Zwijgende vogels?

“Een mens in de stad kan nooit tot rust komen. 
Dat komt omdat je er te weinig vogels hoort.”

Dit las ik gisteren in een column in de krant.
De schrijfster kende de bron van haar bewering niet meer.
Ze verklaarde het zo:
het menselijk brein is sinds de oertijd geprogrammeerd
om zwijgende vogels als gevaar te zien.
In een stad zwijgen de vogels vaak,
dus dat geeft stress aan de inwoners.

Hmmm, ik weet het toch zo niet.
Columnisten hanteren natuurlijk dichterlijke vrijheden.
Maar of je stress krijgt door te weinig vogels in je omgeving?
Ik riep mister Google ter hulp.
Ik vond niets over stress door zwijgende vogels...

Wat ik wel weet?
Ik ben dolblij dat het lente is.
Ook al is het nog donker wanneer ik naar mijn werk vertrek,
toch word ik onthaald op een vrolijk vogelconcert.
Luidkeels en vol enthousiasme.
Het maakt het vroege opstaan meteen heel wat draaglijker.
Ik geniet ervan.

Zelfs koerende duiven vind ik fijn.
Dat heeft te maken met herinneringen uit mijn kindertijd.
Ik groeide op in een streek vol duivenmelkers.
Op zondagmorgen zaten er altijd duiven
op de elektriciteitsdraden aan mijn slaapkamerraam.
Ik luisterde lekker warm onder mijn dekentjes naar die roekoeënde vogels.
Ik voelde me veilig en geborgen.
Ik krijg nog steeds dat gevoel bij duiven.
Duiven zingen wel niet….

Maar of de vogels nu luidkeels zingen op het platteland
of stilletjes zwijgen in de stad.
Eén ding weet ik zeker.
De vogels in mijn tuin zoeken al volop nestplaats
of zijn al met hun nest begonnen.
De lente is er!
Hoera!!!

Ik wens elk van jullie een leutige vrijdag!

PS: Nog op zoek waaruit de quote kwam?
 "She will sing at me! She always sings at me!"
Emmet, de buurman zegt dit over Hyacint Bucket (The Bouquet residence, the lady of the house speaking) in de serie’ Keeping Up Appearances’. Zalige reeks vond ik dat!
Jij ook?