Procrastineren

“Morgen moet ik een verhandeling van twee bladzijden afgeven.
Ik weet dit al een  maand.
Waarom ik er nog niet aan begon?
Te veel andere dingen te doen...
Maar deze avond begin ik er écht aan!
Morgenvroeg geef ik een meesterwerkje af!”

Herkenbaar?
In mijn jeugdjaren beleefde ik het vaak.
Ik schreef toen al graag. Maar toch begon ik er niet op tijd aan.
Er waren zo vele verlokkingen.
Een spannend boek dat erom smeekte uitgelezen te worden.
Een belevenis die ik ABSOLUUT eerst moest in geuren en kleuren
beschrijven in mijn dagboek.
Die leuke serie die net die avond op TV was.
Dat afspraakje met de vriendinnen in de bib.
Honderd en één redenen had ik. 

Eigenlijk was het gewoon uitstelgedrag.
Schrijven was leuk.
Maar over een verplicht saai onderwerp?
Ik dacht het niet.
Ik bande de taak zo lang mogelijk uit mijn gedachten.
Het lukte me toch altijd om die verhandeling op tijd in te dienen. 

Elke keer gaf het me zowaar een kick. Ik had het toch mooi weer gehaald...

Vele, vele jaren later hoef ik geen verhandelingen meer te schrijven.
Ik kies nu zelf mijn schrijfonderwerp.
Toch heb ik er (als ik heel eerlijk ben) nog steeds een beetje last van.
Ik stel saaie, huishoudelijke taken uit.
Ik weet altijd wel iets leukers te doen:
sociale media en internet en  ...
(Gelukkig bestonden die in mijn jeugd nog niet.)
'Procrastineren' is het moderne, chique  woord.
Het blijft natuurlijk gewoon uitstelgedrag.
Ik heb ondertussen wel geleerd ermee om te gaan.
Ik gebruik to do-lijstjes.
Die moet ik afwerken. 

Als ik enkele saaie klussen heb afgevinkt,
beloon ik mezelf met een leuke activiteit.
Stel ik dan nooit meer iets uit? 

Jawel hoor, soms doe ik het nog. 

Iets tegen de tijd moeten afwerken blijft nog altijd aantrekkelijk. 

Het gevoel dat ik krijg als het dan ook gelukt is … daar kan niets tegen op!

Procrastineer jij ook?

Ze zijn er terug!

De inlandse aardbeien.

Ik kan er niet aan weerstaan.

Dit jaar zijn ze superlekker!

Hotel mama wordt druk bezocht in dit lange weekend.
Ik heb deze week al elke dag aardbeien gekocht.
Ze verdwijnen telkens als sneeuw voor de zon.
Daar geniet ik extra van op deze leutige vrijdag.

Ik eet ze puur.
Zonder suiker of slagroom.
Of in een schaaltje yoghurt.
Of als broodbeleg.
Gewoon de zalige smaak van een zongerijpte aardbei.

Het is ook nog eens ecologisch.
In deze streek staan overal aardbeistalletjes langs de weg.
Aardbeien kopen genereert dus een hele kleine voetafdruk.

En ... ze zijn één van de weinige inlandse vruchten die ik volop kan eten.
Sinds 20 jaar heb ik een kruisallergie: berkenpollen en alle steen- en pitvruchten.
Voor mij dus nooit meer appelen, peren, kersen, pruimen, perziken, nectarines.
Maar aardbeien kan ik wél.
Hoera!

Een fijn weekend voor iedereen!

Gebroken vleugels

Ik had dezer dagen een vrolijk geboortekaartje verwacht…

Het komt er niet…

Het kleine prinsje was zo welkom.

Grote zussen, mama en papa hadden zijn komst liefdevol voorbereid.

En toen … ging er in de laatste dagen nog iets mis.

Prinsje mocht maar even in hun midden blijven.

Hij vocht, maar kon het niet halen.

Met gebroken vleugels kan je niet vliegen.

Er rest een grote leegte en een immens verdriet voor zijn familie.

Wie achterblijft kan zich enkel koesteren in de warmte van het vele medeleven.

En medeleven is het enige wat ik hen kan bieden.

Vaarwel, kleine prins…

Een verhaal uit Polen

Groot, breedgeschouderd, rosse baard en haren, doordringende staalgrijze ogen,
ongeveer midden de 30.
Thomas, onze Poolse gids.
Twee dagen al, stappen we achter hem aan.
Hij vertelt honderduit over de Poolse geschiedenis.
Laat ons kennis maken met Poolse lekkernijen.
Toont ons de mooiste plekjes van Krakau.
We hangen aan zijn lippen.

Nu zitten we gezellig samen in een cafeetje. Buiten regent het pijpenstelen. We genieten van een warme koffie. Sommigen wagen zich aan de wodka. De tongen komen los. We willen alles weten over het leven van alledag in Polen. Herinnert onze gids zich nog iets van het communisme?

Thomas was nog jong toen de Berlijnse muur viel. Een jaar of zeven, schat hij. Maar toch heeft hij  nog herinneringen aan die tijd. Sommige zijn vaag. Hij staat hongerig in de rij aan de hand van zijn mama. Ze hopen dat de kruidenier nog iets lekkers in voorraad heeft als zij aan de beurt komen. Soms is er enkel azijn. Soms hebben ze meer geluk.

Eén duidelijke herinnering heeft hij nog wel. Die wil hij met ons delen.
In die tijd is er in Krakau één winkel waar je Westerse waren kan kopen.
Je betaalt er niet in zloty, maar in Amerikaanse dollars of Duitse marken.
De doorsnee Pool moet lang sparen vooraleer hij hier iets kan bemachtigen.
De ouders van Thomas spaarden vanaf zijn geboorte.
Vandaag wordt hij zes jaar.
Zijn ouders hebben een heel speciale traktatie voor hem.
Ze nemen hem mee naar de Westerse winkel.
Daar verkopen ze lego.
Thomas mag een doos lego kiezen.
Een enorme traktatie in zijn jonge leventje!
Zijn ouders zijn erin geslaagd om 6,5 dollar te sparen.
Een hele som voor een jong Pools gezin.
Niet zo heel veel geld in Westerse normen...
De grote legodozen zijn te duur.
Maar zijn ouders vinden wel twee kleinere doosjes waaruit hij mag kiezen.
Een brandweerwagen of een boerderij.
Na lang wikken en wegen kiest hij voor de boerderij.
Dolgelukkig stapt hij de Westerse winkel buiten.

Dertig jaar later heeft hij zelf kinderen. Ook zij spelen met lego. Van één stuk moeten ze afblijven. Dat ligt niet tussen het ander speelgoed. Het staat als een pronkstuk op de kast. Als herinnering...
Dochterlief werd dit jaar 6. Ze namen haar mee naar het reusachtige moderne winkelcentrum. Werkelijk alles is daar te krijgen. Ze mag er zelf haar cadeau kiezen in een speelgoedwinkel. De keuze is enorm. Maar dochterlief weet wat ze wil. Ze sleept een enorme legodoos uit het rek. Een boerderij!

 

Bron: brickshop.be

Moeder

Een fijne dag.
Vandaag word ik in de bloemetjes gezet door mijn 4 kinderen.
De tijd van de zelf geknutselde cadeautjes is al heel lang voorbij.
Maar ik hoef geen grote cadeaus.
Eventjes laten weten dat ze aan mij denken.
Meer moet dat niet zijn.

Een zoetzure dag.
Breng ik  een bloemetje naar haar graf?
Hiervoor moet ik 280 km rijden …
Misschien liever een bloemetje bij haar foto?
Aan haar denken zal ik vandaag zeker.
Mijn kranige moeke.
Twee jaar lang vocht ze verbeten tegen een onbehandelbare kanker.
Winnen kon ze dit gevecht niet.
We missen haar al bijna 4 jaar…

Een gezellige dag.
En toch zal ze een beetje in ons midden zijn.
Vandaag hebben we een familiedag.
Haar kinderen zullen er allemaal zijn.
Ook zo veel mogelijk klein- en achterkleinkinderen.
Met zijn allen naar de dierentuin.
Het wordt een gezellig samen zijn.
Ons moeke had dit vast en zeker super gevonden!


Een fijne en gezellige moederdag aan alle moeders en dochters onder jullie!

Polen, vakantieland?

Ik beken. Het was nog nooit in me opgekomen om naar Polen op vakantie te gaan.
Wat wist ik over dat land?
Uit de jaren 80 herinnerde ik me de man met de grote snor in Gdansk.
Hij sprak stoere taal, vocht voor solidariteit en werd later president.
In die jaren kwam ook de paus uit Polen, een heel katholiek land.
Veel recenter zag ik de Poolse bouwvakkers in onze straat.
Een vriendin had een Poolse poetsvrouw.
De hoofdstad kon ik  ook nog wel benoemen.
Maar verder?
Nee, Polen was voor mij een grijze vlek.

En toen kreeg CeT een nieuwe jonge collega.
Een heel charmante jonge man,
die vlot verschillende talen spreekt.
Hij woont nog maar enkele jaren in België, want hij is ... Pool.
Hij is heel erg trots op zijn geboorteland.
Zo trots dat hij het wou tonen aan zijn nieuwe collega's.
Dus trokken we met een groepje Belgen onder zijn leiding naar Krakau en Zakopane.

Polen is een heerlijk  land!
Cultuur, mooie gebouwen, natuur, veel groen...
Een aanrader!

Lekker in mijn eigen bed!

Na een weekje Polen (waarover later meer)
vind ik het leutig om vandaag terug in mijn eigen bed wakker te worden.
Echt waar! Daar heb ik deze nacht zo erg van genoten!
Slapen op  mijn eigen Tempur-matras.

Niet dat ik op reis niet goed slaap.
Meestal hebben we overdag zo veel bezichtigd
en daarvoor vele kilometers gestapt.
Dan val ik als een blok in slaap.
Maar op reis slaap ik toch niet helemaal zo lekker.
Vaak word ik 's morgens wakker met rugpijn.
Dan verlang ik naar mijn eigen comfortabele bedje,
waar ik geen rugpijn in krijg.

De laatste dag van een reis ben ik altijd een beetje verdrietig
omdat er aan die mooie tijd een einde is gekomen.
Tegelijkertijd ben ik ook blij.
Blij dat ik die nacht op mijn goede matras slaap.

Hebben jullie dat ook?