Drie Vlamingen in Edinburgh

Het was weer tijd voor een moeder-dochter-citytrip.
Dit keer wou oudste zoon ook graag mee.
Hij was natuurlijk erg welkom.
We trokken naar Schotland: Edinburgh.

En wat vonden wij daar leuk, grappig, eigenaardig?

Links - rechts
Ik dacht dat ik er sneller zou aan wennen,
maar blijkbaar is het er al té lang té goed ingestampt.
Eérst naar links kijken, dan naar rechts, dan oversteken.
Als je dat in Edinburgh doet,
loop je gegarandeerd onder een auto.
Na een paar dagen wende het wel.
Wat niet wende:
als je op een voetpad loopt en je moet voor iemand uitwijken,
doe je dat ook best langs links.
Ik ben  nog nooit zo vaak tegen iemand opgebotst...

On the buses
In Vlaanderen zijn de bushokjes open langs de straatkant.
Dat vond ik altijd gevaarlijk toen mijn kinderen nog peuters waren.
Je moest heel goed opletten dat ze de straat niet opliepen.
In Edinburgh zijn de hokjes open langs de voetpadzijde.
Veel veiliger!

1820
We huurden een appartement in een oud gebouw
aan de rand van de oude stad.
Het dateerde van 1820 en was geklasseerd.
Het was er gezellig,
de eigenares was supervriendelijk,
we kwamen er thuis.
Alleen...
je kon het toilet slechts doorspoelen om de 5 minuten.
Door de lage waterdruk in het gebouw duurde het zo lang
om het waterreservoir terug te vullen.
Altijd even afspreken, dus.

Zwarte monumenten
Raar, dacht ik, overal in Europa
poetsen ze mooi hun monumenten op.
Waarom zijn in Edinburgh alle gebouwen zo vuil?
Zoon zocht het voor me op.
De gebouwen zijn er opgetrokken uit een plaatselijke zandsteen.
Als je ze zandstraalt, worden ze beschadigd,
de steen is te poreus.
Ze willen dus wel hun monumenten mooi maken,
maar het kan niet.

Schotse wol
Je vindt in Edinburgh tientallen winkels waar je
producten uit échte Schotse wol kan kopen.
Alleen...
die winkels zijn steevast uitgebaat door Aziaten.
Eigenaardig toch.
Wij deden er wel ons voordeel mee.
Onze huiseigenares was een Aziatische.
Ze leende ons prompt haar persoonlijke klantenkaart
waarmee ze 5% kreeg in een aantal winkels.
Lief van haar en fijn voor ons.
Hoewel men ons aan de kassa wel vroeg hoe wij,
blanke Europeanen ,
aan zo'n Aziatische klantenkaart kwamen.

En natuurlijk proefden we Haggis,
volgden we een rondleiding in de oude stad,
bezochten we de Castle,
beklommen we Arthurs seat
en sprokkelden we heerlijke herinneringen
met ons drietjes.
Voor herhaling vatbaar!