Sportief? Ikke?

Nee, ik durf mezelf niet sportief te noemen.
Ik ben het nooit geweest en vrees dat ik het ook nooit meer zal worden.
Ik heb een mateloze bewondering voor mensen die lange fietstochten doen, of wekelijks gaan zwemmen of volop gebruik maken van hun abonnement in een fitness-centrum.

Ik doe niets van dat alles.
Ik kom er maar niet toe.
Ja hoor, ik zwem graag. Maar eerst 12km. rijden met de auto, dan parkeerplaats zoeken (en betalen), dan in een vochtig mini-kleedhokje me in mijn zwempak wurmen, onder de douche gaan, voeten inspuiten met anti-schimmelprodukt, weerbarstige haren in een te krappe badmuts krijgen, uurtje zwemmen en dan met een ontembaar kapsel buiten komen… Pfff
Of een lange fietstocht op onze Vlaamse levensgevaarlijke wegen? Ik dacht het niet!

Jawel, ik heb het écht wel geprobeerd:
B-B-B-training volgen terwijl de kinderen zwemles hadden.
Afspreken met vrienden voor een wekelijks zwemuurtje.
Jazzdans, Zumba, Tai-Chi, ik ben het allemaal begonnen … maar heb niet volgehouden...

Ik heb me dat nooit erg aangetrokken. 
Sport was nu eenmaal niet mijn ding en wat dan nog. 
Ik had immers andere talenten.
Maar de laatste jaren kan je er in de pers niet meer naast kijken: 
“We zitten te veel, we bewegen te weinig, we worden met zijn allen obees!” 

Langzaam maar zeker sloop een schuldgevoel in mijn hoofd.
“Als ik ooit ernstig ziek word is het mijn eigen stomme schuld, “ dacht ik, “had ik maar meer moeten sporten!” 
En als ik af en toe ’s morgens wakker word met een pijnlijk gewricht of een stijve spier, denk ik meteen: “Zie je wel!”


Maar op een goeie dag zag ik plots het licht.
Intensief sporten is duidelijk niet voor mij weg gelegd en daar begin ik niet meer mee. 
Maar meer bewegen is toch eigenlijk wel best haalbaar. 
En wandelen heb ik altijd écht graag gedaan. 
Dus parkeer ik mijn auto nu niet meer op de plek waar ik moet zijn. 
Ik ga aan de rand van de stad of het shoppingcenter staan en doe de rest te voet.
En ik heb een prachtig rustig park ontdekt dichtbij de kleuterschool waar ik ga voorlezen. 
Nu parkeer ik mijn auto aan de andere kant van het park en doe eerst een wandelingetje tussen de bomen vooraleer ik bij de kleuters aankom.



En eigenlijk is hard werken in mijn tuin toch ook een vorm van sport, is het niet?

Gewoon genieten

Soms kan je je huwelijksverjaardag niet vieren op de dag zelf. 
Maar dat vind ik niet erg.
Als CeT die maand op vrijdag een dagje vakantie kan nemen, dan maken we er toch gewoon een extra leutige vrijdag van.
Eentje om gewoon te genieten!

Een saunaatje....

een glaasje bubbels ... 

een romantisch etentje ...

Meer moet dat toch niet zijn.

De grote trui van kleine beer

Voor mijn voorleesuurtje bij de kleuters had ik dit keer een boek over twee beren-broertjes.
De lievelingstrui van grote broer is te klein. Dus krijgt kleine beer hem. Maar kleine broer maakt de trui eerst heel vuil en daarna raakt de trui zelfs stuk. Gelukkig ... eind goed al goed.

Ik kies niet enkel voor voorleesboeken die heel hoogt scoren op de recensie-sites voor prentenboeken.
Ik merkte al dat soms de eenvoudige, erg herkenbare verhalen best scoren bij jonge kleuters.
In dit verhaal gaat het over 2 broertjes die samen spelen, samen ruzie maken en zich dan ook weer verzoenen. Allemaal heel herkenbaar voor de kleuters.

Natuurlijk mocht Boekemieke het boek eerst inleiden.
Hiervoor had ze speciaal haar 'lievelingstrui' aangetrokken én haar knuffelbeertje meegenomen die dezelfde trui heeft.

Ik stond echt wel te kijken hoe een aantal 4-jarigen al heel gedetailleerd hun lievelingstrui konden beschrijven. Bij de meisjes hoorde ik veel 'roze' en 'glinstertjes'.
Eén jongetje moest even nadenken. Ik suggereerde dat de trui die hij aanhad misschien wel zijn lievelingstrui kon zijn. Ernstig knikte hij nee. Die was het niet. Plots klaarde zijn snoetje op en zei hij heel stellig "Mijn voetbaltrui is mijn lievelingstrui!" Alvast misschien een voetbal-ster in wording...

Mijn huisgenoten verklaarden me wel een beetje gek toen ik in het weekend mijn breinaalden uithaalde om snel een 'lievelingstrui' voor Boekemieke in elkaar te flansen. En toen ik ook nog eenzelfde trui breide voor het mini-beertje zag ik enkele meewarige blikken bij mijn zoons.
Wat ze niet weten is dat ik de ochtend vooraleer ik ging voorlezen nog snel mijn naaimachine uithaalde om een deftige broek te knutselen voor Boekemieke. Want zeg nu zelf: ik kon dat poppenmeisje toch niet in haar kanten onderbroekje over straat laten gaan...
(en ja, ik weet het: de broek ziet er vrij 'skinny' uit. Maar ik had geen flauw idee hoe een patroon van een broek eruit moest zien. Op internet vond ik enkel een heel groot model, dat ik dan maar een beetje natekende op maat van mijn popje en in mijn haast vergat ik er een naadtoeslag bij te knippen. Ik ben nu eenmaal beter in het breien zonder patroon dan in het naaien.)

PS: Boekemieke blijft de ster van de klas. Ik moet een heel nauwkeurige boekhouding bijhouden van wie het popje al een verhaal lang heeft mogen vast houden. Sommigen kwijten zich heel ernstig van hun taak. Anderen laten haar al eens verstrooid uit hun handen glippen midden in het verhaal.

Het blauwe bordje

Op een rek in mijn keuken staat een blauw-grijs gespikkeld bordje.

Het is een oud metalen bordje, langs de buitenkant geëmailleerd.

Stukjes email zijn eraf gesprongen. Hier en daar is het metaal zichtbaar.

Nee, het is geen pronkstuk.

Maar toch is het me zeer dierbaar.
Het maakt me blij op deze leutige vrijdag.
Het doet me wegdromen…

Ik ben een klein meisje. 

Soms ga ik logeren bij ‘peter’, de papa van mijn papa. 

Vaak gebeurt dat niet, want peter woont op nauwelijks 1 km. van ons huis. 

Ik vind die logeerpartijtjes leutig. 

Peter is een zachte man met helderblauwe ogen. 

Hij wandelt met mij door de velden. 

Hij leert me om geen schrik te hebben van koeien . 

Omzichtig tilt hij de prikkeldraad op en laat me in de wei om veldbloemen te plukken. 

Hij leert me de vogels en hun nesten kennen. 

Soms haalt hij een eitje uit het nest. 

Groen gespikkelde eitjes van een merel, 

blauwgroene van een heggemus, 

witbruin gespikkelde van een pimpelmees 

en grote witte eieren van de houtduif.

Spelenderwijs onderwijst hij me over de natuur.

’s Morgens eten we havermoutpap. 

Peter maakt elke morgen verse pap met veel suiker. 

Steeds in hetzelfde steelpannetje op de Leuvense stoof. 

Hij heeft een speciaal bordje waarin hij de pap eet. 

Ik krijg een ander bordje. 

Want dat blauwe bordje is van hem. 

Broederlijk lepelen we naast elkaar onze pap op.

Enkele maanden geleden was ik op bezoek bij mijn tante in het grootouderlijk huis. 

We haalden herinneringen op. 

Ik vertelde over de havermoutpap.
En kijk, mijn tante ging naar een keukenkast en schonk me het blauwe bordje.
Het is helemaal versleten. 

Ervan eten kan je niet meer.
Toch kan ik het niet weggooien. 

Als ik ernaar kijk, denk ik 

aan mijn grootvader met de helderblauwe ogen, 

aan de smaak van zijn havermoutpap, 

aan mijn kinderjaren.

Boekemieke

Bij mij is oktober altijd de drukste maand van het jaar.
Overal is het werkjaar begonnen en zijn er avondvergaderingen en culturele happenings.
Begin oktober kom ik altijd tijd te kort (zelfs om te bloggen)

Ook het vrijwilligerswerk start weer op.
Ik mag weer gaan voorlezen. Joepie!
Ik ga nog steeds naar dezelfde kleuterschool, bij dezelfde kleuterjuf.
Natuurlijk zijn er dit jaar weer nieuwe 4-jarige kleuters.
Ik moet hen nog een beetje leren kennen, want ik was nog maar 2 keer te gast in hun klasje.

Maar dit jaar stap ik niet alleen de kleuterklas binnen.
Dit jaar heb ik een kleine compagnon...

Boekemieke woont bij mij in mijn huis.
Ze is verzot op prentenboeken en verhalen.
Daarom wil ze zo graag mee naar de kleuterklas als ik ga voorlezen.
Maar ... Boekemieke is een beetje schuchter. Ze kent immers de kinderen van de kleuterklas nog niet zo goed. 
En ook  is ze een beetje bang van enge verhalen.
Daarom wil ze graag in de armen van een kleuter zitten als ik voorlees...

De kleuters van 'mijn' kleuterklasje hebben een groot hart.
Ze zorgen om beurten voor Boekemieke.
Elke week mag ze bij iemand anders op schoot.

Deze week vertelde ik het boek 'Honden doen niet aan ballet'.
Boekemieke deed speciaal hiervoor haar mooiste tutu aan.
De kleuters vonden haar outfit prachtig en genoten van het verhaal.

En nee, ik heb Boekemieke niet zelf gemaakt. Ik naaide enkel haar tutu.
Ik kocht popje Julia online van een lieve en moedige dame die met de veiling van haar poppen een goed doel wou spijzen.
Julia zit al een jaar braafjes en stilletjes op mijn slaapkamer.
Ik durfde haar niet echt meenemen als ik ging voorlezen.
Ik had een beetje schrik dat de kleuters haar zouden beduimelen.
Maar dit schooljaar dacht ik: "Op mijn kamer heb alleen ik er iets aan en ik weet zeker dat de kleuters haar in hun hart zullen sluiten. En een popje mag toch een beetje beduimeld worden..."
Ze is nu 'Boekemieke' en ze is ondertussen inderdaad een hit in de kleuterklas.
Toen ik gisteren de klas binnen kwam, was de eerste vraag die ik kreeg: "Heb je Boekemieke mee?" en "Mag ik haar op schoot?"
Er wordt minutieus bijgehouden welke kleuter haar al op schoot had. Iedereen zal aan de beurt komen. En sommigen kwijten zich heel erg goed van hun taak.
Vorige keer vertelde ik een boek dat een heel klein beetje griezelig was. Een stoere jongen had gevraagd of hij Boekemieke mocht bijhouden. Zijn plan was om elke keer dat er iets spannends in het boek zou voorkomen zijn hand voor de ogen van Boekemieke te houden. Vertederend, toch...