 en was geklasseerd.
Het was er gezellig,
de eigenares was supervriendelijk,
we kwamen er thuis.
Alleen...
je kon het toilet slechts doorspoelen om de 5 minuten.
Door de lage waterdruk in het gebouw duurde het zo lang
om het waterreservoir terug te vullen.
Altijd even afspreken, dus.

Zwarte monumenten
Raar, dacht ik, overal in Europa
poetsen ze mooi hun monumenten op.
Waarom zijn in Edinburgh alle gebouwen zo vuil?
Zoon zocht het voor me op.
De gebouwen zijn er opgetrokken uit een plaatselijke zandsteen.
Als je ze zandstraalt, worden ze beschadigd,
de steen is te poreus.
Ze willen dus wel hun monumenten mooi maken,
maar het kan niet.

Schotse wol
Je vindt in Edinburgh tientallen winkels waar je
producten uit échte Schotse wol kan kopen.
Alleen...
die winkels zijn steevast uitgebaat door Aziaten.
Eigenaardig toch.
Wij deden er wel ons voordeel mee.
Onze huiseigenares was een Aziatische.
Ze leende ons prompt haar persoonlijke klantenkaart
waarmee ze 5% kreeg in een aantal winkels.
Lief van haar en fijn voor ons.
Hoewel men ons aan de kassa wel vroeg hoe wij,
blanke Europeanen ,
aan zo'n Aziatische klantenkaart kwamen.

En natuurlijk proefden we Haggis,
volgden we een rondleiding in de oude stad,
bezochten we de Castle,
beklommen we Arthurs seat
en sprokkelden we heerlijke herinneringen
met ons drietjes.
Voor herhaling vatbaar!

Mijn mooiste cadeau

Van het bedrijf waar ik zo lang had gewerkt,
wilde ik geen afscheid nemen.
Ze hadden te erg op mijn ziel getrapt.

Maar ik had er wel een aantal fijne collega's.
Die hadden een plaatsje in mijn hart veroverd.
Zij wilden wel een afscheid
en nodigden me uit.

Dus treinde ik deze week terug naar Brussel.
We gingen allen samen uit eten.
Ik kreeg cadeautjes.
Eentje was heel speciaal.
Een supermooi cadeau om te koesteren.
Het meest persoonlijke geschenk dat ik ooit kreeg.

Paul is een talentvol grafisch designer en illustrator
en hij is een ex-collega van mij.
Mijn collega's brainstormden over mij.
Paul maakte daaruit een heel persoonlijk scraperboard.
Een kunstwerk waar tientallen kleine knipoogjes in zitten
naar dingen die mij kenmerken.
Mijn collega's kenden me goed.

En ik ...
ik zocht een ereplaats voor 'mijn' kunstwerk.
Op deze leutige vrijdag
geniet ik van dit mooiste cadeau ooit.

(en ik ben CeT heel dankbaar omdat hij voor een foto van het kunstwerk zorgde. Ik slaagde er maar niet in om een foto te produceren zonder dat ikzelf én mijn foto-apparaat weerspiegeld werden.)

Voetbal of lezen?

Waar je ook gaat dezer dagen,
je kan er niet naast kijken of horen.
Hét WK voetbal.

Ik heb eigenlijk zelf niets met voetbal.
Ik vind het een saaie sport.
90 minuten naar een scherm staren voor hooguit enkele goals.
Nee, aan mij is het niet besteed.

Maar de jongste zonen uit hotel mama,
die gaan er helemaal in op.
Ze weten welk land wanneer speelt,
ze hebben een 'pronostiek',
en brengen uren voor de TV door.

Als België speelt zijn ze niet thuis.
Die matchen worden met de vrienden
op een groot scherm gevolgd.
Maar die matchen bekijkt CeT wel thuis.

Een hele maand geen TV voor mij 's avonds.
Dé kans om heel veel bij te lezen.
Ik zit gezellig bij de huisgenoten.
De commentaarstem hoor ik niet.
Ik ben verdiept in mijn boek.
Als er een goal gemaakt wordt, hoor ik het wel.
Dan kan ik eventjes uit mijn boek opkijken
en heb ik wat mij betreft het belangrijkste van de match gezien.

Waar kies jij voor? Een spannende match of een spannend boek?

Het leven zoals het is

J'ai songé que la vie
c'est un peu comme l'écriture,
on ne trouve jamais
ce qu'on cherche,
et c'est cette autre chose,
surprenante, mystérieuse, troublante,
qui en fait la beauté.

Laurence Tardieu (Rêve d' amour)

(Het leven is een beetje zoals het schrijven. Je vindt nooit de woorden die je zoekt. Maar net dat andere, dat wonderlijke, mysterieuze, verwarrende maakt het leven mooi.)

De zon schijnt, het is bijna weekend en ik beleefde gisteren een hele fijne dag met twee goede vriendinnen / ex-collega's. Van hen kreeg ik deze prachtige ruiker bloemen en ik  genoot van hun warme vriendschap.
Meer moet dat toch niet zijn op deze leutige vrijdag.
(en dat ik straks op halfjaarlijkse controle naar de tandarts moet, dat duw ik nog even weg in de verste hoeken van mijn bewustzijn)

Ik wens jullie allen een fijn weekend!

Motten in mijn buxus

In mijn tuin staat buxus,
veel buxus,
heel veel buxus.

Mijn eerste plantjes kwamen uit de tuin van mijn vader.
En toen begon ik te stekken... en nog te stekken ... en nog...
En ten slotte had ik heel veel buxushaagjes en - hagen.

Jarenlang ging alles goed met de hagen.
Tot vorig jaar.
Toen kreeg ik bezoek van de buxusmot.
Ik sproeide en de schade bleef beperkt.

Maar twee maanden geleden ...
ik had het niet gemerkt ...
er niet meer aan gedacht ...
en ik was te laat!

Ik sproeide nog wel, maar tevergeefs.
Hele stukken haag werden kaalgevreten
door kleine groene rupsen.

Schuchter trachten de hagen zich nu terug te herstellen.
En het lukt hen aardig.

Maar vorige week zag ik terug buxusmotten.
En wat zag ik ook?
Een vink die dapper de motten uit de buxus pikte.

Nu heb ik dus een probleem.
De sproeistof vergiftigt de rupsen.
Maar wat als de vink ook rupsen eet?
En wat met de vele mezen en mussen en merels die mijn tuin bevolken?
Ik wil hen niet vergiftigen.

In het tuincentrum vond ik een folder.
'Aaltjes tegen rupsen' stond erop.
'Ecologisch en doeltreffend'
Ze bestrijden de rupsen van binnen uit.
Ze zijn niet gevaarlijk voor mens en dier.
Je moet de aaltjes bestellen.
een week later worden ze geleverd.
Ze zijn niet goedkoop en ik twijfel.
De aaltjes hebben hun nut nog enkel in laboratoria bewezen.
Zijn ze wel doeltreffend in onze tuin?
Moet ik die rupsen bestrijden?
Maar ik kan toch niet drie keer per jaar
alle buxus in de tuin laten kaalvreten?

Ik weet het niet...
Bestrijd jij de buxusmot?

Het kunstwerk

Vandaag ben ik blij met een kunstwerk aan mijn muur.
Het is niet zomaar een kunstwerk.
Vierentwintig kunstenaars staken er het beste van zichzelf in.

En wat nog mooier is.
Ik ken de kunstenaars stuk voor stuk.
Al deze jongens en meisjes veroverden dit jaar een plekje in mijn hart.
Samen doken we in de leukste verhalen
en bewonderden we de mooiste prenten.

De kleuters van 'mijn' voorleesklasje
schonken me dit kunstwerk als afscheid.
Volgend schooljaar gaan ze naar de derde kleuterklas.
Een ander schoolgebouw, een andere speelplaats.
Ik zal hen niet meer zien.
Maar dat plaatsje in mijn hart,
dat houden ze voor altijd!

(en de juf die dit kunstwerk voor mij op touw zette
is een kleuterjuf uit de duizend!)

Een echte dame

Mijn bomvolle huis opruimen.
Een zware taak die ik altijd al uitstelde.
Nu maak ik er de tijd voor.
Ik ben er niet zo goed in.
Ik kan niet zo goed weg gooien.

Ik besloot bij de boeken te beginnen.
Wat ik niet meer ga herlezen moet naar de kringwinkel.
Dat is mijn dappere voornemen.

Maar boeken staan vol verhalen.
En dat is mijn Achillespees.
Eigenlijk moet ik boeken gewoon weg gooien zonder ze nog eens te openen.
Want ... dan ga ik lezen ... en ben ik verloren!

Aan één boek heb ik fijne herinneringen.
Een boekhandelaar, vriend van mijn ouders,
schonk het me bij mijn 'plechtige communie'.

Van 12 tot 16.
Het grote boek voor jonge meisjes.
Een gids naar de volwassenheid uit de jaren 70.
Ik heb er toen veel aan gehad.
Een groot deel van mijn seksuele voorlichting haalde ik eruit.
Maar er stond veel meer in.
Over talenten en schoonheid en hobby's
en het inrichten van je eigen plekje.
De laatste 50 blz gingen over omgangsvormen.
En hier wil ik jullie toch even laten meegenieten.
Het boek beschrijft de kenmerken van een dame (anno 1970).

Het kenmerk van een dame is: bereidvaardigheid, vriendschap, goedheid, bescheidenheid, maar toch ook een zekere zelfbewustheid (...)  wat zij zeggen, brengen ze tactvol tot uitdrukking, zonder de ander daarbij te krenken. Als zij iets niet weten, geven ze dat eerlijk toe. En als iemand hen wat toevertrouwt, houden ze dat voor zich. Afwezigen worden principieel in bescherming genomen, want niets staat hen zo tegen als kletspraatjes en kwaadsprekerij. Zij scheppen ook niet op of spiegelen iets voor wat ze niet zijn.
(...) sloffen of koket met de heupen wiegen zijn geen kenmerken van een dame.
Buiten lacht ze niet zo hard dat de omstaanders zich gestoord zouden voelen. Zij zal nooit aanstellerig converseren. En niet met vreemde woorden goochelen die zij noch juist kan uitspreken, noch correct vertalen. Het gaat er haar eer om haar moedertaal correct te beheersen.

Geformuleerd in de schrijftaal van toen.
Ik moest er een beetje om lachen.
Mijn kinderen vinden dit hilarisch.
Maar eigenlijk gaat het om respect voor anderen.
En dat is vandaag toch nog steeds relevant, is het niet?

Wat denken jullie?
Naar de kringwinkel of toch maar bijhouden voor het nageslacht?

Een nieuw begin

Werkloos op mijn leeftijd, dat is niet fijn.
De laatste maanden slorpte dit afscheid al mijn energie op.
Zelfs het blogland liet ik terzijde liggen.
Ik voelde me als een oude krant,
achteloos weg gegooid in de papiermand.
Te oud, te duur.
Gelukkig had ik warme en zorgzame collega's.

Maar vanaf vandaag zijn alle banden verbroken
met de plek waar ik bijna 37 jaar
mijn eerlijke beste best heb gedaan.
Hopelijk vind ik nog wel een nieuwe job.
Misschien ook niet, gezien mijn leeftijd.

Vanaf vandaag wil ik niet meer achterom kijken.
Wat voorbij is komt niet meer terug.
Ik wil mijn energie voortaan op fijne dingen richten.
Eentje daarvan is het schrijven en lezen van blogposts.
En dit besluit maakt van deze vrijdag
toch nog een leutige vrijdag!