Met haag of zonder?

Ik vertelde hier vorig jaar over mijn kaalgevreten buxus.
De vele buxushagen en struiken in mijn tuin
zijn dood of ten dode opgeschreven.

Eerst dacht ik:
" 't Is niet leuk, maar het volstaat dat ik er eens goed in vlieg!"
Wat een misrekening.
Dat rooien van alle buxushagen is toch wel zwaar werk
in die harde kleigrond van ons.
Bovendien moet ik ook nog iets in de plaats planten.
Het werd dus een driejarenplan.

Als eerste begon ik aan het perk naast het terras.
Eerst de buxus-struik, dan de haag.
Ik spitte en wrikte, zaagde en knipte.
Maar kijk, op een mooie zaterdag
boden een paar bewoners van hotel mama
spontaan hulp aan.
Té zwaar werk voor hun moeder
om zo helemaal alleen te doen,
vonden ze.

Ik sprak hen niet tegen.

Een paar uurtjes later
was de haag verdwenen.

Een weekje later
nam CeT me mee naar het tuincentrum.
Ik mocht er mijn hartje ophalen aan nieuwe plantjes.

Ik  koos vaste planten die lang bloeien
en vulde aan met enkele éénjarigen
om dit eerste jaar de lege plekjes een beetje opte vullen..
Voorlopig nog geen nieuwe haag.
Ik vind het wel mooi zonder.
(en ik denk ook aan het vele knipwerk
dat mijn vele buxushagen me elk jaar bezorgden)

Buongiorno a tutti

Dit stond al jaren op mijn wenslijstje,
al sinds mijn allereerste trip naar Italië:
ik wou Italiaans leren.
Maar het was me nooit gelukt.

Met een druk gezin uit werken gaan.
Het was niet altijd makkelijk
om alle ballen in de lucht te houden.

Dat Italiaans bleef een stiekeme droom.
Ooit zou ik het leren.

Bij het afscheid op mijn werk
kocht ik een handboek Italiaans.
Ja maar, op mijn eentje uit een handboek studeren?
Dat was het toch ook niet echt...

Vorig jaar september hakte ik de knoop door.
Ik schreef me in voor een cursus Italiaans.
Voortaan zou ik elke donderdagvoormiddag
3,5 uur op de schoolbanken doorbrengen.

Viel het mee?
Ja hoor.
Volwassenonderwijs is niet zo erg schools.
Maar...
je moet wél je woordenschat leren
en je grammatica bijhouden.
In de les moet je immers kunnen antwoorden
als de leerkracht jou eruit pikt.

Ik vond het leutig
en meteen leerde ik heel wat  mensen kennen.

Gisteren had ik mondeling examen.
Twee cursisten moeten dan samen
enkele opgelegde dialoogjes houden.
Mijn examenmakkertje en ik
hadden hard gestudeerd.
Het ging prima.
Op naar het tweede jaar, dus...

... en in het najaar heb ik al een citytrip naar Italië gepland.
Leutig, toch!

Fijn weekend aan alle lezers.

Gedenken

Wat ik het afgelopen jaar geleerd heb?
Als je wil dat mensen nog vaak aan je denken na je dood,
laat hen dan je huisdier na.

Mijn tante was een heel zelfstandige vrouw.
Nooit gehuwd, geen kinderen,
alleen achtergebleven in het ouderlijke huis,
de kinderen van haar broer allen weg getrokken
uit de geboortestreek.
Ze vroeg nooit iets,
belde ons zelden zelf op,
dopte altijd haar eigen boontjes.
Bij mijn kinderen was tante niet zo aanwezig.

En toen werd tante ziek,
zagen we elkaar veel vaker en vroeg ze me
om haar makkertje 'Pirou'
bij haar op te halen
en hem een goede thuis te geven.

Ondertussen is hij 10 maanden bij ons en
heeft hij zijn eigen plekje in hotel mama veroverd.

Maar wat merk ik?
Nooit in de voorbije jaren hebben we
hier in hotel mama
zo vaak over tante gepraat als de laatste 10 maanden.

Hoe dat komt?
Pirou heeft zo zijn 'gewoontekes'
die hij meenam uit zijn vroegere thuis.

Bij tante mocht hij in de slaapkamers.
Hier niet.
Maar hij ligt op de loer.
Wee ons als we een deur open laten.
Dan glipt hij naar boven en nestelt zich prinsheerlijk in een bed.

Tante liet hem meesnoepen van wafeltjes en koekjes.
Dat merken we als we zelf aan het snoepen zijn.

Tante was geen grote knuffelaar.
Wij zijn Pirou langzaam aan het temmen.

Elke keer als hij iets uitspookt wat duidelijk
uit zijn vroegere leven stamt,
wordt in hotel mama over tante gepraat.
En dat is echt wel behoorlijk vaak.

Grappig toch, hoe tante
door haar makkertje
nu zo aanwezig is in ons huis.

Dat tuintje van mij.

"Ik ben gewoon een beetje blij
met dat tuintje van mij!"

Het refrein van een liedje van jaren geleden.
Het stond op een cd van 'kinderen voor kinderen'.
Die muziek werd hier grijsgedraaid
toen de kinderen nog heel jong waren.

Dit refrein neurie ik  de laatste weken heel vaak
als ik in mijn groententuintje bezig ben.

Met dit project ben ik vorig jaar begonnen.
Ik ontgon een klein stukje
van onze verwilderde boomgaard.

Dertig jaar geleden was dit stuk een pruimenboomgaard.
Toen al waren de bomen vrij oud.
In de loop der jaren moesten we ze één voor één laten omkappen.
Pruimenbomen leven echt geen 50 jaar.
Het werd de speelplek voor de kinderen:
een  klimtoren, een grote trampoline.
Ze mochten er putten graven en kampen bouwen.

Later, toen de kroost ging studeren
werd het stuk verlaten.
Er groeiden welig ... netels ...
We spanden een stuk af voor de kippen,
maar die eten de netels niet.

Vorig jaar begon ik eraan.
Met engelengeduld maakte ik een stuk netelvrij.
Er kwam een courgetteplant,
een beetje snijselder
en twee broccolistruikjes.
Dat viel mee.
De oogst was goed.

Dus ging ik op het einde van de winter terug aan het werk.
Mijn ontgonnen stukje werd dubbel zo groot.
Nu staat er ook sla en spinazie en rode biet en terug een courgetteplant ,
maar ook een komkommerplant en een tomatenplant.
En ik heb nog plaats om worteltjes en sperziebonen te zaaien.

Op moederdag kochten mijn kinderen een leuk bankje.
Zo kan ik af en toe uitrusten in mijn moestuintje.

Op deze leutige vrijdag ben ik blij met mijn moestuintje.
Ik ben er graag in bezig.
En dan neurie ik dus dat deuntje.
Eindelijk zocht ik nu ook op wat de 'rooie kroten' uit het lied betekenen.
Nee, jammer genoeg geen exotische plant met een felrode kleur.
Gewoon: 'rode biet'

Een fijn weekend aan alle lezers!

Hond-sitting

Ik vertelde hier al over Ringo,
de buurhond Border collie  die me van mijn hondenangst afhielp.

Ondertussen is Ringo 14 jaar geworden.
Hij is hoogbejaard.
Hij ziet niet meer zo goed.
Hij hoort ook niet meer goed.

Dit weekend mocht ik 4 dagen voor hem zorgen.
Zijn baasje liet hem niet graag achter.
Hij bezwoer me voor zijn vertrek
om toch voorzichtig te zijn.
Ik kreeg het telefoonnummer van de dierenarts in mijn handen gestopt.

Veel spelen of wandelen zit er niet meer in.
Ons oude heertje wil het nog wel,
maar onlangs is hij geopereerd aan zijn poot
en nu stapt hij moeilijk.
Hij weigert ook een leiband
en zonder wil ik niet de straat op.
Gelukkig heeft hij een grote tuin.

Hij mist zijn baasje als die weg is.
Vier volle dagen...
Voor een hond is dat heel veel.
Het voederbakje laat hij onaangeroerd.
Ik tracht hem zacht te overhalen.
Soms ga ik over op chantage.
Als hij zijn bakje leeg eet, mag hij even met de bal spelen.
Het werkt!
Maar ik gooi het balletje niet meer dan een metertje ver.
Ik wil niet dat hij zich te veel vermoeit.

Ik hou de wolken in de gaten.
Als hij alleen is,
houdt Ringo de wacht naast de poort
totdat baasje terug thuis komt.
Regendruppels deren hem niet,
hij blijft gewoon liggen.
Ik wil niet dat hij zielig en alleen in de regen ligt.
Dan ga ik naar hem toe.
Ik overhaal hem om binnen te gaan liggen.
Soms is er heel wat overredingskracht nodig.

Vier dagen lang wachtte Ringo op zijn baasje.
Gisteren kwam baasje terug thuis.
Wat een vreugde!
(en ik was stiekem opgelucht dat Ringo die dagen
zonder problemen is doorgekomen)

Toch weer terug ...

Ik had het druk de laatste maanden.
Het jaar was nog maar begonnen
toen ik een stom ongevalletje had
tijdens het poetsen.
Gekneusde ribben doen heel erg pijn...
Aan mijn PC tafel zitten lukte niet.
Gelukkig was ik sneller te been dan de 6 voorspelde weken.

Maar toen werd schoonpapa palliatief.
Onze bezoekjes aan hem werden veelvuldiger.
Twee uur heen en twee uur terug buiten de spitsuren gerekend...

Uiteindelijk stierf schoonpapa.
We werkten aan een mooi afscheidsmoment.
Daarna had schoonmama wat extra aandacht nodig.

En het bloggen?
Dat raakte op een zijspoor.De zin om te schrijven was er nog wel.
Maar waar moest ik de tijd halen?
Ik had zelfs geen tijd om andere blogjes te lezen.

Af en toe krijg ik  een opmerking van vrienden en familie.
Mijn trouwe lezers van toen missen me.
Waar blijven mijn blogjes, vragen ze.

En ja, ik mis het bloggen ook wel.
Schrijven is al heel mijn leven lang mijn uitlaatklep.
Dus, op deze leutige vrijdag  begin ik er terug aan.
Vanaf nu lezen jullie hier weer de belevenissen in hotel mama.
Ik hoop dat mijn trouwe én occasionele lezers van toen me nog terug vinden...

Ik wens jullie alvast een leutige vrijdag en een fijn weekend!