Maar niet zo lief als jij

Zijn muziek deint al mijn hele leven met me mee.
... spelen gouden druppels zonlicht op het koude tegelpad ...
vanaf mijn kindertijd
... je lacht en je zwaait naar een zwaan ...
door mijn jeugd
... en dan hoor je meeuwen schreeuwen, je hebt steeds van haar gehouden ...
tot mijn kinderen klein waren
... hij kwekt voor jou en hij kwakt voor haar ...

Maar één lied is mijn absolute favoriet.
Eén lied is mijn lied.
Ik weet nog perfect waar ik was toen ik het voor het eerst hoorde:
Vier dagen  al ben ik moeder. 
Voor het eerst. 
Onvoorbereid op de emoties die door mijn kop gieren.
Onvoorbereid op de hormonen die door mijn lichaam gieren.
Hier in dit grote ziekenhuis zijn weinig eenpersoonskamers.
Ik moest wachten tot er eentje vrij kwam.
De eerste dagen waren zo druk: 
mijn bezoek en haar bezoek,
mijn huilende baby en haar huilende baby. 
Ondertussen herstellen van een operatie. 
Doodmoe ben ik ervan.
Maar deze morgen ben ik eindelijk alleen met mijn meisje.
Eindelijk in alle rust wennen aan elkaar.
Zonder overleg kiezen of de radio  aan gaat.
Ik zoek een zacht muziekprogramma.
En daar hoor ik een lied dat wel voor mij geschreven lijkt:
Er waren mooie baby’s bij, maar niet zo lief als jij….

Gisterenavond trad hij op in de stad.
De tickets lagen al maanden klaar.
Ik had nog nooit een optreden van hem meegemaakt.
De recensies waren lovend:
"deze man moet je eenmaal in je leven gezien hebben, als je een beetje een liefhebber bent van het Nederlandstalige lied, van melancholie en clownerie, van fratsen en mooie woorden."
En hij stelde niet teleur:
zo mooi, zo poëtisch, zo grappig
En wat is die man vitaal en soepel!
Kortom: ik genoot en samen met mij de hele zaal!

Deze morgen geniet ik stillekes een beetje na.
en om deze leutige vrijdag te vieren, laat ik jullie meegenieten van ‘mijn’ lied.
Ja hoor, hij zong het gisterenavond!