Magneetbloem

Een voorwerp met een verhaal.
Een recent verhaal dit keer.
Moederdag 2017.
Mijn kinderen weten dat ik geen grote cadeaus wil.
Iets kleins, waarmee ze tonen dat ze aan me hebben gedacht.
Meer moet dat niet zijn.

Oudste zoon zocht grondig naar iets origineels.
En dat vond hij ook.
Een magnetisch bloempotje.
In mijn lievelingskleur.
Het kon aan de diepvriesdeur.
Tussen de magneten die de kinderen van hun reizen voor me meenemen.
Hij kocht er een schattig bloempje bij.

Ik was superblij.
Ik vertroetelde het bloempje.
Als ik in de keuken werkte,
zag ik het bloempje
en dacht ik aan oudste zoon.

Een zomerse zondag.
Hotel mama was volzet.
Barbecue met de hele bende.
Volle schalen en potten moesten naar buiten.
Iedereen hielp.
Het was druk in de keuken.

Ik stond aan  het aanrecht.
Toen gebeurde het.
Het geluid van brekend vaatwerk.
Daarna doodse stilte.
Had iemand een volle schaal laten vallen?

Ik draaide me om.
De hele bende keek beteuterd...
... naar ...
mijn mooie originele bloempotje
in stukken op de grond.

Het was een ongelukje.
Niemand trof schuld.
Maar ik was wel verdrietig.

Kwam ik in een tuincentrum,
dan zocht ik stiekem
naar net zo'n bloempotje.
Tevergeefs.

Tot vorige zondag.
Oudste zoon kwam eten in hotel mama.
Hij had een cadeautje voor me mee.
Net hetzelfde bloempotje!
"Het was het laatste, hoor!" waarschuwde hij me.
"Wees er zuinig op".
Hij kocht zelfs een nieuw bloempje.

Het hangt niet meer op mijn diepvriesdeur.
Ik gaf het een plaatsje op mijn eigen plekje.
Nu zie ik het nog vaker.
(tja, ik zit eigenlijk wel meer op mijn PC-plekje
dan in de keuken)
En elke keer denk ik aan oudste zoon.