Angst voor honden

Als kind had ik een panische angst voor honden. Het maakte niet uit of ze groot of klein, dik of dun waren. Of het nu een goedige labrador of een vraatzuchtige pitbull was, voor mij betekende elke hond code rood. Reusachtig gevaar! Vluchten!
Zo hard mogelijk weglopen was mijn strategie. De hond rende dan vrolijk blaffend achter me aan. In mijn oren klonk het als een kwaadaardige strijdkreet. Dat sterkte mij weer in de overtuiging dat elke hond gevaarlijk was.

Ik dacht lang dat mijn hondenangst iets genetisch was. Ook mijn moeder had dezelfde angst. Zelfs honden aan een leiband vertrouwde ze niet. Meestal riep ze al van ver naar de eigenaar dat hij zijn dier goed moest vasthouden...

Ik leerde CeT kennen. Hij had geen schrik. Op onze vele wandelingen kon hij me ‘beschermen’. Maar mijn angst verminderde niet echt.

Ik vond mezelf af en toe belachelijk. Nog nooit had een hond me gebeten. Die angst was dus niet gegrond. En toch, het was sterker dan mezelf… Ooit schafte ik me zelfs zo’n apparaatje aan dat een hele scherpe hoge toon uitzendt. Het zou honden afschrikken. Ik had het altijd bij me als ik ging wandelen. Voor het geval een hond me zou aanvallen… Het gaf me vertrouwen, ik voelde me er stoerder door,  maar ik heb het uiteraard nooit gebruikt.
Misschien ook wel een beetje omdat een hondenkenner me had gezegd dat dit apparaatje ook wel eens omgekeerd zou kunnen werken en net een hond agressief kon maken.

Ik had me er al bij neergelegd. 
Mijn wandelingen zouden altijd hetzelfde blijven. Ik zou altijd alert zijn. Ik zou onder het wandelen altijd goed blijven luisteren of ik niet een boos gegrom of geblaf hoorde. Op wandel in een afgelegen gebied zou ik zeker nooit langs een boerderij kunnen komen want daar zou misschien wel een bloeddorstig beest zitten. Klaar om me aan flarden te scheuren…


En toen …  kwam Ringo in mijn leven. 
Ringo  is de hond van onze buren. Tien jaar geleden kwam hij als puppy bij hen. Buurman ging trouw met hem naar de hondenschool. Ringo is een bordercollie en een schat van een hond. En ja, hij is erin geslaagd me van mijn angst voor honden af te helpen. Als ik de tuin inkom, staat hij paraat aan de andere kant van de haag. Hij blaft heel kort en weet dat ik dan even bij hem zal komen. Dan wil hij spelen. Om ter snelst de tuin doorlopen bvb. Hij in zijn tuin, ik in de mijne. Nee, ik heb nog nooit van hem gewonnen. Maar hij vindt het super. Of met een tennisballetje spelen. Ik gooi, hij tracht te vangen én het balletje weer netjes over de scheidingsdraad te mikken. 

Mijn hondenangst is gesmolten als sneeuw voor de zon. Vraag me niet hoe hij het deed. Misschien omdat hij me nooit agressief in de ogen kijkt. Hij kijkt me eigenlijk gewoon nooit in de ogen. Hij springt nooit tegen me op. Bedelt zelfs niet om geaaid te worden. Nee, hij wil enkel maar spelen. Als ik in de tuin werk op een plekje waar hij me kan zien, dan komt hij naast de scheidingsdraad liggen en volgt nauwgezet al mijn handelingen. Hij houdt me gewoon rustig in het oog in de hoop dat ik met hem zal willen spelen.

En ik ... ik geniet van Ringo.
Als de buren een weekendje weg zijn, zorg ik nu soms voor hem. Ja hoor, helemaal zonder angst. Ik vertrouw hem volkomen. 
Zo zie je maar: ‘t kan verkeren….

En mijn wandelingen? Ik vind ondertussen bijna elke hond sympathiek. Alleen loslopende Duitse herders aan afgelegen boerderijen. Daar loop ik nog in een kringetje omheen. Misschien omdat die me doen denken aan de wolf van Roodkapje?