Afscheid van Poes Kleintje

Maandag is het gebeurd.
Kleintje is vertrokken naar de eeuwige poezenjachtvelden.
Het huis en de tuin lijken nu een beetje leeg...

Veertien jaar geleden haalden we haar op in een boerderij.
Al snel bleek ze een echte 'kat-poes'.
Onafhankelijk, koppig, verwoed jager en enkel lief en aanhankelijk als zij het wilde.
Ik hou van zo'n échte poezen.

Van zodra de avond gevallen was, kon je haar niet meer binnenhouden. 
Dan trok ze de hele nacht de velden in: op jacht.
's Morgens bracht ze haar buit op het terras: muizen, mollen af en toe een jonge rat en ja, jammer genoeg ook wel eens een vogeltje.
Vechten deed ze ook af en toe. Haar territorium bewaakte ze streng.

Toen we een jaar na haar een tweede poes in huis namen om haar overdag  'gezelschap te houden' bleek dat niet zo'n goed idee. Hoewel poes Muis haar halfzusje was (ze deelden dezelfde moeder en wie weet ook dezelfde vader),werd Muis enkel in huis geduld. En dan nog niet té dichtbij. Heel uitzonderlijk deelden ze eens hetzelfde fijne warme plekje.

Kleintje haatte de reismand en  haatte autoritjes. Van zodra we de motor startten begon ze luidkeels te gillen en dat duurde totdat ze terug de auto uit mocht.
Ze werd woest van het jaarlijks bezoek aan de dierenarts en was heel ongelukkig als ze naar het poezenpension moest.

Ze was een échte buitenkat. Voor haar maakten we zelfs een poezenluik in ons tuinhuis zodat ze tijdens haar nachtelijke strooptochten ook af en toe warm en droog kon uitrusten.
Maar als ze binnen in huis wou, nam ze een aanloop en sprong met een harde bons tegen de vliegenhor. Er was wel altijd iemand die haar binnen liet. Dan wandelde ze tot in de garage, ging een hapje eten, kwam dan in de living en zocht zich een lekker slaapplekje uit.
O wee als iemand zich net in een zetel had genesteld, dan sprong Kleintje op diens schoot en maakte het zich gemakkelijk. Uit de zetel opstaan was dan geen optie.

De laatste maanden ging ze nog zelden naar buiten. Ze had haar vaste plekjes in de living en liet geen kans voorbij gaan om zich dicht tegen iemand aan te vleien.
Ze was nu heel aanwezig binnen ons huis, maar bleef gelukkig het eigenzinnige beestje dat ze altijd was geweest.

14 jaar heeft ze in ons gezin geleefd en ze heeft bij alle gezinsleden een apart plaatsje in hun hart veroverd.
We missen haar nu al...