Kippekes

Jaren geleden...
Op een mooie dag gingen we naar de zondagsmarkt.De kinderen mochten er drie jonge kippekes uitkiezen. Er werd gekeurd, getwijfeld, gekozen. Tegen de middag kwamen we met 3 prachtexemplaren thuis.

Van tevoren had ik alles uitgekiend. Ik had boeken gelezen, het internet afgezocht. Drie kippen. Dat was voor ons het juiste aantal. Ze zouden ons gezin van net genoeg verse eitjes voorzien. Ze zouden onze keukenrestjes op smullen. En vooral: ze zouden een deel van onze tuin onkruidvrij houden. (ik ontdekte pas achteraf dat kippen jammer genoeg geen netels eten)

Sinds die dag hebben we achteraan in de tuin een kippenren met een kippenhok. Af en toe moesten we wel eens een kippetje vervangen. Eentje ging dood door overvoeding (beweerde de dierenarts). Ik leerde dat kippen altijd om eten bedelen, ook al hebben ze hun buikjes lekker vol. Eentje ging dood op haar nest. Eentje kreeg bronchitis. Tot grote hilariteit van alle aanwezigen zat ik in de wachtzaal van de dierenarts met deze kip in een draagmand. Tja, ik woon op het platteland. Hier is het echt niet de gewoonte om met een ordinaire kip een dure dierenarts te bezoeken. Maar de goede man gaf me korting .. en ja, ik weet het, ik betaalde nog steeds het driedubbele van de aankoopprijs van mijn kip. En ik moest ook nog antibiotica kopen. Maar de kip overleefde het en ik kon een ziek dier toch niet laten lijden...

Drie jaar geleden kocht ik drie nieuwe kippen: een witte,een zwarte en een bruine. Het bruintje was een heel braaf, mak beestje. Maar de 2 anderen? O wee! Die sliepen in een boom, vlogen vrolijk rond (ook nadat we ze geknipt hadden), pikten mijn net gezaaide bloemetjes op, ... Kortom, twee loeders!
Deze winter sloeg het noodlot toe. De witte kip werd doodgebeten door ...??? Een vos? Een steenmarter? Enkele weken later verdween de zwarte kip spoorloos. Ik zocht overal. Tot mijn buurman 2 weken geleden haar uitgedroogde karkas onder één van zijn struiken vond. De hond van de buren kijkt me nochtans nog steeds heel vriendelijk en onschuldig aan ...
En de bruine kip... die bleef de hele winter alleen achter.

Enkele weken geleden bestelde ik nieuwe vriendinnetjes voor haar. Bruintjes. Ha ja, ik had toch zelf ondervonden hoe mak een bruine kip is.
Mak? Mak?? Ze vliegen allebei vrolijk over het poortje van hun ren! En ja, ze zijn geknipt! Ze beschouwen onze hele tuin als hun territorium. En onze oude bruine kip? Die kan nog steeds niet vliegen en blijft verweesd alleen achter in de ren. Maar als ik thuis ben, mag ze ook naar buiten. Dan kan ze rondhuppelen met haar vriendinnetjes. En nee, mak zijn die twee nog steeds niet. Maar wel ongelooflijk tam!
Deze morgen begon ik aan een saaie klus. Het terras moest gras- en mosvrij worden. En kijk, terwijl ik geknield druk bezig was, kwamen de kippekes gezellig meehelpen. Een pikje langs hier, een hapje langs daar en als ze het beu werden, nestelden ze zich lekker dichtbij onder een tuinstoel.
Ik leerde weer iets nieuws bij. Kippekes kunnen ook heel gezellige beestjes zijn...