Het werd weer tijd voor een citytrip.
De moeder-dochter-trip.
Maar sinds vorig jaar vast aangevuld met oudste zoon.
Een lang weekend onder ons drietjes.
Gezellig, leuk, soms hilarisch.
Maar ruzie maken we nooit
en zeuren of grommelen is uit den boze.
Wat viel ons op en waar werden we door geraakt?
An Gorta Mór
In Ierland heerste een grote hongersnood in het midden van de 19de eeuw.
De aardappeloogst mislukte er 5 jaar na elkaar
en de arme bevolking van Ierland werd in de steek gelaten
door moederland Engeland.
In die eeuw halveerde het bevolkingsaantal van het land.
In de haven gedenkt een groep standbeelden
de vaak noodlottige tocht over land en over zee
voor een groot aantal wanhopige gezinnen,
die richting Canada trokken.
Éirí Amach na Cásca
De paasopstand in Dublin.
De Ierse republikeinse opstand in april 1916
werd bloedig teruggeslagen door de Engelsen,
maar resulteerde toch in 1921 tot hun onafhankelijkheid.
Een dapper volk dat streed voor hun taal en grondgebied.
We bezochten de gevangenis (Kilmainham Gaol) waar velen
van de opstandelingen ter dood werden gebracht.
Ierse Whiskey
Natuurlijk hoort een whiskeyproeverij
bij een bezoek aan Ierland.
En ja hoor, hij is lekkerder
dan de Schotse of Amerikaanse whiskey.
Al lust ik hem persoonlijk liever
met citroen en gember
en heel veel ijsblokjes.
De kat en de rat
We bezochten de crypte van The Christ church.
Eén vitrine trok meteen mijn aandacht.
De skeletten van een kat en een rat.
Eind 19de eeuw vond men dit tweetal
in een orgelpijp tijdens een groot onderhoud.
Het verhaal lijkt me duidelijk:
kat jaagt op rat
rat vlucht in orgelpijp
kat gaat er achteraan
kat raakt vast
beiden kunnen niet meer weg en sterven de hongerdood.
woensdag 26 juni 2019
dinsdag 18 juni 2019
Jaarlijkse afspraak
Elk jaar op de zondag na Pinksteren gebeurt het.
Onze wekker staat dan op 5.15u.
Een uurtje later rijden CeT en ik weg.
In de koffer:
stapschoenen, rugzakje, zonnebril en zonnemelk
regenjas of paraplu, klein voedselpakketje.
Onze wekker staat dan op 5.15u.
Een uurtje later rijden CeT en ik weg.
In de koffer:
stapschoenen, rugzakje, zonnebril en zonnemelk
regenjas of paraplu, klein voedselpakketje.
Tegen 8 uur parkeren we
aan de begraafplaats van mijn geboortestad.
aan de begraafplaats van mijn geboortestad.
Eerst ga ik even 'dag' zeggen
aan mijn ouders en mijn grootouders.
aan mijn ouders en mijn grootouders.
Daarna trekken we op pad,
voor een kleine 20km.
We stappen niet alleen.
Rond ons stapt jong en oud mee
en ook honden en paarden.
Een uurtje later stoppen we voor een drankje.
Op dat terras heb ik afspraak met mijn jeugdvriendin
en nog een ander kennisje uit mijn jeugd.
Met zijn vieren stappen we verder.
Vele kilometers later verlaat kennisje ons.
Zij gaat middageten bij haar bejaarde mama.
Wij stappen verder.
Onderweg babbelen mijn jeugdvriendin en ik.
We raken weer helemaal bij met elkaars levens.
CeT laat ons babbelen.
Hij weet hoezeer ik hiervan geniet.
De officiële tocht / bedevaart bedraagt 33 km.
Wij trekken huiswaarts na 20 km.
Maar dit jaar deden jeugdvriendin en ik elkaar een belofte.
Volgende editie zullen we allebei 60 zijn.
Dan willen we nog eens één keer
de hele tocht meestappen.
We zullen ons voorbereiden
en oefenen tegen dan.
En we beloven elkaar dat we de 33 km zullen stappen...
...
als het die dag niet te warm wordt...
vrijdag 14 juni 2019
Elektronische wachtrij
Zaterdagmorgen 8 uur.
Het hele hotel mama slaapt nog.
Ik was al vroeg wakker.
Ik sliep niet zo goed
uit schrik om me te verslapen.
Ik zet mijn computer aan.
Snel surf ik naar de bestelmodule van het cultureel centrum.
Nog 2 uur te vroeg, krijg ik te zien.
Dat weet ik wel,
maar ik wil het ogenblik niet missen
waarop de elektronische wachtrij gevormd wordt.
Tien minuten voor 10 uur.
Ik zit voor het scherm van mijn computer.
Bijna gaat het gebeuren.
Om enkele seconden voor 10 uur verandert het scherm.
De elektronische wachtrij wordt nú gevormd.
Zenuwachtig staar ik naar mijn scherm...
Ik krijg nummer 799.
Niet echt een meevaller, maar het kon erger.
Ik krijg een mededeling te zien:
"De wachttijd in de rij bedraagt meer dan een uur"
100 minuten nagelbijten volgen nu.
Zal ik nog kaarten kunnen kopen voor mijn keuzevoorstellingen?
Zullen er nog goede zitplaatsen vrij zijn?
Twee weken geleden kwam het programmaboekje uit.
Elke keer weer een heerlijk moment.
Net een beetje Sinterklaas.
Welke voorstellingen zullen er aangeboden worden?
Welke kunstenaars krijgen we te zien of te horen?
Ik merk dat de programmatoren dit jaar
weer erg hun best hebben gedaan.
Er zijn vele mooie voorstellingen.
Ik kies en keur,
overleg met mijn huisgenoten,
reken en tel,
noteer wie met wie naar waar wil.
Nu zit ik dus klaar met mijn lijst.
En hoop ik dat ik nog wat te pakken krijg.
11.20 uur
Ja! Het is zover! Ik ben aan de beurt!
Prompt krijg ik een foutmelding.
De server is overbelast.
Maar dit is niet mijn eerste bestelling op deze site.
Ik weet dat ik het hoofd koel moet houden.
Zeker niet de pagina vernieuwen,
want dan kom ik achteraan in de rij terecht.
En die bedraagt al meer dan 3000 wachtenden.
Met engelengeduld raak ik toch op de juiste pagina.
Koortsachtig begin ik te bestellen.
Yes, ik kan nog alle voorstellingen boeken.
En zo verschrikkelijk slecht zijn de zitplaatsen dit keer ook niet.
Vorige jaren had ik minder geluk!
Mijn winkelmandje zit vol.
Nu nog betalen.
Ai, ik krijg opnieuw een foutmelding.
Ik stuur alvast een mailtje naar de helpdesk,
maar slaag er dan alsnog in om de betaalpagina te bereiken.
11.40uur
Joepie, de bestelde kaarten lopen binnen in mijn mailbox.
Vanaf oktober kunnen we weer naar enkele leuke voorstellingen.
Ik kijk er al naar uit!
Genoeg reden dus om blij en dankbaar te zijn op deze leutige vrijdag.
Een fijn weekend voor alle lezers!
Het hele hotel mama slaapt nog.
Ik was al vroeg wakker.
Ik sliep niet zo goed
uit schrik om me te verslapen.
Ik zet mijn computer aan.
Snel surf ik naar de bestelmodule van het cultureel centrum.
Nog 2 uur te vroeg, krijg ik te zien.
Dat weet ik wel,
maar ik wil het ogenblik niet missen
waarop de elektronische wachtrij gevormd wordt.
Tien minuten voor 10 uur.
Ik zit voor het scherm van mijn computer.
Bijna gaat het gebeuren.
Om enkele seconden voor 10 uur verandert het scherm.
De elektronische wachtrij wordt nú gevormd.
Zenuwachtig staar ik naar mijn scherm...
Ik krijg nummer 799.
Niet echt een meevaller, maar het kon erger.
Ik krijg een mededeling te zien:
"De wachttijd in de rij bedraagt meer dan een uur"
100 minuten nagelbijten volgen nu.
Zal ik nog kaarten kunnen kopen voor mijn keuzevoorstellingen?
Zullen er nog goede zitplaatsen vrij zijn?
Twee weken geleden kwam het programmaboekje uit.
Elke keer weer een heerlijk moment.
Net een beetje Sinterklaas.
Welke voorstellingen zullen er aangeboden worden?
Welke kunstenaars krijgen we te zien of te horen?
Ik merk dat de programmatoren dit jaar
weer erg hun best hebben gedaan.
Er zijn vele mooie voorstellingen.
Ik kies en keur,
overleg met mijn huisgenoten,
reken en tel,
noteer wie met wie naar waar wil.
Nu zit ik dus klaar met mijn lijst.
En hoop ik dat ik nog wat te pakken krijg.
11.20 uur
Ja! Het is zover! Ik ben aan de beurt!
Prompt krijg ik een foutmelding.
De server is overbelast.
Maar dit is niet mijn eerste bestelling op deze site.
Ik weet dat ik het hoofd koel moet houden.
Zeker niet de pagina vernieuwen,
want dan kom ik achteraan in de rij terecht.
En die bedraagt al meer dan 3000 wachtenden.
Met engelengeduld raak ik toch op de juiste pagina.
Koortsachtig begin ik te bestellen.
Yes, ik kan nog alle voorstellingen boeken.
En zo verschrikkelijk slecht zijn de zitplaatsen dit keer ook niet.
Vorige jaren had ik minder geluk!
Mijn winkelmandje zit vol.
Nu nog betalen.
Ai, ik krijg opnieuw een foutmelding.
Ik stuur alvast een mailtje naar de helpdesk,
maar slaag er dan alsnog in om de betaalpagina te bereiken.
11.40uur
Joepie, de bestelde kaarten lopen binnen in mijn mailbox.
Vanaf oktober kunnen we weer naar enkele leuke voorstellingen.
Ik kijk er al naar uit!
Genoeg reden dus om blij en dankbaar te zijn op deze leutige vrijdag.
Een fijn weekend voor alle lezers!
vrijdag 7 juni 2019
Het konijntje
Wat ik op deze leutige vrijdag zo fijn vind?
Ik kreeg deze week een super cadeautje
waar ik heel blij mee ben.
Zoon nummer 2 was een weekje met vakantie.
Hij ging met vrienden naar Zuid-Italië.
Ik gunde het hem van harte.
Maar stiekem was ik een heel klein beetje jaloers.
Ik moet immers nog 5 maanden wachten
vooraleer er een tripje naar Italië op mijn agenda staat.
En ik popel om in de praktijk uit te testen
wat ik dit jaar in de les leerde.
Zoon had een heerlijke reis.
Woensdagavond kwam hij langs
met een cadeautje voor mij:
een koelkastmagneet
om mijn collectie aan te vullen.
Maar ...
Toen nam hij uit zijn valies nog een tweede cadeautje.
Hij kocht me een Italiaans kinderboek.
"Zo kan je je twee passies samenbrengen, " zei hij,
"de Italiaanse taal en prentenboeken.
Misschien kan je het boek wel voorlezen aan je kleuters."
Ik ben dolgelukkig met dit cadeau.
(omdat mijn volwassen zoon
tijdens een vriendenreisje aan me gedacht heeft
en de tijd nam om zomaar een cadeautje voor mij uit te zoeken)
Maar vooral ook omdat ik het een prachtig boek vind:
een leutig verhaal en mooie prenten,
helemaal mijn ding.
Benieuwd naar het verhaal?
Konijntje Leo is een echte huismus,
maar zijn vriendinnetje Luna wil altijd op avontuur.
Natuurlijk komt daar ruzie van.
Luna vertrekt met slaande deuren.
Leo overwint zijn angt voor het onbekende
en gaat op zoek naar Luna.
Hij vindt haar in een hachelijke situatie terug.
Maar zoals in elk goed kinderboek
komt alles op zijn pootjes terecht.
Begreep ik elk woord in het boekje?
Nee, natuurlijk niet!
Maar het was een goede aanleiding
om de nieuwe woorden op te zoeken.
En misschien vertel ik het boekje
volgend jaar wel in de kleuterklas...
Een extra leutige vrijdag, dus!
Ik wens aan alle lezers een fijn weekend.
Ik kreeg deze week een super cadeautje
waar ik heel blij mee ben.
Zoon nummer 2 was een weekje met vakantie.
Hij ging met vrienden naar Zuid-Italië.
Ik gunde het hem van harte.
Maar stiekem was ik een heel klein beetje jaloers.
Ik moet immers nog 5 maanden wachten
vooraleer er een tripje naar Italië op mijn agenda staat.
En ik popel om in de praktijk uit te testen
wat ik dit jaar in de les leerde.
Zoon had een heerlijke reis.
Woensdagavond kwam hij langs
met een cadeautje voor mij:
een koelkastmagneet
om mijn collectie aan te vullen.
Maar ...
Toen nam hij uit zijn valies nog een tweede cadeautje.
Hij kocht me een Italiaans kinderboek.
"Zo kan je je twee passies samenbrengen, " zei hij,
"de Italiaanse taal en prentenboeken.
Misschien kan je het boek wel voorlezen aan je kleuters."
Ik ben dolgelukkig met dit cadeau.
(omdat mijn volwassen zoon
tijdens een vriendenreisje aan me gedacht heeft
en de tijd nam om zomaar een cadeautje voor mij uit te zoeken)
Maar vooral ook omdat ik het een prachtig boek vind:
een leutig verhaal en mooie prenten,
helemaal mijn ding.
Benieuwd naar het verhaal?
Konijntje Leo is een echte huismus,
maar zijn vriendinnetje Luna wil altijd op avontuur.
Natuurlijk komt daar ruzie van.
Luna vertrekt met slaande deuren.
Leo overwint zijn angt voor het onbekende
en gaat op zoek naar Luna.
Hij vindt haar in een hachelijke situatie terug.
Maar zoals in elk goed kinderboek
komt alles op zijn pootjes terecht.
Begreep ik elk woord in het boekje?
Nee, natuurlijk niet!
Maar het was een goede aanleiding
om de nieuwe woorden op te zoeken.
En misschien vertel ik het boekje
volgend jaar wel in de kleuterklas...
Een extra leutige vrijdag, dus!
Ik wens aan alle lezers een fijn weekend.
woensdag 5 juni 2019
Grachtenpandjes
Gisteren was het alweer
mijn laatste voorleesuurtje van dit schooljaar.
Elk jaar bak ik dan
een grote doos zandkoekjes voor de kleuters.
Dit jaar had ik het druk. Mijn agenda stond vol.
Toch wou ik koekjes meebrengen.
Ik dacht aan de Nederlandse winkel in onze buurt.
Daar hebben ze vaak lekkere koekjes
die je in de gewone supermarkt niet vindt.
Ik ging op zoek in hun rekken en vond
'roomboter grachtenpandjes'.
Ze leken erg op de zandkoekjes die ik gewoonlijk bak.
Maar deze koekjes hadden de vorm van kleine huisjes.
Dat leek me wel iets voor 'mijn' kleuters.
Er waren minder kinderen gisteren.
Zes kleuters bleven thuis om het suikerfeest te vieren.
De 19 overigen genoten van het boek.
Bij mijn aankomst had ik al verteld dat ik een verrassing voor hen had.
Ze waren nieuwsgierig.
Maar ik liet hen wachten totdat ik meer zou verklappen.
Bij het voorlezen wordt de klas altijd in drie groepen gesplitst.
Ik lees mijn boek dan drie keer voor.
Daarvoor neem ik een groepje mee naar een andere klas
op een andere verdieping.
Toen ik met het eerste groepje klaar was,
konden ze hun nieuwsgierigheid niet meer bedwingen.
Ze smeekten me alvast te verklappen wat de verrassing was.
Ik stelde hen op de proef.
Ik verklapte dat ze koekjes kregen,
maar ... dit moest ons geheimpje blijven.
Als ze terug in de klas kwamen,
mochten ze nog niets verklappen aan de andere kleuters.
Vic is een klein blond jongetje met een brilletje.
Hij is erg leergierig en nieuwsgierig.
Hij vroeg welke koekjes ik mee had.
Ik wou niet alles verklappen,
dus zei ik dat ik 'grachtenpandjes' gekozen had.
Daarmee wist hij natuurlijk nog niets.
Grachten zijn hier niet
en voor een Vlaams kind heeft het woord 'pandje' geen betekenis.
Maar Vic vond het een leuk woord.
Hij herhaalde het een paar keer luidop.
Hij wou dat mooie woord niet vergeten.
Ze vonden de koekjes lekker
en gaven me 'duizend' zoentjes en knuffels tot afscheid.
Ik zal hen missen!
Maar ik sprak al met de juf af in september
voor een nieuw schooljaar voorlezen.
mijn laatste voorleesuurtje van dit schooljaar.
Elk jaar bak ik dan
een grote doos zandkoekjes voor de kleuters.
Dit jaar had ik het druk. Mijn agenda stond vol.
Toch wou ik koekjes meebrengen.
Ik dacht aan de Nederlandse winkel in onze buurt.
Daar hebben ze vaak lekkere koekjes
die je in de gewone supermarkt niet vindt.
Ik ging op zoek in hun rekken en vond
'roomboter grachtenpandjes'.
Ze leken erg op de zandkoekjes die ik gewoonlijk bak.
Maar deze koekjes hadden de vorm van kleine huisjes.
Dat leek me wel iets voor 'mijn' kleuters.
Er waren minder kinderen gisteren.
Zes kleuters bleven thuis om het suikerfeest te vieren.
De 19 overigen genoten van het boek.
Bij mijn aankomst had ik al verteld dat ik een verrassing voor hen had.
Ze waren nieuwsgierig.
Maar ik liet hen wachten totdat ik meer zou verklappen.
Bij het voorlezen wordt de klas altijd in drie groepen gesplitst.
Ik lees mijn boek dan drie keer voor.
Daarvoor neem ik een groepje mee naar een andere klas
op een andere verdieping.
Toen ik met het eerste groepje klaar was,
konden ze hun nieuwsgierigheid niet meer bedwingen.
Ze smeekten me alvast te verklappen wat de verrassing was.
Ik stelde hen op de proef.
Ik verklapte dat ze koekjes kregen,
maar ... dit moest ons geheimpje blijven.
Als ze terug in de klas kwamen,
mochten ze nog niets verklappen aan de andere kleuters.
Vic is een klein blond jongetje met een brilletje.
Hij is erg leergierig en nieuwsgierig.
Hij vroeg welke koekjes ik mee had.
Ik wou niet alles verklappen,
dus zei ik dat ik 'grachtenpandjes' gekozen had.
Daarmee wist hij natuurlijk nog niets.
Grachten zijn hier niet
en voor een Vlaams kind heeft het woord 'pandje' geen betekenis.
Maar Vic vond het een leuk woord.
Hij herhaalde het een paar keer luidop.
Hij wou dat mooie woord niet vergeten.
Ze vonden de koekjes lekker
en gaven me 'duizend' zoentjes en knuffels tot afscheid.
Ik zal hen missen!
Maar ik sprak al met de juf af in september
voor een nieuw schooljaar voorlezen.
zondag 2 juni 2019
Zonder wifi
Feestdag en ongewoon rustig in hotel mama.
Enkele bewoners zijn op reis.
Anderen zijn op stap of komen die dag niet op bezoek.
CeT is druk aan het werk voor zijn eindwerk fotografie.
Een heerlijk namiddagje voor mij alleen!
Ik bedenk wat ik zoal kan doen.
Ik kijk naar het middagjournaal,
blijf nog even voor de TV hangen
en dan gebeurt het.
Plots valt het TV signaal weg.
Niet erg, denk ik.
Een vrije namiddag verpruts ik niet voor TV.
Maar ... ik heb ook geen wifi en geen vaste telefoon.
Ik besluit erop uit te trekken.
Alleen op wandel,
dat doe ik bijna nooit.
Ik wandel op onbekende paden.
Plekjes die ik in 30jaar
nog nooit te voet verkend heb.
En ik geniet met volle teugen
ook al kom ik geen levende ziel tegen.
Terug thuis is buurman er.
Hebben we ook geen TV-signaal?
Nee hoor, nog niets.
Buurman belt Proximus.
"Ze werken eraan", meer kunnen ze niet zeggen.
Die avond kijken we naar een DVD.
Op vrijdag nog steeds geen wifi.
Geen blogje van mij dus.
Bloggen via mijn smartphone vind ik maar niets.
Ik heb wat meer overzicht nodig.
Nu bel ik zelf naar Proximus.
Nog steeds geen oplossing in zicht...
Vandaag is alles weer in orde.
Wat heb ik geleerd?
Zonder TV leven lukt me wonderwel.
Maar zonder wifi?
Hm, moeilijk vind ik dat.
Gelukkig bestaan er smartphones en 4G...
En ondertussen geniet ik
van de veldbloemen
die ik op mijn wandeling plukte.
Enkele bewoners zijn op reis.
Anderen zijn op stap of komen die dag niet op bezoek.
CeT is druk aan het werk voor zijn eindwerk fotografie.
Een heerlijk namiddagje voor mij alleen!
Ik bedenk wat ik zoal kan doen.
Ik kijk naar het middagjournaal,
blijf nog even voor de TV hangen
en dan gebeurt het.
Plots valt het TV signaal weg.
Niet erg, denk ik.
Een vrije namiddag verpruts ik niet voor TV.
Maar ... ik heb ook geen wifi en geen vaste telefoon.
Ik besluit erop uit te trekken.
Alleen op wandel,
dat doe ik bijna nooit.
Ik wandel op onbekende paden.
Plekjes die ik in 30jaar
nog nooit te voet verkend heb.
En ik geniet met volle teugen
ook al kom ik geen levende ziel tegen.
Terug thuis is buurman er.
Hebben we ook geen TV-signaal?
Nee hoor, nog niets.
Buurman belt Proximus.
"Ze werken eraan", meer kunnen ze niet zeggen.
Die avond kijken we naar een DVD.
Op vrijdag nog steeds geen wifi.
Geen blogje van mij dus.
Bloggen via mijn smartphone vind ik maar niets.
Ik heb wat meer overzicht nodig.
Nu bel ik zelf naar Proximus.
Nog steeds geen oplossing in zicht...
Vandaag is alles weer in orde.
Wat heb ik geleerd?
Zonder TV leven lukt me wonderwel.
Maar zonder wifi?
Hm, moeilijk vind ik dat.
Gelukkig bestaan er smartphones en 4G...
En ondertussen geniet ik
van de veldbloemen
die ik op mijn wandeling plukte.
Abonneren op:
Posts (Atom)