La pochette 'Prêt-à-surfer'

Ik had het helemaal uitgekiend.
Dit jaar zou ik  op het wereldwijde web kunnen in de vakantie-gîte.
Ik hoefde enkel maar in Frankrijk een 'prêt à surfer'-kaartje van Orange te kopen voor mijn tablet.
Online aankopen kon niet vanuit België.
Maar zo'n sim-kaartje kopen zou toch niet moeilijk zijn...
Of wel?

"Bonjour monsieur. Ik wil graag een  pochette 'prêt à surfer' kopen"
Ik sta in een telefoonwinkeltje in een Zuid-Frans shoppingscenter.
De jonge verkoper is charmant en vriendelijk.
"Kan u me vertellen welke uw internetprovider is, mevrouw? Misschien kan ik u dan wel gunstige voorwaarden aanbieden."
Ik leg hem uit dat ik Belgische ben en niet zoek naar gunstige roaming-voorwaarden. Ik wil enkel een sim-kaart om in Frankrijk online te kunnen met mijn tablet.
"Mag ik uw tablet eens zien mevrouw? Past er wel een 4G kaart in?"
Ik onderdruk een zucht. Ik mag dan wel de 50 voorbij zijn, maar ik weet heus wel wat er al dan niet in mijn tablet past.
"Ja hoor, mevrouw, dat zal lukken, zie ik. Maar... waar gaat u op vakantie? Misschien is daar wel geen 4 G bereik?"
Geduldig leg ik uit dat ik dit voor mijn vertrek heb opgezocht. Dit zou geen probleem mogen zijn.
"Ik zal het toch nog eens nakijken voor u, mevrouw."
Als ik mijn vakantiebestemming vertel, komt een oud dametje enthousiast naast mij staan. Ze zat al even te wachten in de winkel maar wil me nu absoluut de leukste plekjes in mijn vakantiestreek aanduiden. Zij is immers van daar afkomstig.
Ondertussen komt de jonge man tot het besluit dat ik inderdaad 4G bereik heb.
Eindelijk heb ik recht op mijn  gevraagde sim-kaart.
Hij zoekt in zijn kasten... tot hij beseft dat dergelijke kaart enkel in een Orange-shop te verkrijgen is.
Daarvoor moet ik naar een iets grotere stad.
Ik verlaat de telefoonwinkel met op een post-it-briefje het adres van een Orange shop enkele tientallen km. verderop.


Twee dagen later ben ik in de bewuste stad.
Ik nader de Orange-shop.
Eigenaardig.. waarom schuiven daar zoveel mensen op het voetpad aan?
Ik ga achteraan staan.
Oh, dit valt mee. Ik hoef maar een dikke 5 minuten in de rij te wachten.
Een man staat aan een desk net bij de ingang.
Hij vraagt mijn naam en adresgegevens.
Ik leg hem uit dat ik enkel een sim-kaartje prêt à surfer nodig heb.
De man kijkt me stoïcijns aan. Hij is de ontháálbediende.
Hij helpt niemand verder. Hij verwijst!
Als ik nu mijn naam en adres opgeef, kan hij me doorverwijzen.
Enkele minuten later zit ik braaf op een stoel te wachten.
Er zijn nog een 5-tal mensen voor mij aan de beurt.
15 minuten later is de rij nog niets opgeschoven.
Geen enkele verkoper lijkt hier last te hebben van enige stress of werkijver.
Alles gaat op een tergend langzaam ritme. Nochtans staat de airco lekker koel.
Ik begin te twijfelen.
Heb ik echt die simkaart nodig?
Kan ik niet een paar weken zonder Facebook en Blogger?
Wie weet is dat wel extra rustig tijdens een vakantie...
Ik sta mezelf nog 5 minuten twijfel toe.
Vermits de rij dan nog steeds niet is opgeschoven, verlaat ik de winkel.
Deze vakantie geen internet voor mij.
Voor echt dringende zaken zal ik de roaming van mijn smartphone gebruiken.
Facebook en Blogger zullen het enkele weken zonder mij moeten stellen.