Op restaurant

CeT en ik zitten in een restaurant aan de haven. 
We degusteren er de plaatselijke oesters.
Straks komt het hoofdgerecht:
vers gevangen mosseltjes.
We genieten van de rust en het uitzicht.

In Franse restaurants staan de tafeltjes dicht bij elkaar.
Naast ons strijkt een koppel vijftigers neer.
Geen Fransen, dat merk je direct.
De vrouw kent een paar woordjes Frans,
de man niet.

De kelner brengt de waterkaraf.
Ze gieten enthousiast hun wijnglas vol water.

Daar komt hun voorgerecht.
Eén portie rillette.
Mevrouw smeert de broodjes voor haar man.
Ze delen heel eerlijk
en vragen dan  nog een portie brood.

Bij hun hoofdgerecht stijgt onze verbazing. 
Ze bestelden er weer maar eentje.
De vrouw tracht de ober duidelijk te maken 
dat ze nog een bord én bestek wenst.
De porties in dit restaurant zijn niet overdreven groot.
Ze delen opnieuw broederlijk
het stukje vis en de enkele frietjes. 

En ja hoor, ze nemen ook een nagerecht.
Eéntje voor hen beiden.
De kelner brengt al spontaan twee lepeltjes,
waarmee ze broederlijk een coupe
verse aardbeien met Chantilly delen.
Voldaan verlaten ze het restaurant.

Wij blijven verbaasd achter.
Dit is geen brasserie maar een echt restaurant.
Eén menu voor twee personen bestellen?
Daar heb ik zelfs nog nooit aan gedácht.
Het enige wat ik ooit deed?
(en het was ook in Frankrijk)
Een paar hapjes van de ijscoupe van CeT snoepen.
En dan nog alleen omdat ik de eigenares van het restaurant
had verteld dat ik twijfelde om ook een coupe te nemen
maar het om dieetredenen toch maar niet zou doen.
Zij bracht me toen heel lief een extra lepeltje
en vertelde me met een knipoog
dat ik maar een beetje moest mee snoepen 
van de portie van de echtgenoot.

Maar met twee personen één menu bestellen?
Ik had het nog nooit gezien.
Ikzelf  zou het niet durven.
Ik zou me dood generen
en niet van mijn maaltijd genieten.
(en CeT zou met honger van tafel gaan, vrees ik)

Durf jij het wel?