Reizen met De Lijn

In ons gezin werden de voorbije jaren heel veel verplaatsingen met de bus afgelegd.
School, naschoolse activiteiten, fuiven, afspraakjes, … alles gebeurde met de bus. (ha ja, de fiets was immers geen optie)
Elk jaar kocht ik 5 abonnementen: voor elk kind eentje en dan nog eentje voor mij. Want ook ik nam de bus tot aan het treinstation.

Door de jaren heen kreeg ik vele verhalen te horen van de kinderen. Bussen waren niet komen opdagen, er was  geen plaats meer op de bus waardoor die was doorgereden, chauffeurs hadden niet willen stoppen, hoewel het kind in kwestie bijna aan de bushalte was aangekomen. (“Echt waar, mamsie, ik rende mijn ziel uit mijn lijf, ik moest maar een paar metertjes meer lopen en niet willen stoppen, écht niet hé!”).

Zelf had ik er na meer dan 30 jaar genoeg van om in de kou aan de bushalte te wachten en dan de hele rit recht te staan. Ik nam een parkeerabonnement onder het station en rijd nu lekker warm en comfortabel met mijn auto. 
Maar CeT deed net het tegenovergestelde. Zijn firma verhuisde naar het centrum van de stad en na 30 jaar filerijden kiest hij nu voor de bus.
Vrijdag had hij zo’n mooi verhaal. Dat wil ik hier toch écht even vertellen, want er zijn ook veel lieve chauffeurs die met de lijnbussen rijden. Laten we dat vooral niet vergeten.

CeT wachtte ’s morgens op zijn bus. Op de bushalte aan de overzijde stopte de lijnbus die naar een nabijgelegen stad rijdt en voornamelijk door scholieren wordt genomen. Terwijl de jongeren al aan het opstappen waren, kwam een meisje snel op de fiets aangereden. Duidelijk veel te laat! Ze nam niet meer de tijd om de fiets mooi te stallen. Ze liet in allerijl haar fiets achter en sprong de bus op.

Ai, een fiets achterlaten aan de bushalte zonder hem op slot te doen. Dat is om moeilijkheden vragen! ’s Avonds zou er waarschijnlijk geen fiets meer te bespeuren vallen…

De chauffeur, een vijftiger had haar zien aankomen. Toen ze de bus opsprong hield hij haar tegen. Rustig maande hij het meisje aan om terug uit te stappen, haar fiets mooi af te sluiten en dan pas terug op de bus te stappen. Hij bleef geduldig op haar wachten…
Prachtig vind ik dat, zo’n zorgzame buschauffeur. Ik ken de man niet, maar in gedachten stuur ik hem een dikke pluim!