VERRASSING!

Ik werd belogen en bedrogen.
Ik werd om de tuin geleid
en voor de gek gehouden.
Er gebeurde van alles
achter mijn rug
en ook wel vlak onder mijn ogen.

Oh wat was ik naïef en argeloos.
Nietsvermoedend genoot ik van de zomer.
Vol vertrouwen slikte ik
de vele leugentjes 'om bestwil'.

Ben ik nu boos?
Welnee! In tegendeel.
Waarom?
Wel...

... die avond...
waren we uitgenodigd op een barbecue...

CeT haalt 's morgens alvast bloemen voor de gastvrouw.
Vreemd...
normaal koopt hij me dan ook een bloemtje...
... vandaag niet...

Het middagmaal is vroeg en snel.
Er is niemand in hotel mama.
CeT wil nog naar een tegelzaak.

We vertrekken vroeg
zodat we uitgebreid de tijd kunnen nemen
om alle tegels te keuren.
Bij het buitenkomen heb ik een dorstje.
CeT gaat op zoek
naar een café in de buurt of in het volgende dorp of nog een volgend of...
Vreemd...
normaal heeft hij altijd wel een drankje voor noodgevallen in de auto.
En waarom parkeert hij zo ver van het dorpscentrum?

CeT bestelt niet enkel een koffie maar ook een heel uitgebreide ijscoupe.
Dan zondig ik ook maar eens.
Het is zomer en de zon schijnt.

Onderweg naar de auto merken we een schoenenzaak.
CeT loodst me er binnen.
Omstandig gaat hij mee op zoek naar een leuk paar.
Hier zijn  immers nog koopjes te doen.

Onderweg naar huis stopt hij nog
bij één van mijn favoriete tuincentra.
"Maar lieverd, moeten we niet naar huis?
Ik moet me nog omkleden voor het barbecuefeestje!"
"Maar nee, geen paniek, we hebben nog tijd genoeg!"

Eindelijk staan we aan de kassa.
Ik word een beetje ongeduldig.
Ik wil me nog optutten voor ons uitje.

45 minuten later rijden we onze straat in.
Maar...
Waarom staan er zoveel auto's geparkeerd?
En wie parkeerde daar zelfs op onze oprit?
En waarom hangen er balonnen aan onze tuinpoort?

Langzaam begint er me iets te dagen...

CeT duwt me de tuin in.

VERRASSING!!!

Daar staan ze me op te wachten:
onze kinderen
mijn broers en schoonzusjes
én hun kinderen én kleinkinderen.

Onze partytent staat op.
Er wacht ons een zomerbarbecue.
Eentje zoals ik ze vroeger
jaarlijks organiseerde
toen mijn ouders nog leefden.

Een zoon deelt drankjes uit.
Een andere gaat met hapjes rond.
Oudste zoon staat aan de barbecue.
En dochter lijkt wel overal tegelijk.

En ik ?
Ik geniet met volle teugen
van dit heerlijke 'stiekeme' verjaardagscadeau
en koester me in de warmte die me omringt.
Zo dankbaar
en trots op mijn kroost
die in het grootste geheim
dit feest organiseerden.
Speciaal voor mij!

Op deze leutige vrijdag geniet ik nog steeds na
van het mooiste verjaardagscadeau ooit!!!

Ontvoerd

Ik keek er niet naar uit.
"Van voordeur veranderen"
zegt men eufemistisch in Vlaanderen.
Of nog:
"Van tram 5 op tram 6 stappen".
Kortom, ik werd 60.

Toch wel een grote stap, vond ik,
die 6 ervoor.

Mischien moest ik deze verjaardag
maar beter in stilte laten voorbijgaan?
Me stilletjes bezinnen over dat cijfer 6?

Ik had zonder mijn huisgenoten gerekend.
Na een verrassingsontbijt
werd ik ontvoerd
door CeT en dochter.

Ze brachten me naar Hasselt
naar de abdij van Herkenrode.
Het was leuk:
een belevingscentrum
waar je alles leert
over de geschiedenis van de abdij.

Maar vooral...
leuke thematuinen!
Puur genieten.

Bij het vertrek wipte ik nog even binnen
in de uitgebreide kinderboekhandel
van de uitgeberij Clavis.
En nee, ik kwam niet met lege handen buiten.

We stopten ook bij de lavendelboerderij.
Tuinen vol kunstwerken.
Heel charmant.

En was mijn dagje dan voorbij?
Nee hoor.
Thuis wachtten me nog cadeautjes
en een etentje met de hele bende.

Op deze leutige vrijdag geniet ik na!

Fijn weekend voor elk van jullie!

De hittegolf

Ons huis is niet gebouwd op zo'n geweldige hitte.
In de leefruimte vangen grote raampartijen
elk streepje zon.

Een airco hebben we (nog) niet.
In deze hitte gaat alles potdicht
en wordt elk raam afgeschermd.

Huishoudeljke karweien?
Die doe ik nu 's ochtends vroeg.

Vanaf de middag?
Dan mag ik lui zijn van mezelf.
Ik nestel me met een fles water
en een mooi drinkglas
in het schemerdonker
naast een ventilator.

Ik lees, schrijf en kijk DVD's
en daar geniet ik volop van.
Hoe leutig is dat!
Mij hoor je niet klagen.

Ik wens je een koel, fijn weekend!

De antiquair en het kasteel

Er was eens…
Een antiquair in Cherbourg. 
Elk weekend verkent hij de streek 
samen met zijn veertienjarige zoon, Guillaume 
op zoek naar mooie, oude gebouwen.

Op een dag ontdekken ze het kasteel van Carneville.
Het is liefde op het eerste zicht.
Ze willen dit kasteel kopen.
Guillaume schrijft in zijn allermooiste geschrift 
een vriendelijke brief naar de eigenares.
Maar die wil helemaal niet verkopen.

Jarenlang proberen ze haar te overhalen.
Niets helpt.
Als ze dan eindelijk wél wil toehappen,
wordt de antiquair ernstig ziek.
De aankoopplannen worden opgeborgen.

Maar de eigenares  wil niet meer wachten.
Ze zet het kasteel officieel te koop.
Er zijn gegadigden op de markt.
Guillaume wil hun gezamenlijke droom 
niet zo maar laten schieten.

Hoewel hij nu een prille twintiger is,
zet hij de aankoop toch door.
De antiquair sterft op de avond 
vóór de akte zal ondertekend worden.

In juli 2012 neemt Guillaume,
samen met zijn mama,
zijn intrek in het kasteel.
Hij heeft hun droom verwezenlijkt 
en is nu een piepjonge kasteelheer.

Tijd voor renovatie en het broodnodige onderhoud.
Guillaume maakt een businessplan.
Hij doet zo veel mogelijk zelf
en wordt al snel geholpen door
een grote groep enthousiaste vrijwilligers uit de buurt.

Guillaume wil het kasteel maken tot een ontmoetingsplaats voor de hele buurt.
Op die manier wil hij ook ook geld samen krijgen
voor de broodnodige restauratie.

Hij restaureert de oude bakoven
waarin een dame brood bakt  ‘à l’ancienne’.
In een bijgebouw maakt hij een feestzaal.
Het kasteel en het park kan bezocht worden door toeristen.
De verwezenlijking van zijn droom
komt dichterbij.

Hij zet ook de antiekhandel van papa voort
en wil in het kasteel klanten ontvangen.
In enkele kamers zal alles wat er staat te koop zijn.

En leefde hij nog lang en gelukkig?
Nee, in 2016 slaat het noodlot toe.
In de inkomhal stort plots een deel van het plafond in.
Men ontdekt… huiszwam!
Na onderzoek blijkt 400m² van het kasteel aangetast.
Een ramp!

Een hele dure ramp!
Honderdduizenden euro’s heeft hij hiervoor nodig!
Alle sympathisanten beginnen koortsachtig geld in te zamelen.
Druppels op een hete plaat…

Weer blijft Guillaume niet bij de pakken zitten.
Hij stelt zich kandidaat voor de ‘loto du patrimoine’.
Dit lottospel werd gecreëerd ten voordele van
Franse historische gebouwen in gevaar.
Guillaume heeft geluk, want zijn kasteel wordt uitgekozen.

Hij mag een cheque van 490.000 euro in ontvangst nemen.

Bron: http://www.culture.gouv.fr

Wat een meevaller!
Niet alleen heeft hij nu het geld om de zwam te bestrijden 
en het kasteel verder te restaureren.
Maar door de televisie-uitzending 
die bij die lotto hoort,
is zijn kasteel nu bekend over heel Frankrijk
en komen vele toeristen naar hem toe.

Wij gingen natuurlijk ook kijken.
Een mooi park én een spannend verhaal,
daar kan ik niet aan weerstaan!
Het kasteel is voorlopig niet te bezichtigen.
Tja, die zwam veroorzaakt instortingsgevaar.
Het park wordt met veel goede wil van vele handen onderhouden.
Je merkt dat het niet door professionelen gebeurt,
maar de sfeer en de charme 
maken alles goed!

Op restaurant

CeT en ik zitten in een restaurant aan de haven. 
We degusteren er de plaatselijke oesters.
Straks komt het hoofdgerecht:
vers gevangen mosseltjes.
We genieten van de rust en het uitzicht.

In Franse restaurants staan de tafeltjes dicht bij elkaar.
Naast ons strijkt een koppel vijftigers neer.
Geen Fransen, dat merk je direct.
De vrouw kent een paar woordjes Frans,
de man niet.

De kelner brengt de waterkaraf.
Ze gieten enthousiast hun wijnglas vol water.

Daar komt hun voorgerecht.
Eén portie rillette.
Mevrouw smeert de broodjes voor haar man.
Ze delen heel eerlijk
en vragen dan  nog een portie brood.

Bij hun hoofdgerecht stijgt onze verbazing. 
Ze bestelden er weer maar eentje.
De vrouw tracht de ober duidelijk te maken 
dat ze nog een bord én bestek wenst.
De porties in dit restaurant zijn niet overdreven groot.
Ze delen opnieuw broederlijk
het stukje vis en de enkele frietjes. 

En ja hoor, ze nemen ook een nagerecht.
Eéntje voor hen beiden.
De kelner brengt al spontaan twee lepeltjes,
waarmee ze broederlijk een coupe
verse aardbeien met Chantilly delen.
Voldaan verlaten ze het restaurant.

Wij blijven verbaasd achter.
Dit is geen brasserie maar een echt restaurant.
Eén menu voor twee personen bestellen?
Daar heb ik zelfs nog nooit aan gedácht.
Het enige wat ik ooit deed?
(en het was ook in Frankrijk)
Een paar hapjes van de ijscoupe van CeT snoepen.
En dan nog alleen omdat ik de eigenares van het restaurant
had verteld dat ik twijfelde om ook een coupe te nemen
maar het om dieetredenen toch maar niet zou doen.
Zij bracht me toen heel lief een extra lepeltje
en vertelde me met een knipoog
dat ik maar een beetje moest mee snoepen 
van de portie van de echtgenoot.

Maar met twee personen één menu bestellen?
Ik had het nog nooit gezien.
Ikzelf  zou het niet durven.
Ik zou me dood generen
en niet van mijn maaltijd genieten.
(en CeT zou met honger van tafel gaan, vrees ik)

Durf jij het wel?

Een klein stukje paradijs.

We waren er een weekje tussen uit.
CeT en ik gingen onze batterijen terug opladen.
We zochten een rustig plekje.

We vonden het in Frankrijk.
Dicht bij de zee.
Een huisje op het platteland.

Heel rustig.
Zó rustig dat er eerder al huurders waren weg gelopen.
De stilte maakte hen angstig...

Wij genoten van deze stilte.
Je  hoorde er enkel de mussen, de meeuwen en de koeien.

De weides kwamen tot aan het strand.
De akkers ook.
Je kon er heerlijk wandelen.

Nee, er waren geen mondaine badplaatsen,
geen casino's of ander vermaak.
Enkel een paar kleine, rustige stadjes.

We genoten en kwamen
helemaal uitgerust thuis.

Twee kranten

Een abonnement op een krant.
Dat heb ik bij mijn ouders altijd gekend.
Steeds dezelfde krant.
Jaar in, jaar uit.
Zo was het leven en zo was het goed.

Toen ik zelf ging werken,
nam  ik geen abonnement.
Ik kocht wel elke dag een krant in de kiosk.
Niet altijd dezelfde krant.
Ik wisselde wat af.

De echtgenoot van mijn chef was journalist.
Hij werkte bij een ‘kwaliteitskrant’.
Met de collega’s brachten we een bezoekje aan die krant.
Ik kon me  goedkoop abonneren.

Sindsdien bleven we trouw aan deze krant.
Interessante artikels, goede duiding, geen toeters en bellen.

Tot… een familielid op de redactie van een andere krant ging werken.
We aarzelden, maar bleven toch trouw aan ‘onze’ krant.

En toen kwamen de verkiezingen.
Het familielid schreef hierover dagelijks in de krant.
En ik …
ik werd nieuwsgierig,
ging af en toe online piepen,
bezweek voor de aanbieding
om me gratis voor een maand te abonneren.

Ondertussen is die maand om.
Ik kreeg het voorstel 
voor een abonnement van 6 maanden aan halve prijs.
Moeilijk, want die krant vind ik ook wel leuk.
Hij bevat veel streeknieuws.
Dat is er niet in onze krant.
En ja, ook wel wat sensatieverhaaltjes.
Maar ik hou van smeuïge verhalen.
En de lekker dikke papieren zaterdageditie
wordt door de bezoekers van hotel mama
gretig doorgenomen.
Anderzijds zijn er
de interessante rubrieken in onze krant,
zoals de vrijdagse literatuurkatern.
Die wil ik ook niet echt missen...
Ik twijfel ...

CeT houdt voet bij stuk.
Hij blijft bij zijn ‘kwaliteitskrant’.
Maar hij is grootmoedig.
Hij gunt me mijn verhaaltjes en streeknieuws
voor die extra 6 maanden.

Dus… vanaf nu lezen we even twee kranten in hotel mama.
En … CeT vroeg me gisteren mijn inloggegevens voor ‘mijn’ krant.
Binnenkort begint de Ronde van Frankrijk.
Ik verdenk hem ervan om stiekem 
het uitgebreide sportnieuws in mijn krant te gaan volgen.