De dahlia

Ik weet niet waaraan ik het te danken heb.
Het mooie weer van de laatste weken?
Het geutje water elke dag?
Het beetje extra bloemenmest elke week?

Hoe dan ook, het is me eindelijk gelukt!
Er bloeit een dahlia in mijn tuin!
In volle grond en eigenlijk zelfs buiten mijn wil om.

Hoezo buiten mijn wil?
Wel, vorig jaar in de lente maakte ik een klein nieuw perkje in de tuin.
Op dat plekje had een tuinvaren zich al genesteld.
Ik plantte wat siergrassen én ik stopte twee dahliabollen in de grond.
Er groeide groen uit de bollen.
Elke dag keek ik of er al bloemknopjes kwamen.
Tevergeefs!
Mijn dahlia's hebben niet gebloeid.
Of toch wel, eind september met één klein bloemetje.
Teleurgesteld liet ik de bollen na de herfst dan maar in de grond.
Waarom zou ik ook moeite doen om de bollen te bewaren?
Ze wilden toch niet bloeien.

Maar kijk, aan het einde van deze lente piepte er groen boven de grond.
Ik was eigenlijk die bollen al een beetje vergeten.
Ik wilde eenjarigen planten op dat plekje.
Nu ze zich de moeite hadden getroost loof te kweken,  wou ik de dahlia's toch nog één kans geven.
Het duurde heel erg lang.
Maar uiteindelijk kwamen er bloemknoppen in de struikjes.
En vandaag bloeit de eerste bloem!
En er staan nog vele knoppen klaar.

Dahlia's ... ik vind dat heel leuke bloemen en ze zijn ook mooi in een vaas.
Helaas! Op de één of andere manier voelen die zich niet thuis in mijn tuin.
500 meter verder in de straat is er een huis waar elk jaar weer massa's prachtige dahlia's pronken.
Ik ben een heel klein beetje jaloers.
Bij mij kwam er tot nu hoogstens één bloem op de struik en daarmee hield het op.

Deze lente kocht ik in het tuincentrum een klein struikje dahlia's.
Er stond al één donkerrood bloemetje open.
Succes verzekerd, dacht ik.
Ik stopte de plant in de grond, gaf water en...
er kwam nooit meer één bloempje bij.
Het struikje staat gezellig groen te wezen zonder bloempjes.
Dahlia's en ik ... geen goede match.
En toch geef ik de moed niet op!