De hittegolf

Ons huis is niet gebouwd op zo'n geweldige hitte.
In de leefruimte vangen grote raampartijen
elk streepje zon.

Een airco hebben we (nog) niet.
In deze hitte gaat alles potdicht
en wordt elk raam afgeschermd.

Huishoudeljke karweien?
Die doe ik nu 's ochtends vroeg.

Vanaf de middag?
Dan mag ik lui zijn van mezelf.
Ik nestel me met een fles water
en een mooi drinkglas
in het schemerdonker
naast een ventilator.

Ik lees, schrijf en kijk DVD's
en daar geniet ik volop van.
Hoe leutig is dat!
Mij hoor je niet klagen.

Ik wens je een koel, fijn weekend!

De antiquair en het kasteel

Er was eens…
Een antiquair in Cherbourg. 
Elk weekend verkent hij de streek 
samen met zijn veertienjarige zoon, Guillaume 
op zoek naar mooie, oude gebouwen.

Op een dag ontdekken ze het kasteel van Carneville.
Het is liefde op het eerste zicht.
Ze willen dit kasteel kopen.
Guillaume schrijft in zijn allermooiste geschrift 
een vriendelijke brief naar de eigenares.
Maar die wil helemaal niet verkopen.

Jarenlang proberen ze haar te overhalen.
Niets helpt.
Als ze dan eindelijk wél wil toehappen,
wordt de antiquair ernstig ziek.
De aankoopplannen worden opgeborgen.

Maar de eigenares  wil niet meer wachten.
Ze zet het kasteel officieel te koop.
Er zijn gegadigden op de markt.
Guillaume wil hun gezamenlijke droom 
niet zo maar laten schieten.

Hoewel hij nu een prille twintiger is,
zet hij de aankoop toch door.
De antiquair sterft op de avond 
vóór de akte zal ondertekend worden.

In juli 2012 neemt Guillaume,
samen met zijn mama,
zijn intrek in het kasteel.
Hij heeft hun droom verwezenlijkt 
en is nu een piepjonge kasteelheer.

Tijd voor renovatie en het broodnodige onderhoud.
Guillaume maakt een businessplan.
Hij doet zo veel mogelijk zelf
en wordt al snel geholpen door
een grote groep enthousiaste vrijwilligers uit de buurt.

Guillaume wil het kasteel maken tot een ontmoetingsplaats voor de hele buurt.
Op die manier wil hij ook ook geld samen krijgen
voor de broodnodige restauratie.

Hij restaureert de oude bakoven
waarin een dame brood bakt  ‘à l’ancienne’.
In een bijgebouw maakt hij een feestzaal.
Het kasteel en het park kan bezocht worden door toeristen.
De verwezenlijking van zijn droom
komt dichterbij.

Hij zet ook de antiekhandel van papa voort
en wil in het kasteel klanten ontvangen.
In enkele kamers zal alles wat er staat te koop zijn.

En leefde hij nog lang en gelukkig?
Nee, in 2016 slaat het noodlot toe.
In de inkomhal stort plots een deel van het plafond in.
Men ontdekt… huiszwam!
Na onderzoek blijkt 400m² van het kasteel aangetast.
Een ramp!

Een hele dure ramp!
Honderdduizenden euro’s heeft hij hiervoor nodig!
Alle sympathisanten beginnen koortsachtig geld in te zamelen.
Druppels op een hete plaat…

Weer blijft Guillaume niet bij de pakken zitten.
Hij stelt zich kandidaat voor de ‘loto du patrimoine’.
Dit lottospel werd gecreëerd ten voordele van
Franse historische gebouwen in gevaar.
Guillaume heeft geluk, want zijn kasteel wordt uitgekozen.

Hij mag een cheque van 490.000 euro in ontvangst nemen.

Bron: http://www.culture.gouv.fr

Wat een meevaller!
Niet alleen heeft hij nu het geld om de zwam te bestrijden 
en het kasteel verder te restaureren.
Maar door de televisie-uitzending 
die bij die lotto hoort,
is zijn kasteel nu bekend over heel Frankrijk
en komen vele toeristen naar hem toe.

Wij gingen natuurlijk ook kijken.
Een mooi park én een spannend verhaal,
daar kan ik niet aan weerstaan!
Het kasteel is voorlopig niet te bezichtigen.
Tja, die zwam veroorzaakt instortingsgevaar.
Het park wordt met veel goede wil van vele handen onderhouden.
Je merkt dat het niet door professionelen gebeurt,
maar de sfeer en de charme 
maken alles goed!

Op restaurant

CeT en ik zitten in een restaurant aan de haven. 
We degusteren er de plaatselijke oesters.
Straks komt het hoofdgerecht:
vers gevangen mosseltjes.
We genieten van de rust en het uitzicht.

In Franse restaurants staan de tafeltjes dicht bij elkaar.
Naast ons strijkt een koppel vijftigers neer.
Geen Fransen, dat merk je direct.
De vrouw kent een paar woordjes Frans,
de man niet.

De kelner brengt de waterkaraf.
Ze gieten enthousiast hun wijnglas vol water.

Daar komt hun voorgerecht.
Eén portie rillette.
Mevrouw smeert de broodjes voor haar man.
Ze delen heel eerlijk
en vragen dan  nog een portie brood.

Bij hun hoofdgerecht stijgt onze verbazing. 
Ze bestelden er weer maar eentje.
De vrouw tracht de ober duidelijk te maken 
dat ze nog een bord én bestek wenst.
De porties in dit restaurant zijn niet overdreven groot.
Ze delen opnieuw broederlijk
het stukje vis en de enkele frietjes. 

En ja hoor, ze nemen ook een nagerecht.
Eéntje voor hen beiden.
De kelner brengt al spontaan twee lepeltjes,
waarmee ze broederlijk een coupe
verse aardbeien met Chantilly delen.
Voldaan verlaten ze het restaurant.

Wij blijven verbaasd achter.
Dit is geen brasserie maar een echt restaurant.
Eén menu voor twee personen bestellen?
Daar heb ik zelfs nog nooit aan gedácht.
Het enige wat ik ooit deed?
(en het was ook in Frankrijk)
Een paar hapjes van de ijscoupe van CeT snoepen.
En dan nog alleen omdat ik de eigenares van het restaurant
had verteld dat ik twijfelde om ook een coupe te nemen
maar het om dieetredenen toch maar niet zou doen.
Zij bracht me toen heel lief een extra lepeltje
en vertelde me met een knipoog
dat ik maar een beetje moest mee snoepen 
van de portie van de echtgenoot.

Maar met twee personen één menu bestellen?
Ik had het nog nooit gezien.
Ikzelf  zou het niet durven.
Ik zou me dood generen
en niet van mijn maaltijd genieten.
(en CeT zou met honger van tafel gaan, vrees ik)

Durf jij het wel?

Een klein stukje paradijs.

We waren er een weekje tussen uit.
CeT en ik gingen onze batterijen terug opladen.
We zochten een rustig plekje.

We vonden het in Frankrijk.
Dicht bij de zee.
Een huisje op het platteland.

Heel rustig.
Zó rustig dat er eerder al huurders waren weg gelopen.
De stilte maakte hen angstig...

Wij genoten van deze stilte.
Je  hoorde er enkel de mussen, de meeuwen en de koeien.

De weides kwamen tot aan het strand.
De akkers ook.
Je kon er heerlijk wandelen.

Nee, er waren geen mondaine badplaatsen,
geen casino's of ander vermaak.
Enkel een paar kleine, rustige stadjes.

We genoten en kwamen
helemaal uitgerust thuis.

Twee kranten

Een abonnement op een krant.
Dat heb ik bij mijn ouders altijd gekend.
Steeds dezelfde krant.
Jaar in, jaar uit.
Zo was het leven en zo was het goed.

Toen ik zelf ging werken,
nam  ik geen abonnement.
Ik kocht wel elke dag een krant in de kiosk.
Niet altijd dezelfde krant.
Ik wisselde wat af.

De echtgenoot van mijn chef was journalist.
Hij werkte bij een ‘kwaliteitskrant’.
Met de collega’s brachten we een bezoekje aan die krant.
Ik kon me  goedkoop abonneren.

Sindsdien bleven we trouw aan deze krant.
Interessante artikels, goede duiding, geen toeters en bellen.

Tot… een familielid op de redactie van een andere krant ging werken.
We aarzelden, maar bleven toch trouw aan ‘onze’ krant.

En toen kwamen de verkiezingen.
Het familielid schreef hierover dagelijks in de krant.
En ik …
ik werd nieuwsgierig,
ging af en toe online piepen,
bezweek voor de aanbieding
om me gratis voor een maand te abonneren.

Ondertussen is die maand om.
Ik kreeg het voorstel 
voor een abonnement van 6 maanden aan halve prijs.
Moeilijk, want die krant vind ik ook wel leuk.
Hij bevat veel streeknieuws.
Dat is er niet in onze krant.
En ja, ook wel wat sensatieverhaaltjes.
Maar ik hou van smeuïge verhalen.
En de lekker dikke papieren zaterdageditie
wordt door de bezoekers van hotel mama
gretig doorgenomen.
Anderzijds zijn er
de interessante rubrieken in onze krant,
zoals de vrijdagse literatuurkatern.
Die wil ik ook niet echt missen...
Ik twijfel ...

CeT houdt voet bij stuk.
Hij blijft bij zijn ‘kwaliteitskrant’.
Maar hij is grootmoedig.
Hij gunt me mijn verhaaltjes en streeknieuws
voor die extra 6 maanden.

Dus… vanaf nu lezen we even twee kranten in hotel mama.
En … CeT vroeg me gisteren mijn inloggegevens voor ‘mijn’ krant.
Binnenkort begint de Ronde van Frankrijk.
Ik verdenk hem ervan om stiekem 
het uitgebreide sportnieuws in mijn krant te gaan volgen.