Sokken breien

Sokken breien, ik had het nooit gedaan.
En toch heb ik vorige week een halve sok gebreid.

Daarmee had ik een sokkenpaar dat ik als cadeautje onder de kerstboom kon leggen.

Hoe dat zo kwam?

Tja, eigenlijk is het weer een verhaal…

Eén van mijn 2 jongste zonen leeft (letterlijk) op grote voet. Op heel grote voet
Hij heeft maat 47,5.
Hier in Vlaanderen is dat geen echt courante maat.
De meeste schoenwinkels gaan maar tot maat 45.
Schoenen kopen is dus meestal een heel delicate zaak.
Maar ik zou het over sokken hebben...

Ook voor sokken is die grote maat een handicap.
Ik weet maar enkele winkels waar ik die maat kan kopen.
Maar, jarenlang hadden we een andere oplossing. 

Oma breide graag. Ze breide pulls en sokken voor alle kleinkinderen.
Mijn zoon was extra blij met de sokken op maat. Voor hem breide oma dus extra paren.
Ik kocht de wol. Oma breide.

En toen werd oma ziek. Ze wou nog wel graag breien, maar ze werd zwakker en zwakker…

Toen ze stierf lag er één en een halve sok in haar breimand. Grote sokken. Speciaal voor de zoon.
De sokken verhuisden naar mijn breimand en … bleven daar liggen…

Ondertussen zijn we 2 jaar later.
Hoewel de oma-sokken heel erg sterk waren, komt er nu écht wel sleet op.
Zoon klaagt af en toe dat hij de oma sokken mist.
Ook zijn vriendinnetje houdt van de oma-sokken. Lekker warm tijdens het blokken.

De dagen voor Kerstmis had ik vrij. Ik zocht nog een klein cadeautje voor zoon.
Plots herinnerde ik me de half afgebreide sok.
Als ik nu eens…

Dapper ging ik aan het werk.
Oma had wel een schriftje met haar werkbeschrijvingen. Maar die waren heel erg summier en vereisten behoorlijke voorkennis.
Het www moest weer eens raad brengen…

Het is me zowaar gelukt om de sok (stiekem) af te breien!

En wat kreeg ik prompt van dochter onder de kerstboom?
Een boekje vol breibeschrijvingen voor sokken!
Binnenkort brei ik sokken voor alle inwoners van hotel mama.

PS: ik heb geen foto van het afgebreide paar. Vergeten een foto te nemen en zoon heeft ze al dadelijk meegenomen naar zijn kot

De kerststal

De kerstbeeldjes die dit jaar bij onze kerstboom staan, zijn beeldjes met een verhaal. Ik erfde namelijk de doos kerstspullen die op de zolder stonden bij mijn ouders.

Half december, ergens in de jaren 60 van vorige eeuw.

Het ruikt lekker in ons huis.
Een beetje naar dennenbos.
Vake heeft de kerstboom op zijn vaste plaatsje gezet.
Nu gaat het gebeuren!
Ik kijk er elk jaar naar uit.
De kartonnen doos met kerstspullen wordt van de zolder gehaald.
Het is een hele speciale doos. 
Een doos met een rood hart erop.
Als ze open gaat, komen er kleinere doosjes uit.
Eerst hangt vake de gekleurde lichtjes in de kerstboom.
Dan komt de lange slinger.
En dan ... is het onze beurt.
De doos met kerstballen gaat open. 
We krijgen elk een glinsterend bal in onze handjes.
Heel voorzichtig zijn we!
De ballen zijn breekbaar...
Tussen de ballen liggen ook 2 figuurtjes.
Een kerstmannetje en een huisje.
Die 2 hangen we niet te dicht naast elkaar, maar ook weer niet te ver van elkaar.
De kerstman moet toch het huisje zien waar hij heen wil gaan.
Hier en daar komt nog een toefje 'engelenhaar' en dan is onze boom af.

Nu het kerstalletje.
We hebben een mooi stalletje met een écht rieten dak.
Dat heeft grootva voor ons gemaakt.
Om beurten mogen we de breekbare beeldjes in het stalletje zetten.
De ezel, de os, Maria, Jozef, de herders, de schaapjes, ...
Kindje Jezus komt pas op Kerstavond in de stal.
En de koningen...
Die zetten we nog buiten de stal. Die zijn nog onderweg.
Met Caspar moeten we extra voorzichtig zijn.
Eén van de vorige jaren is hij uit de kinderhandjes ontsnapt.
Hij overleefde gelukkig zijn valpartij.
Hij houdt er wel enkele letsels aan over.
Zijn hoofd en arm zijn gekleefd. 

Alles staat op zijn plaats.
Nu wordt het bijna kerstvakantie...

Kerstmis

Aan alle lezers van deze blog 

wens ik een fijn kerstfeest!

Nacht van de schimmen

Lange autoritten vind ik niet zo fijn.
Als wij dus naar Zuid-Frankrijk rijden, trachten we altijd halverwege ergens te overnachten.
Enkele jaren geleden gaf een collega van CeT ons een leuke tip.
In Le Mans is er in juli en augustus een klank-en-lichtspel.
Nu ligt Le Mans zo ongeveer halverwege als we naar Zuid-West-Frankrijk rijden.
We reserveerden al een paar keer een hotelkamer dicht bij de oude stad en het is echt wel leuk.

La nuit des chimères.
Op 7 plaatsen in de oude stad kan je genieten van projecties met muziek: op de muren van de kathedraal, op de vestingsmuren, in de middeleeuwse straatjes, op pleintjes,...
Je kan eerst nog rustig naar een restaurantje.
Het spektakel begint pas als het donker wordt en is bovendien gratis.
Mijn favorietje?
'Le banquet' in la cour du conservatoire.
De koning, de koningin en enkele genodigden zitten samen aan een banket. In liederen vertellen ze verhalen van Tristan en Guinevere.

Moederliefde

Soms lees je een boek en sluit het thema naadloos aan bij de actualiteit.
Gisteren keek ik naar het laatavondjournaal. 
Eén van de items was een verkeersongeval waarbij een 10-jarig meisje op haar fiets van de weg was gemaaid door een betonmolen. Dodehoekongeval.
Het derde dodelijke jonge fietsende verkeersslachtoffer op enkele dagen tijd in Vlaanderen...

Het zal je als moeder maar overkomen. 
Je mag er niet aan denken om deze nachtmerrie te moeten beleven.
Je ziet je kind vertrekken met de fiets en ziet het nooit meer terugkeren.
Hoe moet je daarmee verder leven?

Het overkwam ook Anna Enquist. 
Haar dochter kwam om op de fiets in een dodehoekongeval.
Zij schreef er het boek 'contrapunt' over.
Een moeder, pianiste, studeert de Goldberchvariaties van Bach.
Ze probeert door de muziek haar verdriet om haar verongelukte dochter een plaats te geven.
Beetje bij beetje komen de herinneringen naar boven aan de mooie momenten met haar dochter...
Ik vond het een heel mooi, indringend en goed geschreven boek. 

Het doet me ook terugdenken aan de tijd toen mijn kinderen nog jong waren. 
Ze gingen naar school op 12 km.van huis. 
Als ze wat ouder werden konden ze dit in theorie wel met de fiets.
Ik heb het nooit toegelaten. Ik vond het onveilig.
De weg naar school leidde gedurende vele kilometers over een levensgevaarlijke steenweg zonder noemenswaardig fietspad. De auto's rijden er onverantwoord hard. Er vielen al enkele jonge dodelijke slachtoffers...
Ook naar de bibliotheek in het dorp mochten ze niet alleen. Dan moesten ze immers die gevaarlijke steenweg kruisen zonder verkeerslichten.
Misschien was ik wel overbeschermend ... en voor het milieu is het ook niet zo bevorderlijk om je kinderen altijd met de auto weg te brengen. 
Maar vermits het aanbod aan veilige fietspaden onbestaand is in onze buurt, vond ik het niet verantwoord om onze kinderen onbeschermd met hun fiets de verkeersjungle in te sturen...

Gratis boekentip

Ik ben in een snel tempo boeken aan het lezen op mijn tablet.
Hoe dat komt?
Door de bibliotheekcampagne 'verborgen parels'.

• Eerst mochten bibliotheekmedewerkers stemmen op een longlist van 85 boeken. Het ging over  boeken die - onterecht - niet de aandacht in de pers hadden gekregen die ze verdienen.
• Daar kwam een top 25 van boeken uit.
• In oktober mochten dan de bibgebruikers stemmen.
• En daar kwam toen de finale top 15 uit.

En nu komt het mooie:

15 boeken worden in een gratis app voor tablet aangeboden.

Jammer genoeg maar tot 20 januari...

Maar dus nog wel tijd genoeg om de boeken te downloaden en te lezen.

Ik ben al volop bezig.

Ha ja, een tablet kan je overal meenemen.
Mijn treinritjes naar en van het werk zijn nu dus vooral boeken-leesmomenten.

De krant wordt snel doorgescrolld ... en diagonaal gelezen.

En dan lees ik verder in mijn boekenapp.

Wat ik al voor moois las?

• Woesten. van Kris Van Steenberge 
• De buitenkant van Meneer Jules. van Diane Broeckhoven
• Contrapunt. van Anna Enquist
• Eén mens is genoeg. van Els Beerten

Nu ben ik bezig aan 'Over het Kanaal' van Annelies Beck.

Daarna nog 10 boeken te gaan.
Of nee: 9, want 'Wit is altijd schoon' van Leo Pleysier kende ik al.

Ook zin in die gratis app?
Je hoeft niet eens lid te zijn van een Vlaamse bibliotheek.

Hoe mooi is dat!

Je vindt hem hier. 

Een kussen met een staartje

Zoals ik hier al vertelde, ben ik verzot op voorwerpen met een verhaal. 
Natuurlijk heb ik er zo heel wat in huis.
Zoals dit kussen:

Dertien ben ik.
De lagere school is nog maar een herinnering.
Nu krijgen we het serieuze werk: wiskundige formules, Latijnse woordjes, Franse grammatica, …
Finaal gedaan met tekenles (gelukkig) en muziekles (jammer).
Maar ze hebben wel nog een uurtje ‘handwerk’ in onze volle lessenrooster gepropt.
Een leuk uurtje, waar we niet voor hoeven te studeren.
Enkel thuis wat breien of haken of borduren.

We krijgen een nieuwe opdracht: “een kussen met een staartje”.
De werkbeschrijving en het patroon gaan mee naar huis.
We moeten stof en borduurgaren kopen. 
De kleur mogen we zelf kiezen.
Ik kies voor een zachtgrijze stof (muiskleur) en geel borduurgaren.

In de klas tekenen we het patroon over.
We knippen de stukken stof. 
Het borduurpatroon wordt overgetekend.
En dan begint het lange geduldwerk: kettingsteek, steelsteek, platsteek,…

Als ik heel eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik wel een klein beetje hulp krijg van mijn moeke. 
Zelfs haar jongste zus helpt enthousiast mee als ze bij ons op bezoek komt.
De patroondelen worden gestikt, het kussen wordt opgevuld en…
…daar staat ze te pronken: mijn geborduurde muis!
Ik ben er zelfs echt een beetje trots op!

Enkele jaren later ga ik op kot.
Ik pak enkele dozen vol met onontbeerlijke persoonlijke spulletjes.
Muis komt met me mee!

Maar dan leer ik CeT kennen. 
We huwen en richten ons eigen nestje in.
Muis geraakt in de vergetelheid en blijft achter in mijn meisjeskamer in het ouderlijk huis...

We krijgen kinderen.
Als ze bij oma en opa op vakantie zijn, spelen ze af en toe met muis.
De kinderen groeien op en muis geraakt terug in de vergetelheid...

Tot we het ouderlijk huis moeten leegmaken.
Ik kan het niet over mijn hart krijg om de vrucht van zoveel ‘noeste arbeid’ in de container te gooien.
Muis komt mee naar hotel mama.
Ze krijgt een voorzichtige opknapbeurt en mag hier haar oude dagen slijten.

Zomer 2015: mijn ‘beste’ jeugdvriendin komt op bezoek. 
We zien elkaar maar een paar keer per jaar. 
Zij bleef op onze geboorteplek wonen. 
Ik week uit. 
Ze ziet muis zitten van zodra ze de huiskamer binnen komt. 
Alle herinneringen van dat bewuste schooljaar komen terug
en we babbelen honderduit… 

Friesland, fietsland

Vakantie is in mijn  hoofd synoniem met Frankrijk.
Wil je zee, of liever bergen, of cultuur of vooral lekker eten en drinken of een rustig plekje op het platteland of in een bos of… Frankrijk heeft het allemaal! 

Ja hoor, we hebben ook andere buurlanden.
En voor een citytrip denk ik écht soms wel aan een ander land.
We bezochten Londen en Berlijn en Amsterdam en Wenen en Venetië en …
Maar het Nederlandse platteland?
Daar had ik eigenlijk gewoonweg nog nooit aan gedacht...

Tot CeT en ik heel onverwacht deze zomer een lang weekend vrij hadden.
Heel ver wilden we niet rijden.
Normandië misschien?
Maar daar waren we tijdens het voorjaar al geweest.
CeT maakte me een lijstje met bestemmingen van minder dan 4 uur rijden.
We zouden dan samen kiezen.

Hij zocht ook eens Noordwaarts. 
En kijk: Friesland was slechts 3.15 u. van ons verwijderd.
Zo dichtbij?
In mijn hoofd lag Friesland ergens heel ver weg. 
Zo ongeveer even ver als Zuid Frankrijk.
Maar dan met Siberische temperaturen (de 11stedentocht, weet je wel)

Ik zocht wat op het www.
Echt veel kouder als Vlaanderen is Friesland helemaal niet tijdens de zomer.
En de weersvoorspellingen waren goed.

Ik vond zowaar een kamer aan een watertje in IJlst in een ‘stadsherberg’.
De naam alleen al wekte mijn nieuwsgierigheid.
We besloten onze fietsen mee te nemen.
(ha ja, iedereen zegt toch altijd dat het in Nederland heerlijk fietsen is)

En of het meeviel!
We waren meteen helemaal verkocht!
Een stadsherberg blijkt gewoon een leuk klein hotelletje.
Ze waren er heel vriendelijk.
We leerden er zelfs een leuke Friese spreuk:
“Buter, brea en griene tsiis
wa’t dat net sizze kin is gjin oprjochte Fries”
(en nee, griene tsiis is geen groene thee)

Onze auto is 4 dagen op zijn zelfde plekje blijven staan.
Heerlijk fietsen op wegen waar geen auto’s kwamen.
Met een pontje het water oversteken.
Naar het naburige stadje om er te winkelen in leuke winkeltjes.
Eindelijk eens een echt ‘broodje kroket’ proeven.
(spijtig genoeg niet echt mijn smaak)

We hebben 4 dagen genoten …
… en keren zeker nog eens terug!
(we willen nu ook eens naar de Waddeneilanden)

Vrolijk

Vrijdag, mijn vrije dag.
Maar vandaag is het rotweer: regen en wind.
Tijd dus om iets vrolijks te posten!

En waar ik vandaag vrolijk van word, is mijn gloednieuwe agendaatje voor volgend jaar.
Het is er eentje met tekeningen van Marjolein Bastin.
Die vrouw tekent zo'n mooie natuurtafereeltjes, daar kan ik écht van genieten.
Ik leerde haar tekeningen kennen vele jaren geleden, toen ze tekende voor Libelle. 
Eerst waren er haar natuurtekeningen, dan waren er de tekeningen van Vera de Muis. 
Die natuurtekeningen zitten vol leuke details.
Alsof je zelf in haar tuin rondloopt of door haar raam meekijkt naar haar voedertafel die druk bezocht wordt.
Laat het dus  buiten maar regenen. 
Ik blader in mijn agenda en geniet van de zonnige tafereeltjes.
(heb je het kleine bijtje op de witte bloem opgemerkt?)

Post!

Vandaag kwam de postbode met een heel leuk pakje.
Net wat ik nodig had tussen de antibiotica en de pijnstillers in.
Het  vrolijkte meteen mijn dag op!
Dankjewel!!
Ik was één van de winnaars van de  novembergeefmaand van Tartelette maison.
En naast de spreuk die ik had gewonnen, kreeg ik nog een hele lieve kaart en een allerleukst adressenboekje om vele vrienden in te noteren.
Ik voel me erdoor al bijna genezen!

Koorzingen en snotvallingen

Op dinsdag sta ik op met een pijnlijke, rauwe keel.
Verdorie! Deze week is  zo’n belangrijke week voor het koor waar ik nog maar net  2 maand in zing. Vanavond de laatste repetitie voor de generale.
Ik neem theezakjes mee naar het werk, want ik heb sowieso al altijd last van de airco. Ik drink de hele dag liters thee…

Op donderdag hebben we generale repetitie. Ik voel me belabberd. Maar mijn keel voelt iets beter en het zingen lukt. Dankzij de thee?

Vrijdag: ai, heb ik gisterenavond wat te veel gezongen? Een beetje geforceerd? Ik sta op met een zere keel en een stem als een kraai. En net deze avond hebben we de eerste opvoering!
Citroenen heb ik nodig! En honing! Veel! En nu!
En keelpastilles! Massa’s!
Ik haal de opvoering, hoewel ik bij de hele hoge noten een beetje moet playbacken. Na afloop drink ik gretig het glaasje appeljenever dat aan alle aanwezigen wordt aangeboden. Het brandt in mijn geteisterd keeltje. Hopelijk heb ik morgen nog stem voor de tweede opvoering.

Zaterdag: tja, nu is het hek écht van de dam. Ik sta op met pijnlijke sinussen en de snot stroomt de hele dag uit mijn neus. Tegen de middag heb ik al een hele doos papieren zakdoekjes opgebruikt.
Op een podium staan met in mijn ene hand een zakdoek en in het andere een partituur? En ook nog eens een rode druipneus? Ik dacht het niet!
Bovendien komt er nu geen enkele behoorlijke klank meer uit mijn keel. Als ik probeer te zingen eindigt mijn poging in een onbedaarlijke hoestbui.

Ik zal me er moeten bij neerleggen. Geen concert voor mij deze avond…

Dieven in mijn tuin!

Volgende week begin ik er weer aan.

Net als elk jaar half december.

Eens Sinterklaas voorbij is, mag het van mij:

kerstversiering in het huis.

Begin december hou ik het vrij sober, naarmate Kerstmis nadert wordt het wel wat uitbundiger. 
Ik zorg voor het groen en het naar binnen halen van wat natuur. Later zullen CeT en dochter wel aan de slag gaan met kerstlichtjes en andere versierselen.

Gewapend met snoeimes en mandje struin ik dan door de tuin. De kerstboom uit onze eerste jaren in dit huis is nu een uit de kluiten gewassen exemplaar geworden. Daar kunnen best enkele takjes af. Ook de conifeer die vele jaren geleden als mini-zaailinkske uit opa’s tuin naar hier verhuisde torent hoog boven me uit. Maar … bij Kerstmis horen ook rode besjes...

En daar komt de aap uit de mouw. 
In onze tuin staan 2 prachtige, grote hulstbomen. Vanaf de maand september tooit één ervan zich met honderden felrode besjes. Een streling voor het oog!
Al vanaf de maand oktober maak ik plannen over de kerst-stukjes die ik zal versieren met die mooie bessen. En toch laat ik me elk jaar terug verrassen.

Van zodra het wat kouder wordt, sluipen de dieven onze tuin binnen. (of moet ik schrijven ‘fladderen’ ze binnen) Eerst merk je het nog niet echt: op zovele bessen kan je er wel enkele tientallen missen. Maar naarmate de maand november naar zijn einde loopt, kleurt de hulst steeds minder rood… Vorig jaar kon ik nog net 3 takjes hulst met bessen bemachtigen.

Vandaag ging ik al eens door de tuin om te kijken wat ik volgende week kan knippen… 
Ik kwam bij de hulststruik … en die bood een troosteloze aanblik…  Geen enkel takje hebben die kleine diefjes voor mij overgelaten! Ik telde welgeteld 3 rode besjes op de hele struik! Echt waar, van die hele enorme hulstboom met honderden rode bessen zijn er DRIE besjes overgebleven! En dan nog niet eens alle drie op dezelfde tak! Zucht!

Of ik maatregelen wil nemen tegen die dieven? 
Welnee! Voor mij is dit versiering, voor hen is het hun voedsel. Geen haar op mijn hoofd denkt eraan hen dit af te nemen! Dus geen netten over een deel van mijn boom. De vogeltjes kunnen er maar deugd aan beleven!
PS: nee, ik heb ooit al geprobeerd om alvast enkele takjes af te snijden eind oktober, maar dat is niet de oplossing. Die bessen en takken blijven echt niet goed tot Kerstmis...

Nog eens Kleintje

Najaar en winter 2014
Kleintje leeft haar normale poezenleven.
We merken wel dat ze bij koud weer haar dagen en nachten liever naast de verwarming slijt.
Ach ja, ons dametje wordt ook een jaartje ouder, he. Zo abnormaal vinden we dit niet..

Lente 2015
Kleintje begint nu toch tekenen van ziekte te vertonen. Af en toe braakt ze. Maar ze heeft nog wel een goede eetlust.

Zomer 2015
Die eetlust van Kleintje begint toch heel eigenaardig te worden…
Ze heeft ALTIJD  honger. Van zodra ze me ziet, bedelt ze om eten. Ze blijft wel kieskeurig en weigert voortaan droge brokken. Lekkere hapjes van een duur merk moeten het zijn!

Ik ga samen met C&T voor een paar weekjes naar Frankrijk. Ook dit jaar geen kattenpension voor Kleintje. Er komt een strakke beurtrol in hotel mama: elke nacht moet één van de kroost thuis komen slapen om voor de poes te zorgen.

Najaar 2015
Kleintje wordt zieker. Ze braakt nu vaak ’s nachts.
Ze wordt graatmager, maar eten doet ze voor 10.

Ze wordt een klein diefje.  Ze pikt het eten van onze andere poes.
Als ik in de keuken bezig ben, gaat ze op een stoeltje op een meter van mij zitten en houdt ze me goed in de gaten. Als ik ga koken, zet ik haar uit de keuken, want ze is absoluut niet meer te vertrouwen.  Draai ik me eventjes om, dan grist ze  het vlees weg.
Ook bij het eten moet ze de kamer uit, want ze bedelt totaal ongegeneerd en springt gewoon op de schouders van één van de tafelgenoten als ze haar zin niet krijgt.
Ik los het probleem op door haar te voeden in de garage wanneer wij eten. In de garage krijgt ze ook een lekker warm slaapplaatsje, dat ik makkelijk kan poetsen.

Toch verrast ze ons nog. Blijkbaar komen er in de herfst langs minuscule gaatjes onder de garagepoort spitsmuisjes ons huis binnen. Nu Kleintje daar slaapt, hebben de muisjes geen schijn van kans meer. Vaak wacht ’s morgens de dode buit ons op...

En hoe het nu verder moet?
Ik weet het niet en ik twijfel. 
We hebben beslist niet nog een derde dierenarts advies te zoeken. Dit zou immers betekenen dat poes een aantal onderzoeken moet ondergaan. Maar ze haat auto rijden, ze haat uit haar vertrouwde omgeving weggehaald te worden, ze wordt woest bij een dierenarts, ze is altijd een heel erg onafhankelijke poes geweest die meer buiten dan binnen leefde… We beseffen nu echt wel dat haar einde nadert en we willen haar in haar laatste weken niet kooien.
Moet ik haar toch laten inslapen? 
Maar ze is nog steeds zo lief en aanhankelijk en heeft blijkbaar echt wel geen pijn.
Ze slaapt de hele dag en ’s avonds nestelt ze zich lekker op onze schoot. Ze braakt één nacht op 3, telkens één keer, maar misschien eet ze gewoon meer dan haar maag aankan…
Tja, voorlopig hou ik haar heel goed in de gaten en als ik merk dat ze begint te lijden zullen we toch de finale beslissing moeten nemen…