dinsdag 28 november 2017

Punt of puntkomma?

Ik probeer positief door het leven te gaan.
Echt waar.
Maar soms kan ik me ook ergeren in dingen.
Neem nu het klavier van een PC.
Of je nu een laptop of een desktop gebruikt,
het klavier blijft hetzelfde.
Gelukkig.
Zo hoeven we ons niet elke keer aan te passen.


Maar wat ik me afvraag...
waarom oh waarom staat het puntkomma onderaan en het punt bovenaan.
Want, zeg nu zelf:
welke van de twee gebruik jij het meeste?
Schrijf jij veel teksten met puntkomma's?
Ik alvast niet.
Ik eindig wel braaf elke zin met een punt.
Zo heb ik het geleerd en zo hoort het.


Maar wat overkomt me heel vaak?
Als ik volop inspiratie heb
en snel aan het typen ben,
dan staat mijn tekst vol '; 'in plaats van '.'.
In mijn haast druk ik blijkbaar de shift-toets niet hard genoeg in.
Geen ramp natuurlijk.
Ik verbeter achteraf alles netjes.

Zou het nu niet veel aangenamer zijn
als het punt onderaan op de toets zou staan?
Dan hoefde ik helemaal de shift knop niet te gebruiken.
Dan schrapte ik doodleuk alle punt komma's uit mijn teksten.
Ik gebruik ze nu toch ook al amper!

Ben ik de enige met dit kleine ergernisje?
Of hebben jullie dat ook?


vrijdag 24 november 2017

Voorleesweek

Deze week is in Vlaanderen officieel 'de voorleesweek'.
Overal in het land wordt voorgelezen.
Bekende mensen gaan voorlezen op school.

Ik ben niet bekend, maar ik ging wel voorlezen.
Natuurlijk ben ik dit schooljaar weer gestart met voorlezen aan kleuters.
Het derde schooljaar op rij.
En nog steeds bij dezelfde kleuterjuf.


Naast een leesboek en 'Boekemieke',
neem ik dit jaar ook twee andere 'tools' mee naar de klas.
Mijn zonen lachen me uit.
Ze beweren dat ik binnen enkele jaren met een hele reiskoffer naar school vertrek.
Maar voor mij werken deze 'tools' heel goed.

Ik heb een muziekdoosje.
Het deuntje van Peter en de wolf.
Ik maakte hierover een afspraak met de kleuters.
Als ze het muziekje horen wordt het muisstil.
Want dan begint het verhaal.
Het werkt schitterend.
Ik vertel waarover mijn verhaal zal gaan.
We babbelen dan wat samen over het thema in het verhaal.
En dan... haal ik mijn muziekdoosje boven.
Meteen heb ik ieders aandacht.


Mijn andere tool?
Een kartonnen 'dikke duim'.
Ik moet twee trappen op en af.
Elke keer met een groepje opgewonden kleuters.
Ze zijn blij.
Ze zijn nieuwsgierig naar het verhaaltje.
Ze zijn onstuimig.
Zo zijn vierjarigen.
En ik...
... ik hou mijn hart vast.
Stel dat ze elkaar van de trap duwen...
Stel dat er eentje naar beneden tuimelt...
Ik voel me verantwoordelijk.
Daarom moeten ze van mij rustig zijn op de trap.
Ze moeten netjes en rustig achter elkaar lopen.
Niet duwen, niet springen.
Een hele opgave voor die vierjarige lijfjes.
Als ze flink zijn steek ik  'mijn dikke duim' op.
Dan glunderen ze.
Mijn dikke duim vinden ze heerlijk.
Ze zijn nu altijd super flink op de trap.


En ik?
Ik vind voorlezen nog altijd heel leutig.
Ik geniet van de vrolijke en ondeugende snoetjes.
Ik vind het een uitdaging om elke kleuter in het verhaal te trekken.
Ook de kleuters die liever ravotten.
Ook de kleuters die geen Nederlands begrijpen.
Want...
- om het even te zeggen met de woorden uit het liedje dat ze elke keer voor mij zingen-
"Boekjes lezen is zo fijn!!!"

Prettig weekend aan alle lezers van deze blog!



woensdag 22 november 2017

Writer's block?

En toen was de inspiratie plots weg.
Ik zocht naar een onderwerp.
Iets wat ik nog bij niemand anders had gelezen.
Het moest totaal vernieuwend en adembenemend zijn.
Ik vond het niet.


Stiekem was ik een beetje jaloers op de blogsters die zomaar,
uit de losse pols,
elke dag een nieuwe blog schrijven.
Ik had er even geen zin meer in.
Ook niet in het lezen van andere blogs.
Het was weg, zomaar...

Ik troostte mezelf.
Ik had het immers toch zo druk.
Dat zou de oorzaak wel zijn.
Zovele belangrijke dingen eisten mijn aandacht op:
het kleine werkgroepje in voorbereiding van een toeristische uitstap voor 30 personen,
de najaarsoptredens met het koor,
een nieuwe groep kleuters,
het nieuwe schouwburgseizoen,
die enkele dagen naar zee,
de (groot)ouderlijke graven in mijn geboortestreek,
een lang uitgesteld kraambezoekje aan het andere uiteinde van het land,
een verjaardagsfuif,
het cadeautje voor de jarige met eindeloos veel scan- en printwerk,
....

Drogredenen?
En toch, miste ik het blogland:
het schrijven, het lezen, de reacties ...
Ik miste jullie!
Enkele van mijn trouwe lezers vroegen me waar mijn blogjes bleven.

Dus ... begin ik terug met volle goesting.
De inspiratie? Die komt wel!
Ik hoef immers écht geen wereldschokkende dingen te schrijven.
Een gewone huisje - boompje - beestje - blog.
Meer moet dat niet zijn, toch?