Wortelros

“Mevrouw, nu spray ik een booster op je haren. Deze booster is speciaal voor gekleurd haar. Hij zorgt ervoor dat je haar gaat glanzen. “

Ik lig prinsheerlijk in een kappersstoel.
Beentjes omhoog, drankje bij de hand, warme handdoek over mijn gezicht.
Zonet kreeg ik een heerlijke hoofdmassage. Pure verwennerij!

Ik doe dit echt niet wekelijks en ook niet maandelijks.
Om de twee maand laat ik mijn haren bijkleuren en knippen in een gerenommeerd kapsalon.
Ik weersta meestal aan de vriendelijke voorstellen voor allerhande ‘specialekes’.
Maar een tweetal keer per jaar laat ik begaan.
Dan zeg ik ja op  één van hun ‘vernieuwende’ en ‘onontbeerlijke’ behandelingen.
Hoe ik in dat kapsalon terecht kwam?
Ook dat is weer een heel verhaal.

Net afgestudeerd en gesetteld op een plek ver van mijn geboortestreek,
probeerde ik verschillende kapsalons uit.
Het ene al wat beter en gezelliger dan het andere.
Tot ik kinderen kreeg en minder tijd had voor kappersbezoekjes.
Geen nood.
Een verzorgster uit de kinderkribbe deed me een zalig adresje aan de hand.
Haar schoonzus had een mini-kapsalon in haar garage.
Ze kapte enkel ingewijden en knipte ook de haartjes van de kinderen.
Super! Mijn kinderen zaten braaf muisstil in de stoel en gingen graag naar de kapper.
Ook voor mezelf was het fijn.
Ik probeerde met haar eenmalig een kort kapsel,
maar besliste toen voor eens en altijd  dat dit niets voor mij is.
Toen ik rond mijn dertigste grijze haren kreeg,
zochten we samen naar een oplossing.
Een balayage bleek het handigst.

Jarenlang  gingen we naar die kapster.
Ze werd een beetje een vriendin.
Mijn portemonnee voelde zich ook goed, want ze was heel schappelijk in prijs.

En toen… zou mijn kapster verhuizen.
Ze hield met haar kapsalonnetje in de garage op.
Ik moest op zoek naar een nieuwe kapper.

Die vond ik in een nabijgelegen dorp.
Ik had het adresje van een buurvrouw, die altijd mooi gekapt was.
Ik stapte vol verwachting het kapsalon binnen voor een balayage …
en stapte een uurtje later buiten met een wortelrosse kop!
Nee, niet een klein beetje ros (want dat vind ik wel mooi).
Een knaloranje haardos! 
Ik was helemaal in shock!
Ik wou bij die kapper niet eens  eisen dat hij hieraan iets zou doen.
Mijn vertrouwen in hem was onder nul!

In paniek belde ik mijn vroegere kapster.
Zij wou  me nog wel voor één keertje uit de nood helpen.
Ze kleurde mijn hele haardos lichtbruin
en foeterde op ‘stielbedervers’ die hun producten niet kennen.

Ik had mijn lesje geleerd.
Geen goedkope dorpskappers meer voor mij.
Ik ging terug naar de stad, naar een kapsalon met naam.
Eentje waar ze hun producten kennen
en waar ik vol vertrouwen mijn haren kan laten behandelen.

Jaren later ga ik nog steeds naar dat kapsalon in de stad.
Nee, ze zijn niet goedkoop.
Maar een dorpskapper?
Dat durf ik nog steeds niet.
De shock van mijn wortelrosse haardos in de spiegel
ben ik nog steeds niet te boven.

En jij? Waar ga jij naar de kapper?