Het optreden

In de halfdonkere kerk staan we klaar
niet echt met stress
maar met gezonde zenuwen.

We hebben  hier maanden naar toe gewerkt.
Elke week oefenden we een hele avond.
In oktober trokken we zelfs een weekend op afzondering.
Twee avonden en twee dagen vol muziek.
De weken voor de optredens repeteerden we bijna dagelijks.
Nu staan we klaar voor de eerste opvoering.

De orkestleden stemmen hun instrumenten.
Uit de kerk klinkt een gezellig geroezemoes.

Dan krijgen we een teken.
We stappen  het podium op.
Mooi in het gelid.
De zwarte map in de linkerhand.
De spots blinken in onze ogen.
We wachten rustig af,
wuiven niet naar de bekenden in de kerk.

Nu is het de beurt aan de solisten.
Twee vrouwen en twee mannen.
Voor hen is een zitplaats voorzien.
Zij hoeven niet de hele tijd te zingen.

Onder een warm applaus stapt ook
de dirigent naar zijn plaats.

Een armbeweging en ... het orkest barst los.

Puur genieten is zo'n kooroptreden.
En wat had ik dit jaar geluk.
Mozart is één van mijn favoriete componisten.
Zijn requiem blijft een erg intens en beklijvend stuk.
En bij elk van de drie optredens
had ik supporters in de zaal.

Vandaag geniet ik nog na.
Fijn weekend aan alle lezers.

Bye-bye Buxus?

De eerste twee aanvallen van de buxusmotten
overleefden mijn vele buxushagen,
buxusbollen en buxusstruiken.
Ik spoot volop.
De eerste keer met een gewoon product.
De tweede keer met een biologisch product.

En toen ... gingen we naar Frankrijk
voor een paar weken.
De dag van ons vertrek kreeg ik nog een mailtje.
Er waren  weer buxusmotten gespot in het land.

We zouden vroeg op de morgen vertrekken.
Te laat dus om nog iets te ondernemen.
Bovendien merkte ik nog niets in mijn buxussen.
En preventief kan je niet spuiten.

Ik vertrok met vakantie op hoop van zegen.
Helaas!
Toen ik terug kwam was het kwaad geschied.

Ongerust doorzocht ik de hele tuin.
Geen enkel groen buxustakje was er nog te zien.
Echt  geen eentje!
Wat nu?

Ik dacht na over wat de eigenaar van een
prachtige en enorm uitgestrekte Normandische tuin
me dit voorjaar had op het hart gedrukt.

"Tegen bepaalde plantenziektes of parasieten
kan je niet vechten.
Steek liever je energie in
het aanplanten van iets nieuws."

Ik ging op zoek naar buxusvervangers
en besloot mijn buxus te rooien.
Met veel pijn in het hart.
Alle buxus uit mijn tuin
is gestekt uit de vele plantjes die ik
van mijn vader zaliger kreeg.
Alle buxus elimineren
geeft me een heel akelig gevoel,
een beetje als een verraad tegenover mijn vader.

Hoe hartverscheurend het ook is,
toch begon ik aan de klus.
Maar deze zachte herfst speelt me parten.
Want kijk,
vele van mijn buxussen schieten weer dapper uit.
En meteen sluipt er ook twijfel in mijn hart.
Moet ik ze toch niet nog een kans laten?

Onze held op sokken

Kater Pirou woont nu bijna 3 maand bij ons.
We wenden langzaam aan elkaar.
Ik leerde zijn karakter kennen.

Pirou is geen flodderkat.
Oppakken mag ik niet.
Hij blijft stevig met de voeten op de grond.
Strelen mag enkel als hij het wil.

Hij is dé kater! De man in huis en tuin!
Hij duldt geen enkele andere kat in zijn domein.
Zelfs poes muis moeten we soms bij hem weg houden.
Hij is een vechtersbaas, een échte macho.

Maar toch komt hij trouw elke nacht binnen slapen.
Ik hoef maar even buiten te roepen
en hij komt op een drafje naar me toe.
Hij eist zijn warme nachtplek in de zetel op.
O wee als iemand van ons op zijn plekje zit.
Dan worden we vakkundig lastig gevallen tot we zijn plek vrij maken.

Maar, dinsdagavond gebeurde het.
Ik riep ... en riep nog eens ... en nog eens ...
Ik ging in het donker de tuin in tot aan het achterliggende veld.
Ik zocht op zijn vaste tuinplekjes.
Geen kater te zien...

"Ach," dacht ik, "het vriest nog niet. Eén nachtje kan hij wel buiten blijven."
Ik ging slapen, maar werd vroeg wakker.
Ik stond meteen op.
Nog steeds geen kat te zien.
Vreemd, 's morgens eist hij nochtans zijn vol bord kattenvoer...

De hele dag bleef ik hem roepen.
Ik zocht onze hele tuin af.
Ik zocht onder alle struiken en op alle moeilijk te bereiken plekjes.
Ik werkte 2 uur in de tuin en maakte hierbij genoeg lawaai opdat hij me zou horen.
Alles tevergeefs.

Heel hotel mama leefde mee.
Ik kreeg om de haverklap berichtjes.
Maar ik kon mijn huisgenoten niet gerust stellen.
Pirou bleef zoek.

Ik voelde me schuldig.
Ik had tante in haar laatste levensdagen plechtig beloofd
heel goed voor haar makkertje te zorgen.
En nu was ik hem al kwijt!

Het werd avond en ik werd nog ongeruster.
Pirou was al 24 uur weg.
Misschien zagen we hem wel nooit meer terug.

Hotel mama liep vol voor het avondeten.
Ik stuurde iedereen de tuin in.
Zoeken moesten ze.
Tevergeefs.

Ik deed nog een ultieme poging.
In het donker ging ik heel luid zijn naam roepen.
En plots... had ik dit wel goed gehoord?
Hoorde ik daar echt een zwak miauwtje?

Ik haalde dochter erbij.
Ook zij hoorde vaag iets.
Misschien in de tuin van de buren?
Hier op het platteland hebben we grote tuinen.

Ik belde aan.
Buurman zette meteen zijn tuinspot aan
en kwam mee zoeken.
We hoorden het nu veel duidelijker.
Pirou riep heel hard.
Het  geluid kwam ... uit de volgende tuin.

Die buren kennen we nog niet.
Ze wonen daar nog niet zo heel lang en zoeken niet echt contact.
Toch gingen dochter en ik aanbellen.
De deur ging open en een reuze-dobberman sprong op ons af,
samen met nog drie kleinere honden.
De buren zaten aan een laat avondmaal.

Toch gingen ze mee kijken in de tuin.
Zonder de honden.
En ja hoor,
hoog in een dennenboom zat onze held.
Naar beneden komen durfde hij niet.
Dat lukte ook niet door de gladde stam.
Gelukkig had buurman een lange ladder
en heeft dochter geen hoogtevrees.

We verlieten de tuin van de buren door de poort.
Met Pirou naar binnen gaan tussen de honden
wilden we wel echt niet.
De buren konden terug naar hun nu koude maaltijd.

Donderdag bracht ik een bedankingsbloemetje.
Buurman vertelde dat de honden woensdag de hele dag
achteraan de tuin onder die boom hadden gezeten.
Ze waren niet weg te krijgen.

Arme Pirou.
De hele dag op een krappe boomtak,
omringd door bloeddorstige honden...

Ik gaf hem twee dagen huisarrest.
Maar dat vindt hij niet erg.
Onze held wandelt braaf van zetel naar zetel,
laat zich de lekkere brokjes goed smaken
en laat zich zowaar een beetje knuffelen.

Wat ik leutig vind aan dit avontuur?
Ik leerde op een heel originele manier onze nieuwe buren kennen.
En Pirou vertrouwt me ondertussen genoeg om in  nood
en op een afstand van tientallen meters
te antwoorden op mijn geroep.
Dat is een hele geruststelling.
Een leutige vrijdag, dus.

Ik wens iedereen die dit blogje leest een fijn weekend!

Het paleis van de postbode

Er was eens ...
aan het einde van de 19de eeuw
een postbode in Zuid-Frankrijk.

Elke dag moet hij te voet
vele kilometers afleggen
om alle brieven en pakjes
aan zijn dorpsgenoten te bezorgen.

Op een mooie zomerdag
aan het einde van zijn ronde
sloft hij verder onder een loden zon.

Hij stoot zijn teen aan een steen.
Een beetje kregelig raapt hij de steen op.
"Hé, wat een speciale kei is dit!
Hiermee zou ik mooie dingen kunnen maken."
denkt hij.

Vanaf die dag speurt postbode Cheval
ijverig  naar mooie stenen en keien.
Hij woont in een bergachtige streek,
veel moeite hoeft hij niet te doen.
De mooiste exemplaren legt hij
langs de rand  van de weg.

Na zijn ronde gaat hij op pad met zijn kruiwagen.
Alle vondsten worden ingeladen.
Hij wil immers zijn droom waar maken:
een eigenhandig gebouwd droompaleis!

Meer dan een eeuw later
is zijn paleis nog steeds intact.
Le palais idéal du facteur Cheval in Hauterives (Drôme).
Het is het vreemdste bouwwerk dat ik ooit zag.
Vind ik het mooi? Niet echt.
Maar ik heb grote bewondering voor een man
die zijn droom gedurende 33 jaar
koppig en  gedreven heeft verwezenlijkt.

Partir c'est mourir un peu ...

Ergens weg gaan is altijd een beetje sterven.
Zo begint een gedicht van Edmond Haraucourt.
Ik moet er altijd aan denken als ik
na een leuke vakantie terug naar huis vertrek.

We kwamen zondagavond terug van
twee zalige weken in de Provence.

Alle ingrediënten voor een fijne vakantie waren aanwezig.
Fijn gezelschap (CeT en twee van onze kinderen).
Lekker warm weer (elke dag rond de 30°C en bijna geen Mistral).
Fijne uitstapjes (Nîmes, Les Baux, Avignon, ...).
Een heerlijke gîte (met elke dag een duik in ons zwembad).
Supersympathieke eigenaars. (we werden onthaald als waren we familie).

Ondertussen werd ons eigen huis opgepast
door één van de zonen met zijn vriendin.
De bloemetjes kregen water,
de kippen kregen eten,
de poezen werden vertroeteld en verzorgd.
En de vriendin had het huis netjes gepoetst toen we terug kwamen.
Zalig toch!

Gisteren en vandaag heb ik 2/3 van de reuze-was weg gewerkt,
weekboodschappen gedaan
en is het gras afgereden.
Dankzij de mooie nazomer voelen we ons hier niet te erg ontheemd.
Het gewone leven gaat terug zijn gang.
En met een beetje heimwee kijken we naar de vele foto's.

CeT haalde in de Provence zijn hartje op met zijn foto-apparaat.
De foto's op deze blogpost zijn uiteraard van zijn hand.
(en ik ben dankbaar dat ik ze mag gebruiken)
We kregen de fonteinen-smaak te pakken in Pernes-les-fontaines.

Afscheid

Tante had tot het uiterste gewacht
om kater Pirou bij ons onder te brengen.
Slikken lukte niet meer,
ademen nog net wel.

Alleen thuis blijven werd moeilijk.
Ze besliste toch naar het ziekenhuis te gaan.
Geriatrie en ten slotte palliatieve afdeling.

We bezochten haar zo vaak mogelijk.
Lange autoritten.
Soms nam ik de trein,
dat duurde nog langer, maar dan kon ik lezen onderweg.

Mijn laatste bezoek.
Tante lag in coma.
"Praat nog maar tegen haar, ze kan je wellicht nog horen",
raadde de verpleger me aan.

Ik vertelde over haar geliefde katertje,
hoe hij zijn weg bij ons vindt.
Ik haalde herinneringen op
aan mijn kinderjaren
hoe ik naast haar aan de naaimachine mocht zitten.

Toen ik haar verliet,
wist ik dat dit de laatste keer was.
Enkele uren later was ze er niet meer.

We regelden haar begrafenis.
Hierover had ze van tevoren met me gepraat.
Ze wou een crematie, geen graf.
Wat we met haar as zouden doen, moesten we zelf maar bepalen.

We hoorden van een ecologische begraafmethode.
Het urnenbos.
We kochten een bio-afbreekbare urne.
Tante kreeg een plekje onder de bomen.
Binnen een jaar is ze één geworden met het bos.

We vonden dit een mooie gedachte voor tante.
Ze hield zo van de natuur en van haar tuin.
Haar vaste plek op het tuinbankje zal nu leeg blijven.
Maar in onze harten leeft ze verder.

Leutige kater

Tante had me verwittigd.
Kater Pirou heeft een sterke wil.

Dat merkte ik al meteen de eerste dag.
Als hij niet wil gestreeld worden,
moet je hem met rust laten.

Zijn bezoekje bij de dierenarts maakte hem ook niet blij.
De autorit (gelukkig kort deze keer) was al één ding,
maar van het onderzoek en het spuitje werd hij heel boos.
Hij meed me de hele avond
en ging ostentatief bij de huisgenoten knuffelen.

Ik hield hem enkele dagen binnen.
Maar op de vijfde dag, lukte dit niet meer.
Hij moest en zou buiten
en probeerde alle ontsnappingswegen uit.

Ondertussen voelt hij zich hier al thuis.
Hij ontdekt de fijne plekjes in de tuin,
eist op tijd een lekker brokje en een knuffel
en geniet van zijn nieuwe omgeving.

Hij is een sociale, vriendelijke kater.
Hij heeft al meteen mijn hart gestolen
en ook het hart van de huisgenoten.
Onze poes Muis daarentegen ...
die duldt niet zomaar een indringer op haar terrein.

Het zal nog heel veel geduld van ons vragen
om die twee te laten samenleven.
Maar we hebben er alle vertrouwen in.
En dat maakt deze vrijdag leutig.

Ik wens jullie een fijn zonnig weekend.

Een nieuwe huisgenoot

Ik belde met tante.
Haar dagen zijn geteld, zei ze me.
Ze herinnerde me aan mijn belofte.
Het ogenblik was aangebroken, vond ze.

Ik ging op zoek in haar tuin.
Vol vertrouwen stapte hij op me toe.
Ik stopte hem in een reiskooi.
Tante nam afscheid.
De koffer gevuld met zijn lievelingseten,
zijn slaapkussen en zijn dekentje,
installeerde ik hem naast me in de auto.
Hij was niet akkoord.

Een autorit van dik twee uur...
Hij gilde de hele tijd,
keek me uiterst verontwaardigd aan.
Hoe durfde ik!

Ik probeerde alles:
airco op,  airco af,
radio aan, radio uit,
zachtjes met hem praten,
een slaapliedje zingen,
niets hielp.
Hij bleef me ongelukkig aanstaren
en gilde zijn frustratie luidkeels uit.

Thuis bevrijdde ik hem uit zijn reiskooi.
Hij verdween meteen onder de kast.
Kon enkel gepaaid worden met een beetje ham.

Ik richtte het tuinhuis voor hem in.
Slapen moet hij voorlopig daar.
Binnen enkele dagen mag hij zijn nieuwe tuin verkennen
en de velden waarin hij op jacht kan.

Maar nu moet hij eerst nog een beetje binnen blijven,
wennen aan zijn nieuwe thuis,
kennis maken met de bewoners.
Hij verschanst zich onder de kast,
vindt enkele vergeten stofwebben.
Een bordje zalm kan hem wel verleiden,
maar hij blijft op zijn hoede.
Heel even gaat hij in op een schuchter spelletje.
Ik laat hem zijn eigen ritme volgen

Morgen zal hij kennis maken met poes Muis.
Ik bid dat het goed gaat.
Dan kan ik mijn belofte waarmaken.
Een nieuwe, warme, zorgzame thuis
voor kater Pirou.

Jardin Agapanthe

Wij houden van Normandië CeT en ik.
De streek kenden we al voor we elkaar ontmoetten.
We hebben er allebei andere herinneringen.
Maar we hebben er ook vele gezamenlijke herinneringen.
Vakanties met onze kinderen en mijn ouders. Drie generaties samen.
Niet altijd gemakkelijk, maar toch heel fijn.
Vakanties met ons gezin in een gîte.
Weekendjes met één kind.
Een weekje met de schoonouders
op bezoek bij de Franse familieleden.

Als CeT en ik er even tussenuit willen,
dan trekken we vaak die richting uit.
Vijf uurtjes rijden, da's goed behapbaar.
We komen er een beetje thuis.
CeT geniet van de zee en de wandelingen over de krijtrotsen.
Ik geniet er van de tuinen.
Er zijn massa's tuinen in Normandië.
Tijdens de zomer kan je ze bezoeken.
Door de jaren heen hebben we in de Seine Maritime
zowat alle tuinen bezocht.

Af en toe wil ik terugkeren naar de plekjes
die me het meeste aanspraken.
De jardin Agapanthe is zo'n plekje.
We waren er negen jaar geleden.
Vorige week wou ik er nog eens een bezoekje brengen.

Ik vind deze tuin één van de meest romantische in de streek.
Ik laat jullie meegenieten:

Kan iemand me vertellen welke plant / struik dit is?
CeT was er helemaal weg van en wil die graag in onze tuin:

Ouderwets

Zal ik jullie eens iets bekennen?
Ik heb een heel ouderwets trekje.

Nochtans vind ik mezelf best wel modern.
Ik werk met word,
maak soms excel-tabellen
kan met powerpoint overweg.
Ik ga het huis niet uit zonder smartphone.
Op vakantie neem ik mijn tablet mee.

Maar schrijven?
Dat doe ik met een vulpen.
Jawel hoor, vulpennen bestaan nog!

Als kind leerde ik schrijven met een  pen en een inktpot.
Vanaf het zesde leerjaar mochten we een vulpen.
Bij mij was het liefde op het eerste gezicht.
En ik gebruik  nog steeds een vulpen.
Niet voor een boodschappenlijstje of een korte kribbel.
Wel om leutige verhalen in mijn schriftjes neer te pennen.

De inkt die vloeiend uit de pen stroomt,
de langzaam opdrogende tekens,
het vloeipapier als ik een blad omsla.
Het heeft bijna iets sensueels.

Ik ben zelfs een beetje 'moeilijk'.
De pen moet fijn genoeg zijn,
de inkt koningsblauw,
het papier ietsje glanzend
ietsje, niet te veel.

Mijn vulpen en ik.
Twee makkertjes.
Liefde voor het leven.
En dat maakt me blij op deze leutige vrijdag.

Gebruik jij nog een vulpen?

Souvenirs souvenirs

Het begon met één sjaaltje,
ergens in een klein winkeltje
in een Frans stadje.

Langzaam werd het een gewoonte.
Souvenirs brengen we zelden mee 
als we op reis gaan.
Maar ik koop wel in elk land een sjaal.

Ik heb er ondertussen tientallen.
Eén schap in mijn kleerkast volstond niet meer.
De sjaaltjes verhuisden
naar een box onder mijn bed.

Ja hoor, ik draag ze allemaal.
Ik heb ze in vele kleuren,
modellen en uitvoeringen.

Van september tot april
zie je me zelden zonder sjaal.
Van elk exemplaar weet ik nog
waar ik het kocht
en welk vakantieverhaal er bij hoorde.
Als ik er 's morgens eentje uitkies,
zie ik altijd een flits van
de mooie plekjes uit één van onze vakanties.
Een leuk begin van de dag.

Brengen jullie vaak souvenirs mee naar huis?


PS: herkenden jullie de titel van deze blogpost?
Het is een popliedje uit de jaren 60.
Weet je ook nog wie het zong?

Drie Vlamingen in Edinburgh

Het was weer tijd voor een moeder-dochter-citytrip.
Dit keer wou oudste zoon ook graag mee.
Hij was natuurlijk erg welkom.
We trokken naar Schotland: Edinburgh.

En wat vonden wij daar leuk, grappig, eigenaardig?

Links - rechts
Ik dacht dat ik er sneller zou aan wennen,
maar blijkbaar is het er al té lang té goed ingestampt.
Eérst naar links kijken, dan naar rechts, dan oversteken.
Als je dat in Edinburgh doet,
loop je gegarandeerd onder een auto.
Na een paar dagen wende het wel.
Wat niet wende:
als je op een voetpad loopt en je moet voor iemand uitwijken,
doe je dat ook best langs links.
Ik ben  nog nooit zo vaak tegen iemand opgebotst...

On the buses
In Vlaanderen zijn de bushokjes open langs de straatkant.
Dat vond ik altijd gevaarlijk toen mijn kinderen nog peuters waren.
Je moest heel goed opletten dat ze de straat niet opliepen.
In Edinburgh zijn de hokjes open langs de voetpadzijde.
Veel veiliger!

1820
We huurden een appartement in een oud gebouw
aan de rand van de oude stad.
Het dateerde van 1820 en was geklasseerd.
Het was er gezellig,
de eigenares was supervriendelijk,
we kwamen er thuis.
Alleen...
je kon het toilet slechts doorspoelen om de 5 minuten.
Door de lage waterdruk in het gebouw duurde het zo lang
om het waterreservoir terug te vullen.
Altijd even afspreken, dus.

Zwarte monumenten
Raar, dacht ik, overal in Europa
poetsen ze mooi hun monumenten op.
Waarom zijn in Edinburgh alle gebouwen zo vuil?
Zoon zocht het voor me op.
De gebouwen zijn er opgetrokken uit een plaatselijke zandsteen.
Als je ze zandstraalt, worden ze beschadigd,
de steen is te poreus.
Ze willen dus wel hun monumenten mooi maken,
maar het kan niet.

Schotse wol
Je vindt in Edinburgh tientallen winkels waar je
producten uit échte Schotse wol kan kopen.
Alleen...
die winkels zijn steevast uitgebaat door Aziaten.
Eigenaardig toch.
Wij deden er wel ons voordeel mee.
Onze huiseigenares was een Aziatische.
Ze leende ons prompt haar persoonlijke klantenkaart
waarmee ze 5% kreeg in een aantal winkels.
Lief van haar en fijn voor ons.
Hoewel men ons aan de kassa wel vroeg hoe wij,
blanke Europeanen ,
aan zo'n Aziatische klantenkaart kwamen.

En natuurlijk proefden we Haggis,
volgden we een rondleiding in de oude stad,
bezochten we de Castle,
beklommen we Arthurs seat
en sprokkelden we heerlijke herinneringen
met ons drietjes.
Voor herhaling vatbaar!