dinsdag 10 oktober 2017

Magneetbloem

Een voorwerp met een verhaal.
Een recent verhaal dit keer.
Moederdag 2017.
Mijn kinderen weten dat ik geen grote cadeaus wil.
Iets kleins, waarmee ze tonen dat ze aan me hebben gedacht.
Meer moet dat niet zijn.

Oudste zoon zocht grondig naar iets origineels.
En dat vond hij ook.
Een magnetisch bloempotje.
In mijn lievelingskleur.
Het kon aan de diepvriesdeur.
Tussen de magneten die de kinderen van hun reizen voor me meenemen.
Hij kocht er een schattig bloempje bij.


Ik was superblij.
Ik vertroetelde het bloempje.
Als ik in de keuken werkte,
zag ik het bloempje
en dacht ik aan oudste zoon.

Een zomerse zondag.
Hotel mama was volzet.
Barbecue met de hele bende.
Volle schalen en potten moesten naar buiten.
Iedereen hielp.
Het was druk in de keuken.

Ik stond aan  het aanrecht.
Toen gebeurde het.
Het geluid van brekend vaatwerk.
Daarna doodse stilte.
Had iemand een volle schaal laten vallen?

Ik draaide me om.
De hele bende keek beteuterd...
... naar ...
mijn mooie originele bloempotje
in stukken op de grond.


Het was een ongelukje.
Niemand trof schuld.
Maar ik was wel verdrietig.

Kwam ik in een tuincentrum,
dan zocht ik stiekem
naar net zo'n bloempotje.
Tevergeefs.

Tot vorige zondag.
Oudste zoon kwam eten in hotel mama.
Hij had een cadeautje voor me mee.
Net hetzelfde bloempotje!
"Het was het laatste, hoor!" waarschuwde hij me.
"Wees er zuinig op".
Hij kocht zelfs een nieuw bloempje.


Het hangt niet meer op mijn diepvriesdeur.
Ik gaf het een plaatsje op mijn eigen plekje.
Nu zie ik het nog vaker.
(tja, ik zit eigenlijk wel meer op mijn PC-plekje
dan in de keuken)
En elke keer denk ik aan oudste zoon.

dinsdag 3 oktober 2017

Eenzame sokken

In hotel mama gaan elke week vele sokken door mijn handen.
Ook de zonen die niet meer in huis wonen,
kunnen nog bij mij terecht met hun vuile was.
(een wasmachine kost geld en neemt veel plaats in
en in een wasserette ben je veel tijd kwijt)
Ik vind wassen en strijken wel fijne klussen.
Tot grote vreugde van de zonen.


Maar... de sokken...
Sokken wassen vind ik niet erg.
Sokken uitzoeken vind ik een stomme klus.
Ik hou er niet van, écht niet!
Mijn mannen dragen vaak zwarte sokken.
Bij het uitzoeken heb ik een hele tafel vol zwarte sokken.
Raak daar maar eens wijs uit.


Ik  nam nochtans mijn voorzorgen.
Ik ben een strikt georganiseerde wasvrouw.
Ik naai merktekens in de sokken.
Vier mannen in huis.
Vier kleuren.
Elk zijn eigen kleur.
Het maakt de klus iets makkelijker.


En toch...
elke week heb ik weer eenzame sokken.
Ik heb een hele zak vol eenzame sokken.
Af en toe vind ik een partner voor een sok.
Maar even vaak ook helemaal niet.
Waar die sokken gebleven zijn?
Ik zou het niet weten...
Ergens onder een bed?
Bij hun vriendin?
In de ingewanden van mijn wasmachine?
Wie weet...