Djuzemienen

Een struik met een verhaal.
We hadden een paar seringenstruiken in de tuin van mijn jeugd.
De ‘djuzemienen’ in het dialect van mijn geboortestreek.
Ook de buren hadden een 'djuzemienenboom'.
Buurjongen Philippe klom er vaak in.
Dan kon hij net over de scheidingsmuur in onze tuin kijken.
Hij keek of hij iemand in onze tuin zag.
Als ik buiten was, mocht hij bij ons komen spelen.

We groeiden op.
Ik ging studeren in een andere stad.
In het weekend kwam ik thuis.
Op zondagavond vertrok ik weer met pak en zak.
Ik hield van de geur van djuzemienen.
Mijn vader wist dat.
Als de seringen bloeiden, lag er op zondagavond een tuiltje voor mij klaar.
Vers geknipt, speciaal voor mij.
Om mee te nemen, naar mijn ‘kot’.
De geur is sindsdien een beetje verweven met naderende examens...
én met mijn vader.

Jaren later…
… ik was al lang volwassen en het huis uit.
De seringenstruik van de buren maakte nieuwe scheuten.
Maar struiken trekken zich niets aan van scheidingsmuren.
De scheut groeide vrolijk  de tuin van mijn ouders in.

En kijk, CeT en ik hadden net een huis gebouwd.
Geld voor dure tuinplanten hadden we niet.
'Opa' trok met een spade zijn tuin in.
De volgende dag opende hij zijn autokoffer op onze oprit.
Hij haalde er een schat van struikjes, scheuten en plantjes uit.
Ook de scheut van de seringenstruik.
Zorgvuldig werd alles in onze gloednieuwe tuin uitgeplant.

Bijna 30 jaar later groeit en bloeit de struik nog steeds in onze tuin.
Elke lente weer vergast hij ons op zijn bedwelmende geur.
Die voert me terug naar de tuin van mijn jeugd…