Naaiperikelen

Omdat ik voorwerpen met een verhaal zo leuk vind, dacht ik: "Waarom niet eens zelf een voorwerp met een verhaal creëren?"
Ik ontdekte op een blog een leuk idee: een lapjesdeken van oude T-shirts, met als onderkant een lekker warm stuk fleece.
Dat was het helemaal!
T-shirts verslijten hier in hotel mama aan de lopende band. Waarom hen geen nieuw leven gunnen?
Afgedankte T-shirts werden  geen vodden meer of kwamen niet meer in de klerencontainer terecht. Nee, ik hield ze nauwgezet bij.
Op een regenachtige zondag werden ze verknipt tot vierkantjes. Ik deed dit samen met dochter. Ha ja, zij is veel nauwkeuriger dan ik en als je mooi gelijke vierkantjes wilt is nauwkeurig werken wel een eerste vereiste.
We kozen T-shirts in blauwe tinten - liefst met ergens een applicatie of speciaal tekeningetje. We maakten een compositie, kochten een wit stuk fleece (of liever gezegd een spotgoedkoop fleece-dekentje dat ik ergens in solden vond) en ik haalde mijn naaimachine uit. En toen begon de ellende...

Wat hebben we geleerd? 

1. T-shirtstof is heel lastig. Het verschuift, rekt uit, rimpelt en bobbelt en zeker als je het op een stuk fleece wilt vastnaaien - en zelfs als je alles eerst op die fleece aaneengeregen hebt.
2. In de ene richting kan je de stof nog redelijk vast naaien, in de andere richting lukte het me helemaal niet.
3. Mijn naaimachine is 33 jaar oud, een absoluut Singer-basismodelletje dat ik me indertijd voor een korte beginners-naaicursus had aangeschaft. Er is één knopje om de draadspanning van de bovendraad én onderdraad samen te regelen en dat gaat geregeld heel erg mis met een vast kluwen draad aan de onderkant van mijn naaiwerk tot gevolg. 

Het lappendeken is gisterenavond afgeraakt, onvolmaakt maar net mooi genoeg om te gebruiken. 
De boord heb ik met engelengeduld en met de hand in enkele uren vastgenaaid, met mijn naaimachine lukte me dit écht niet.

Moraal van het verhaal?

1. Misschien moet ik toch eens denken aan een nieuwe naaimachine...
2. Naaien is duidelijk niet een gave Gods die op ons neerdaalt uit de hemel. Het vraagt blijkbaar heel veel oefening en evenveel geduld en het allerbelangrijkste: een boel kennis die ik niet bezit.
   Maar! We geven de moed niet op. Ik oefen ijverig op 'lappenkussens' met vierkantjes katoen en zonder ondergrond.
   Maar ik blijf dromen van een écht lappendeken, doorgestikt en met een vulling en ooit op een mooie dag moet dit me lukken.
   Ondertussen verlekker ik me op de mooie dekens die ik op een aantal blogs zie voorbij komen en zoek ik ijverig op you tube naar instructiefilmpjes.