Een echte dame

Mijn bomvolle huis opruimen.
Een zware taak die ik altijd al uitstelde.
Nu maak ik er de tijd voor.
Ik ben er niet zo goed in.
Ik kan niet zo goed weg gooien.

Ik besloot bij de boeken te beginnen.
Wat ik niet meer ga herlezen moet naar de kringwinkel.
Dat is mijn dappere voornemen.

Maar boeken staan vol verhalen.
En dat is mijn Achillespees.
Eigenlijk moet ik boeken gewoon weg gooien zonder ze nog eens te openen.
Want ... dan ga ik lezen ... en ben ik verloren!

Aan één boek heb ik fijne herinneringen.
Een boekhandelaar, vriend van mijn ouders,
schonk het me bij mijn 'plechtige communie'.

Van 12 tot 16.
Het grote boek voor jonge meisjes.
Een gids naar de volwassenheid uit de jaren 70.
Ik heb er toen veel aan gehad.
Een groot deel van mijn seksuele voorlichting haalde ik eruit.
Maar er stond veel meer in.
Over talenten en schoonheid en hobby's
en het inrichten van je eigen plekje.
De laatste 50 blz gingen over omgangsvormen.
En hier wil ik jullie toch even laten meegenieten.
Het boek beschrijft de kenmerken van een dame (anno 1970).

Het kenmerk van een dame is: bereidvaardigheid, vriendschap, goedheid, bescheidenheid, maar toch ook een zekere zelfbewustheid (...)  wat zij zeggen, brengen ze tactvol tot uitdrukking, zonder de ander daarbij te krenken. Als zij iets niet weten, geven ze dat eerlijk toe. En als iemand hen wat toevertrouwt, houden ze dat voor zich. Afwezigen worden principieel in bescherming genomen, want niets staat hen zo tegen als kletspraatjes en kwaadsprekerij. Zij scheppen ook niet op of spiegelen iets voor wat ze niet zijn.
(...) sloffen of koket met de heupen wiegen zijn geen kenmerken van een dame.
Buiten lacht ze niet zo hard dat de omstaanders zich gestoord zouden voelen. Zij zal nooit aanstellerig converseren. En niet met vreemde woorden goochelen die zij noch juist kan uitspreken, noch correct vertalen. Het gaat er haar eer om haar moedertaal correct te beheersen.

Geformuleerd in de schrijftaal van toen.
Ik moest er een beetje om lachen.
Mijn kinderen vinden dit hilarisch.
Maar eigenlijk gaat het om respect voor anderen.
En dat is vandaag toch nog steeds relevant, is het niet?

Wat denken jullie?
Naar de kringwinkel of toch maar bijhouden voor het nageslacht?