Het verdwenen zwembad

Twintig jaar lang werd het elke lente opgezet en in de herfst terug afgebroken.
Telkens een hele dag werk met verschillende gezinsleden: ondergrond na de winter terug vlak maken met extra zand, wand en binnenbekleding opbouwen, filter en zonnepanelen aansluiten, zwembad vullen en de hele zomer chloor en zuurtegraad op peil houden.

Maar de kinderen hebben er jarenlang van genoten. Twintig jaar geleden was een zwembad in de tuin nog iets speciaals. Ontelbare verjaardagsfeestjes en later hilarische ‘waterparty’s’ werden aan het zwembad gehouden.

En nu zijn de kinderen volwassen én weinig aanwezig in hotel mama. Vorig jaar werd het zwembad weinig gebruikt. Heel weinig. Enkel als afkoeling op hele hete zomerdagen...

Er werd krijgsraad gehouden in hotel mama. Was het sop de kool nog wel waard? Wilden we nog wel met zijn allen 2 dagen werken om dan amper van dit werk te genieten?
We besloten het eens een jaar zonder zwembad te proberen. Mochten we het deze zomer toch nog heel hard gaan missen, dan zetten we het volgend jaar toch gewoon terug op.

Deze lente prijkte dus middenin ons grasveld een grote lege zandvlakte op de plaats waar het zwembad normaal staat.
Stiekem droom ik van een leuk prieeltje op die plek. Heel stiekem durf ik zelfs te denken dat zo’n zwembad elke zomer op het grasveld niet echt een esthetische aanwinst was voor onze tuin.
Maar omdat het een testjaar wordt, kan ik nog niets definitiefs plannen voor die zandvlakte. Ik schuimde het hele internet af voor een tijdelijke mooie verhardings-oplossing. Helaas…houten tegels kan je niet zomaar in het zand leggen. Daar moet een heel gestel van balken onder. Te moeilijk en te veel werk voor misschien maar één jaartje. Voor stenen tegels heb je ook een verharde onderlaag nodig. Op het internet vond ik de meest fantasierijke oplossingen. Een stuk goedkoop tapijt op de zandvlakte? Nee, toch maar liever niet in ons regenachtige landje.

En toen dacht ik aan de twee bergen hakselhout die de boommannen voor ons hadden achtergelaten. Ik kocht in het tuincentrum zwarte anti-worteldoek, bedekte de zandvlakte en stortte, samen met CeT ettelijke kruiwagens hakselsnippers. 
Mmmja … ’t is een oplossing … maar of het dé oplossing is….???

Eén voordeel heeft het wel. Ik vond het wat kaal, die houtsnippers, zelfs met een tafel en enkele stoelen. Dus… voerde CeT me met zijn grote-gezinnen-wagen (= een minibus) naar het tuincentrum en kon ik daar eens volop mijn gangen gaan en de kofferruimte vullen…
En nu maar wachten totdat de zon er eindelijk eens door komt en al die nieuwe bloemetjes kunnen gaan bloeien…