Grachtenpandjes

Gisteren was het alweer
mijn laatste voorleesuurtje van dit schooljaar.

Elk jaar bak ik dan
een grote doos zandkoekjes voor de kleuters.

Dit jaar had ik het druk. Mijn agenda stond vol.
Toch wou ik koekjes meebrengen.

Ik dacht aan de Nederlandse winkel in onze buurt.
Daar hebben ze vaak lekkere koekjes
die je in de gewone supermarkt niet vindt.

Ik ging op zoek in hun rekken en vond
'roomboter grachtenpandjes'.
Ze leken erg op de zandkoekjes die ik gewoonlijk bak.
Maar deze koekjes hadden de vorm van kleine huisjes.
Dat leek me wel iets voor 'mijn' kleuters.

Er waren minder kinderen gisteren.
Zes kleuters bleven thuis om het suikerfeest te vieren.
De 19 overigen genoten van het boek.

Bij mijn aankomst had ik al verteld dat ik een verrassing voor hen had.
Ze waren nieuwsgierig.
Maar ik liet hen wachten totdat ik meer zou verklappen.

Bij het voorlezen wordt de klas altijd in drie groepen gesplitst.
Ik lees mijn boek dan drie keer voor.
Daarvoor neem ik een groepje mee naar een andere klas
op een andere verdieping.

Toen ik met het eerste groepje klaar was,
konden ze hun nieuwsgierigheid niet meer bedwingen.
Ze smeekten me alvast te verklappen wat de verrassing was.

Ik stelde hen op de proef.
Ik verklapte dat ze koekjes kregen,
maar ... dit moest ons geheimpje blijven.
Als ze terug in de klas kwamen,
mochten ze nog niets verklappen aan de andere kleuters.

Vic is een klein blond jongetje met een brilletje.
Hij is erg leergierig en nieuwsgierig.
Hij vroeg welke koekjes ik mee had.
Ik wou niet alles verklappen,
dus zei ik dat ik 'grachtenpandjes' gekozen had.

Daarmee wist hij natuurlijk nog niets.
Grachten zijn hier niet
en voor een Vlaams kind heeft het woord 'pandje' geen betekenis.

Maar Vic vond het een leuk woord.
Hij herhaalde het een paar keer luidop.
Hij wou dat mooie woord niet vergeten.

Ze vonden de koekjes lekker
en gaven me 'duizend' zoentjes en knuffels tot afscheid.
Ik zal hen missen!
Maar ik sprak al met de juf af in september
voor een nieuw schooljaar voorlezen.