Twee kranten

Een abonnement op een krant.
Dat heb ik bij mijn ouders altijd gekend.
Steeds dezelfde krant.
Jaar in, jaar uit.
Zo was het leven en zo was het goed.

Toen ik zelf ging werken,
nam  ik geen abonnement.
Ik kocht wel elke dag een krant in de kiosk.
Niet altijd dezelfde krant.
Ik wisselde wat af.

De echtgenoot van mijn chef was journalist.
Hij werkte bij een ‘kwaliteitskrant’.
Met de collega’s brachten we een bezoekje aan die krant.
Ik kon me  goedkoop abonneren.

Sindsdien bleven we trouw aan deze krant.
Interessante artikels, goede duiding, geen toeters en bellen.

Tot… een familielid op de redactie van een andere krant ging werken.
We aarzelden, maar bleven toch trouw aan ‘onze’ krant.

En toen kwamen de verkiezingen.
Het familielid schreef hierover dagelijks in de krant.
En ik …
ik werd nieuwsgierig,
ging af en toe online piepen,
bezweek voor de aanbieding
om me gratis voor een maand te abonneren.

Ondertussen is die maand om.
Ik kreeg het voorstel 
voor een abonnement van 6 maanden aan halve prijs.
Moeilijk, want die krant vind ik ook wel leuk.
Hij bevat veel streeknieuws.
Dat is er niet in onze krant.
En ja, ook wel wat sensatieverhaaltjes.
Maar ik hou van smeuïge verhalen.
En de lekker dikke papieren zaterdageditie
wordt door de bezoekers van hotel mama
gretig doorgenomen.
Anderzijds zijn er
de interessante rubrieken in onze krant,
zoals de vrijdagse literatuurkatern.
Die wil ik ook niet echt missen...
Ik twijfel ...

CeT houdt voet bij stuk.
Hij blijft bij zijn ‘kwaliteitskrant’.
Maar hij is grootmoedig.
Hij gunt me mijn verhaaltjes en streeknieuws
voor die extra 6 maanden.

Dus… vanaf nu lezen we even twee kranten in hotel mama.
En … CeT vroeg me gisteren mijn inloggegevens voor ‘mijn’ krant.
Binnenkort begint de Ronde van Frankrijk.
Ik verdenk hem ervan om stiekem 
het uitgebreide sportnieuws in mijn krant te gaan volgen.