Ontmoeting op het perron.

Maandagmorgen half zeven.
Ik strompel met slaapoogjes de roltrap op.
Op maandag is vroeg opstaan altijd een beetje moeizamer.
Een nieuwe werkweek…
Zo vroeg op de morgen voel ik weinig enthousiasme.

En toch kijk ik uit naar deze ochtend.
Zou hij er zijn?
Zal hij me staan opwachten?
Kijkt ook hij verlangend uit naar dit ogenblik?
Slagen we er vandaag in elkaar even in de ogen te kijken…

Merk ik daar een donker silhouet?
Hij zit met zijn rug naar me toe.
Omzichtig stap ik verder.
Ik wil hem niet opschrikken.
Toch slaag ik er niet in hem ongemerkt te naderen.
Hij merkt mijn aanwezigheid en raakt heel vluchtig strelend mijn been aan…
Even kijken we elkaar in de ogen.
Dan scheiden onze wegen terug…

Ik neem elke werkdag de trein op een perron aan de zijkant van een heel druk station.
Soms zit daar een zwarte kat.
Het is heel vreemd:
de kat is duidelijk goed doorvoed, goed verzorgd met een dikke glanzende pels.
Hij is niet schuw, komt wel als ik hem roep maar heeft snel genoeg van een streling.
Later op de dag heb ik hem daar nog nooit opgemerkt.
Er staan geen huizen dichtbij het station, enkel kantoren.
Als hij uit een huis aan het station komt, moet hij eerst het drukke busstation voorbij.

Ik heb al enkele treinbegeleiders aangesproken.
Allen kennen ze de kat, maar weten ze niet waar hij vandaan komt.
Soms neemt een reiziger kattenkorrels voor hem mee.
Maar echt interesseren doen ze hem niet.
Hij heeft duidelijk geen grote honger.
Van wie is die kat? Waar woont die kat?
Wat doet hij ’s morgens tussen 6 en 7 in een druk station?
Het is een mysterie.
Maar mijn poezenliefhebster-hart maakt telkens een sprongetje als ik hem zie zitten op het perron.

Leutig afscheid

Vandaag geniet ik nog na van het afscheid van 'mijn' kleuterklas.

Dinsdagnamiddag was mijn laatste verteluurtje.
Volgend jaar trekken de kleuters naar een andere vestiging, andere speelplaats, andere juffen. Ik zal hen niet meer terugzien.

Maar we namen uitgebreid afscheid!
Ik had 'zandkoekjes' voor hen gebakken.
"Juf, ik proef het zand!" riep er eentje toen hij een beet nam van zijn eerste koekje.
De kleuters hadden tekeningen voor mij gemaakt, zongen nog een laatste keer 'mijn' liedje en hebben me overladen met kusjes en knuffels.
Eén jongetje mocht me een cadeautje geven: lekkere 'pralinettes'. Hij was zo aandoenlijk verlegen, werd knalrood tot achter zijn oren, wist plots niets meer te zeggen. Zo lief! Een hele dikke knuffel kreeg hij van mij!

Ik zal ze missen, die kleine kapoenen.
Ik heb hen voor eeuwig in mijn hart gesloten, samen met hun enthousiasme, de snottebellen, de deugenietenstreken, de losse veters, de knuffels, de traantjes, de kusjes, hun aandacht, hun ongeduld. Maar vooral hun eeuwige hartverwarmende spontaniteit.
Ik heb van hen genoten, ik heb van het voorlezen genoten en van de manier waarop kleuters zo helemaal kunnen meestappen in een verhaal. Ik heb samen met hen gelachen en gegriezeld, hele verhalen gehoord over ouders, broertjes en zusjes, oma's en opa's én als ik heel eerlijk ben ook wel eens op een (winderige of sneeuwerige) dag gedacht: "Waarom doe ik me dit eigenlijk vrijwillig aan. Ze lijken vandaag wel een bende losgeslagen puppy's".
Maar het was dit jaar een heerlijke klasgroep.

Hopelijk doet de school volgend jaar terug een beroep op de voorlezers van de bib. Ik zal op de eerste rij staan om mijn diensten aan te bieden...

Het verdwenen zwembad

Twintig jaar lang werd het elke lente opgezet en in de herfst terug afgebroken.
Telkens een hele dag werk met verschillende gezinsleden: ondergrond na de winter terug vlak maken met extra zand, wand en binnenbekleding opbouwen, filter en zonnepanelen aansluiten, zwembad vullen en de hele zomer chloor en zuurtegraad op peil houden.

Maar de kinderen hebben er jarenlang van genoten. Twintig jaar geleden was een zwembad in de tuin nog iets speciaals. Ontelbare verjaardagsfeestjes en later hilarische ‘waterparty’s’ werden aan het zwembad gehouden.

En nu zijn de kinderen volwassen én weinig aanwezig in hotel mama. Vorig jaar werd het zwembad weinig gebruikt. Heel weinig. Enkel als afkoeling op hele hete zomerdagen...

Er werd krijgsraad gehouden in hotel mama. Was het sop de kool nog wel waard? Wilden we nog wel met zijn allen 2 dagen werken om dan amper van dit werk te genieten?
We besloten het eens een jaar zonder zwembad te proberen. Mochten we het deze zomer toch nog heel hard gaan missen, dan zetten we het volgend jaar toch gewoon terug op.

Deze lente prijkte dus middenin ons grasveld een grote lege zandvlakte op de plaats waar het zwembad normaal staat.
Stiekem droom ik van een leuk prieeltje op die plek. Heel stiekem durf ik zelfs te denken dat zo’n zwembad elke zomer op het grasveld niet echt een esthetische aanwinst was voor onze tuin.
Maar omdat het een testjaar wordt, kan ik nog niets definitiefs plannen voor die zandvlakte. Ik schuimde het hele internet af voor een tijdelijke mooie verhardings-oplossing. Helaas…houten tegels kan je niet zomaar in het zand leggen. Daar moet een heel gestel van balken onder. Te moeilijk en te veel werk voor misschien maar één jaartje. Voor stenen tegels heb je ook een verharde onderlaag nodig. Op het internet vond ik de meest fantasierijke oplossingen. Een stuk goedkoop tapijt op de zandvlakte? Nee, toch maar liever niet in ons regenachtige landje.

En toen dacht ik aan de twee bergen hakselhout die de boommannen voor ons hadden achtergelaten. Ik kocht in het tuincentrum zwarte anti-worteldoek, bedekte de zandvlakte en stortte, samen met CeT ettelijke kruiwagens hakselsnippers. 
Mmmja … ’t is een oplossing … maar of het dé oplossing is….???

Eén voordeel heeft het wel. Ik vond het wat kaal, die houtsnippers, zelfs met een tafel en enkele stoelen. Dus… voerde CeT me met zijn grote-gezinnen-wagen (= een minibus) naar het tuincentrum en kon ik daar eens volop mijn gangen gaan en de kofferruimte vullen…
En nu maar wachten totdat de zon er eindelijk eens door komt en al die nieuwe bloemetjes kunnen gaan bloeien…

Rome

Vandaag geniet ik nog na van ons leutig reisje naar Rome.

Rome is voor mij:

• een drukke stad, een héél drukke stad, met heel veel lawaaierig verkeer.
• een stad vol toeristen, veel toeristen, héél veel toeristen  (in deze tijd van het jaar)
• musea met lange wachtrijen, heel erg lange wachtrijen

maar...

• er bestaan shortcuts voor die lange wachtrijen.
  Met de Roma-pass kan je al op 2 vrij te kiezen plekken voorbij de wachtrijen.
  Als je de (kleine) moeite en (een beetje) geld ervoor over hebt, kan je op een aantal plaatsen online reserveren en stap je zo de ellenlange wachtrij voorbij. (en dat geeft stiekem een leutig gevoel, vind ik - of ben ik nu een asociaal mens?)
• Rome is een mooie stad, een erg mooie stad, een héél erg mooie stad!
• we werden er door de eigenares van ons appartementje op een onnavolgbare wijze ontvangen: hartelijk, héél héél erg hartelijk en warm, héél erg warm. Ze gaf ons het gevoel alsof ze met ongeduld had zitten wachten op de komst van goede vrienden. Zo hartverwarmend! We voelden ons meteen thuis in Rome.
  We logeerden in een rustige, veilige buurt. Een appartementsblok van een eeuw oud met een hoog ijzeren hek dat uitgaf op een typisch Italiaanse binnenplaats vol planten in mooie stenen potten. Gianna had de koelkast volgestopt met yoghurtjes en lekkere drankjes. De voorraadkast stak vol koekjes, cakejes en beschuit. Een marktje en een Carefour city op wandelafstand. Nee, honger moesten we er niet lijden.
• het allermooiste vond ik de Galleria Borghese. Daar staan o.a. prachtige beeldhouwwerken van Bernini. Mijn favorietje? Aeneas op de vlucht uit Rome! Aeneas torst zijn vader op de rug en heeft zijn zoontje aan de hand. Zijn vader houdt de huisgoden stevig vast en het zoontje draagt het haardvuur mee. Bernini was nog heel jong toen hij dit beeld uit marmer kapte, maar ik vind het zo mooi...
• en natuurlijk is er het forum Romanum en het Colosseum en de Trevi fontein en het Vaticaans museum en ... te veel om op te noemen ...
• in de Sint Pietersbasiliek mochten we, omwille van het heilig jaar, door de Porta Sancta lopen. Ik dacht er aan mijn vader die in 1950 met de scouts naar Rome was gegaan voor het Heilig Jaar en toen ook langs die deur naar binnen was gegaan.
• Italië betekent ook 'lekker eten' en snoepen van de overheerlijke 'gelati'

Kortom een heel erg leutig reisje, waar we vooral ook genoten van het nog eens samen op reis gaan met onze 2 oudsten.

Leutige ontvangst

Wat een bijzonder leutige vrijdag.
We moesten deze morgen supervroeg uit bed - 4.15u.
Na de aanslagen van 22/3 moet je immers nog steeds extra vroeg in Zaventem zijn om alle controles te doorlopen.
Maar de ontvangst in het appartementje in hartje Rome was meer dan de moeite waard!
Wat een superhartelijke, warme dame, die Gianna.
Ze deed zowaar haar best om een mondje Frans te spreken, want Engels praat ze niet zo vlot.
Maar we begrepen elkaar wel in een mengelmoes van Italiaans en Frans.
Het klikte direct tussen ons.
Zouden alle Italianen zo'n fijne mensen zijn?

Ons appartement kijkt uit op een typisch Romeinse binnenplaats.
En zo dadelijk trekken we op tocht door de stad.
Mijn reisgenoten doen eerst nog een middagdutje.
Ik niet ... ik kan niet wachten...
Ik ben zo benieuwd ... mijn allereerste keer Rome ...

Een eigen plekje

Is het jou ook al opgevallen?

Als ik ’s morgens in alle vroegte op de trein stap, voelt de ochtend meteen vertrouwd.

Iedereen gaat spontaan elke dag op dezelfde plek zitten.

Vroeger nam ik de bus naar het station.

Ook daar had iedereen zijn vaste plekje.

En o wee als een argeloze nieuwe reiziger de plaats van een ‘habitué’ had ingenomen.

Hij werd meteen getrakteerd op enkele hatelijke blikken.

Een toeristische uitstap met een bus?

De plaats die je ‘s morgens hebt ingenomen, blijft voor de hele dag jouw plek.

Een cursus van meerdere dagen?

Cursisten kiezen spontaan elke dag dezelfde stoel uit.

Ik werk op een flexibele werkplek.

In het begin werd er dapper van bureau gewisseld.

Elke dag.

Na verloop van tijd merk je toch dat iedereen terug een vaste stek tracht te veroveren.

Psychologen zullen dit wellicht kunnen verklaren: drang naar geborgenheid, of het willen teruggrijpen naar het vertrouwde, of behoefte aan basisveiligheid of…

Zou dit iets typisch Vlaams zijn?

Iets typisch Europees?

Of is het gewoon ‘des mensen’?

Hoewel … ook onze poezen hebben zo hun vaste plekjes…

Een azalea in de kraamkliniek

In Gent bezocht ik de Kruidtuin.

Daar was een heel speciale planten-tentoonstelling.

‘Planten met een verhaal.’

“Wat grappig,” dacht ik “ze hebben mijn idee gepikt!”

Al een tijdje denk ik aan een reeks blogposts over planten met een verhaal.

Heel veel planten in mijn tuin hebben een verhaal.

Eentje vertelde ik al.

Vandaag krijgen jullie het verhaal van mijn azalea.

Jaren 90 van vorige eeuw.

Als kersverse tweelingmoeder lig ik in het ziekenhuis.

(In die tijd een 10-daags verplicht verblijf na een keizersnede.)

Met mijn 2 baby’s heb ik een éénpersoonskamer kunnen bemachtigen.

Uitzonderlijk in dit grote ziekenhuis.

De verpleegsters leggen me extra in de watten.

Ik mag uitrusten van de operatie en genieten van mijn tweetal.

Ik krijg heel veel bezoek.

Iedereen wil wel eens een tweeling bewonderen.

Eén van de eerste bezoeksters is de meter van één van mijn jongens.

Ze is de jongste zus van mijn moeder.

We delen onze liefde voor bloemen.

Ze brengt een heel speciaal kraamcadeautje mee: een azalea.

Eentje om na de kraamperiode in de tuin uit te planten.

Maar … zij woont in een bos.

Daar gedijen azalea’s goed.

Ik woon op het platteland.

Mijn tuin heeft een heel zware kleigrond…

Niet echt de ideale plek voor een azalea.

Toch wil ik het proberen!

De azalea krijgt een ereplekje dicht bij het huis.

Elk jaar krijgt ze extra turf in de grond en een beetje meststof.

En kijk: 24 jaar later bloeit ze nog steeds volop!

Floraliën

Ik had nog een blogpost over de Floraliën, beloofd.
Hier komt hij.
Voor wie de Floraliën niet kent: het is een reuzegrote vijfjaarlijkse bloemententoonstelling die doorgaat in Gent.
Ik bezocht de tentoonstelling als kind al, met mijn ouders.
Ik herinner me uit die tijd vooral de lange wachtrijen.

Toen ik dit jaar de tentoonstelling bezocht was het barslecht weer.
Regen, hagel, wind...
Het voordeel? 
Er waren helemaal geen wachtrijen.
We konden dus volop genieten.
Vooral van alles wat binnen stond.

Dit jaar kozen de organisators voor 4 verschillende plaatsen in de Gentse binnenstad.
Je kon dus meteen wat van het Gentse stadsleven opsnuiven.
Niet alleen de Belgische plantentelers waren aanwezig.
Je kon ook proeven van de Oosterse groentechnieken.
Ik zou kunnen opsommen wat er zoal te zien was, maar ik denk dat in dit geval foto's meer zeggen dan woorden...