Procrastineren

“Morgen moet ik een verhandeling van twee bladzijden afgeven.
Ik weet dit al een  maand.
Waarom ik er nog niet aan begon?
Te veel andere dingen te doen...
Maar deze avond begin ik er écht aan!
Morgenvroeg geef ik een meesterwerkje af!”

Herkenbaar?
In mijn jeugdjaren beleefde ik het vaak.
Ik schreef toen al graag. Maar toch begon ik er niet op tijd aan.
Er waren zo vele verlokkingen.
Een spannend boek dat erom smeekte uitgelezen te worden.
Een belevenis die ik ABSOLUUT eerst moest in geuren en kleuren
beschrijven in mijn dagboek.
Die leuke serie die net die avond op TV was.
Dat afspraakje met de vriendinnen in de bib.
Honderd en één redenen had ik. 

Eigenlijk was het gewoon uitstelgedrag.
Schrijven was leuk.
Maar over een verplicht saai onderwerp?
Ik dacht het niet.
Ik bande de taak zo lang mogelijk uit mijn gedachten.
Het lukte me toch altijd om die verhandeling op tijd in te dienen. 

Elke keer gaf het me zowaar een kick. Ik had het toch mooi weer gehaald...

Vele, vele jaren later hoef ik geen verhandelingen meer te schrijven.
Ik kies nu zelf mijn schrijfonderwerp.
Toch heb ik er (als ik heel eerlijk ben) nog steeds een beetje last van.
Ik stel saaie, huishoudelijke taken uit.
Ik weet altijd wel iets leukers te doen:
sociale media en internet en  ...
(Gelukkig bestonden die in mijn jeugd nog niet.)
'Procrastineren' is het moderne, chique  woord.
Het blijft natuurlijk gewoon uitstelgedrag.
Ik heb ondertussen wel geleerd ermee om te gaan.
Ik gebruik to do-lijstjes.
Die moet ik afwerken. 

Als ik enkele saaie klussen heb afgevinkt,
beloon ik mezelf met een leuke activiteit.
Stel ik dan nooit meer iets uit? 

Jawel hoor, soms doe ik het nog. 

Iets tegen de tijd moeten afwerken blijft nog altijd aantrekkelijk. 

Het gevoel dat ik krijg als het dan ook gelukt is … daar kan niets tegen op!

Procrastineer jij ook?