Afscheid

Tante had tot het uiterste gewacht
om kater Pirou bij ons onder te brengen.
Slikken lukte niet meer,
ademen nog net wel.

Alleen thuis blijven werd moeilijk.
Ze besliste toch naar het ziekenhuis te gaan.
Geriatrie en ten slotte palliatieve afdeling.

We bezochten haar zo vaak mogelijk.
Lange autoritten.
Soms nam ik de trein,
dat duurde nog langer, maar dan kon ik lezen onderweg.

Mijn laatste bezoek.
Tante lag in coma.
"Praat nog maar tegen haar, ze kan je wellicht nog horen",
raadde de verpleger me aan.

Ik vertelde over haar geliefde katertje,
hoe hij zijn weg bij ons vindt.
Ik haalde herinneringen op
aan mijn kinderjaren
hoe ik naast haar aan de naaimachine mocht zitten.

Toen ik haar verliet,
wist ik dat dit de laatste keer was.
Enkele uren later was ze er niet meer.

We regelden haar begrafenis.
Hierover had ze van tevoren met me gepraat.
Ze wou een crematie, geen graf.
Wat we met haar as zouden doen, moesten we zelf maar bepalen.

We hoorden van een ecologische begraafmethode.
Het urnenbos.
We kochten een bio-afbreekbare urne.
Tante kreeg een plekje onder de bomen.
Binnen een jaar is ze één geworden met het bos.

We vonden dit een mooie gedachte voor tante.
Ze hield zo van de natuur en van haar tuin.
Haar vaste plek op het tuinbankje zal nu leeg blijven.
Maar in onze harten leeft ze verder.