Het paleis van de postbode

Er was eens ...
aan het einde van de 19de eeuw
een postbode in Zuid-Frankrijk.

Elke dag moet hij te voet
vele kilometers afleggen
om alle brieven en pakjes
aan zijn dorpsgenoten te bezorgen.

Op een mooie zomerdag
aan het einde van zijn ronde
sloft hij verder onder een loden zon.

Hij stoot zijn teen aan een steen.
Een beetje kregelig raapt hij de steen op.
"Hé, wat een speciale kei is dit!
Hiermee zou ik mooie dingen kunnen maken."
denkt hij.

Vanaf die dag speurt postbode Cheval
ijverig  naar mooie stenen en keien.
Hij woont in een bergachtige streek,
veel moeite hoeft hij niet te doen.
De mooiste exemplaren legt hij
langs de rand  van de weg.

Na zijn ronde gaat hij op pad met zijn kruiwagen.
Alle vondsten worden ingeladen.
Hij wil immers zijn droom waar maken:
een eigenhandig gebouwd droompaleis!

Meer dan een eeuw later
is zijn paleis nog steeds intact.
Le palais idéal du facteur Cheval in Hauterives (Drôme).
Het is het vreemdste bouwwerk dat ik ooit zag.
Vind ik het mooi? Niet echt.
Maar ik heb grote bewondering voor een man
die zijn droom gedurende 33 jaar
koppig en  gedreven heeft verwezenlijkt.

Partir c'est mourir un peu ...

Ergens weg gaan is altijd een beetje sterven.
Zo begint een gedicht van Edmond Haraucourt.
Ik moet er altijd aan denken als ik
na een leuke vakantie terug naar huis vertrek.

We kwamen zondagavond terug van
twee zalige weken in de Provence.

Alle ingrediënten voor een fijne vakantie waren aanwezig.
Fijn gezelschap (CeT en twee van onze kinderen).
Lekker warm weer (elke dag rond de 30°C en bijna geen Mistral).
Fijne uitstapjes (Nîmes, Les Baux, Avignon, ...).
Een heerlijke gîte (met elke dag een duik in ons zwembad).
Supersympathieke eigenaars. (we werden onthaald als waren we familie).

Ondertussen werd ons eigen huis opgepast
door één van de zonen met zijn vriendin.
De bloemetjes kregen water,
de kippen kregen eten,
de poezen werden vertroeteld en verzorgd.
En de vriendin had het huis netjes gepoetst toen we terug kwamen.
Zalig toch!

Gisteren en vandaag heb ik 2/3 van de reuze-was weg gewerkt,
weekboodschappen gedaan
en is het gras afgereden.
Dankzij de mooie nazomer voelen we ons hier niet te erg ontheemd.
Het gewone leven gaat terug zijn gang.
En met een beetje heimwee kijken we naar de vele foto's.

CeT haalde in de Provence zijn hartje op met zijn foto-apparaat.
De foto's op deze blogpost zijn uiteraard van zijn hand.
(en ik ben dankbaar dat ik ze mag gebruiken)
We kregen de fonteinen-smaak te pakken in Pernes-les-fontaines.