Leutig afscheid

Vandaag geniet ik nog na van het afscheid van 'mijn' kleuterklas.

Dinsdagnamiddag was mijn laatste verteluurtje.
Volgend jaar trekken de kleuters naar een andere vestiging, andere speelplaats, andere juffen. Ik zal hen niet meer terugzien.

Maar we namen uitgebreid afscheid!
Ik had 'zandkoekjes' voor hen gebakken.
"Juf, ik proef het zand!" riep er eentje toen hij een beet nam van zijn eerste koekje.
De kleuters hadden tekeningen voor mij gemaakt, zongen nog een laatste keer 'mijn' liedje en hebben me overladen met kusjes en knuffels.
Eén jongetje mocht me een cadeautje geven: lekkere 'pralinettes'. Hij was zo aandoenlijk verlegen, werd knalrood tot achter zijn oren, wist plots niets meer te zeggen. Zo lief! Een hele dikke knuffel kreeg hij van mij!

Ik zal ze missen, die kleine kapoenen.
Ik heb hen voor eeuwig in mijn hart gesloten, samen met hun enthousiasme, de snottebellen, de deugenietenstreken, de losse veters, de knuffels, de traantjes, de kusjes, hun aandacht, hun ongeduld. Maar vooral hun eeuwige hartverwarmende spontaniteit.
Ik heb van hen genoten, ik heb van het voorlezen genoten en van de manier waarop kleuters zo helemaal kunnen meestappen in een verhaal. Ik heb samen met hen gelachen en gegriezeld, hele verhalen gehoord over ouders, broertjes en zusjes, oma's en opa's én als ik heel eerlijk ben ook wel eens op een (winderige of sneeuwerige) dag gedacht: "Waarom doe ik me dit eigenlijk vrijwillig aan. Ze lijken vandaag wel een bende losgeslagen puppy's".
Maar het was dit jaar een heerlijke klasgroep.

Hopelijk doet de school volgend jaar terug een beroep op de voorlezers van de bib. Ik zal op de eerste rij staan om mijn diensten aan te bieden...