Offline

Leuk al die reacties op mijn vorige blogpost.
Ik lees ze pas vandaag, want ik ben tijdelijk offline.
Mijn PC doet het plots niet meer.
Toen ik vorige week windows afsloot, werden er automatisch 16 updates gedownload.
En de volgende dag wou het ding niet meer opstarten.
Twee dagen na elkaar heb ik een windows-repair kunnen forceren,
maar toen was mijn PC het beu.
Sindsdien wil hij niet meer.
En op zo'n moment zit bij mij altijd Murphy op mijn schouder.
Oudste zoon, mijn noodhulplijn bij PC-problemen, zit net een weekje in het buitenland.
Er rest me maar één ding:
wachten tot hij terug komt,
hopen dat hij mijn PC meeneemt naar zijn eigen stek
en hopen dat hij snel de tijd heeft om mijn probleem op te lossen.
Morgenavond komt zoon bij ons eten.
Ik leef dus op hoop...

Vandaag leen ik even de laptop van één van de bewoners van hotel mama.
Ik kan dus van hartelust terug online zijn.
En ik kan ook antwoorden op alle vragen die jullie stelden over mijn 'handicap'.

Ik heb prosopagnosia niet in heel hoge mate.
Het is vervelend, maar er valt heel goed mee te leven.
Ik herken wel mensen in de juiste contekst.
Mensen die ik heel goed ken, herken ik meestal wel.
Ze moeten alleen ergens zijn waar ik hen verwacht te zien.
Goede bekenden herken ik inderdaad ook wel aan hun stem als ik ze ergens onverwacht zie.
Mijn echtgenoot en kinderen herken ik op onverwachte momenten aan hun kledij.
Toen de kinderen jonger waren,  kwam het vaak voor dat  ze plots opdoken aan de afstaphalte van de bus.
Ik had hen dan bij het opstappen niet herkend.
Dat vonden zij niet erg hoor!
Ik betrapte hen  ook nooit op een plek waar ze niet mochten zijn.
Ha ja, ik verwachtte hen daar niet!

Ik herinner me wel dat ik als puber vaak een opmerking van mijn ouders kreeg.
Dan had een buur weer geklaagd dat ik heel hautain in de stad was voorbijgestapt zonder te groeten.
Ik had dan geen idee waar ik hen had moeten zien.
Ondertussen heb ik bijgeleerd.
Als iemand me erover aanspreekt, vertel ik hen gewoon waarom ik hen niet heb gezien.
Heel fijn vind ik  het als mensen die me kennen me  zelf aanspreken of groeten.

Les geven is voor mij inderdaad iets moeilijker.
In een ver verleden heb  ik ooit een schooljaar aan pubers les gegeven.
Ik dacht mijn handicap te snel af te zijn.
Ik liet hen een blaadje met hun naam voor zich op de bank plaatsen.
Op een goeie morgen kwam ik één van mijn klassen binnen.
Plots hadden alle leerlingen een naamplaatje met  Eulalie, Euphrasie, Sidonie enz....
Uiteraard kwamen die namen niet op mijn klaslijst voor ;-)

Maar met mijn kleuters heb ik wel een oplossing gevonden.
Op de schoolwebsite staat een foto van het klasje.
Ik drukte die foto af en gaf elk kleuterkopje een nummer.
Mijn volgende leesuurtje gaf ik samen met de kleuters aan elke nummer een naam.
Elke dag studeer ik op de foto.
Ik concentreer me heel hard tijdens het voorleesuurtje.
En ja hoor, ik maak nog fouten!
Maar de kleuters zijn heel erg geduldig met mij en verbeteren me spontaan als ik weer eens iemand bij een verkeerde naam noem.