Mijn grootouders zitten klaar, op de beste plaats, voor de buffetkast.
Alle nonkels en tantes in een halve kring rond hen.
Ik ben één van de 17 kleinkinderen.
We staan met zijn allen klaar in een lange rij. Gekleed in onze ‘beste’ kleren.
Met bonzend hart wacht ik mijn beurt af.
Mijn nieuwjaarsbrief hou ik stevig in mijn handen geklemd.
Die brief heb ik in opperste concentratie geschreven. Bij de juf, in de laatste schoolweek voor de vakantie. De juf schreef op het klasbord de brief voor. Wij schreven na. Heel voorzichtig doopten we onze pen in de inktpot, het inktlapje in aanslag. Dit keer mocht er écht geen vlekje op het blad komen. We moesten zo mooi mogelijk schrijven. Onze letters moesten zo sierlijk mogelijk zijn.
Elk van ons moest 3 brieven schrijven: eentje voor de ouders, eentje voor de peter en eentje voor de meter.
Nu sta ik hier dus te wachten mét de brief.
Straks is het mijn beurt.
Ik zal de brief voorlezen. Liefst zonder te struikelen over een moeilijk woord.
De toehoorders zijn talrijk: 14 volwassenen en de andere kinderen die reeds aan de beurt kwamen.
Daarna zal ik mijn brief overhandigen aan mijn meter of peter.
In ruil zal ik een omslag met ‘Nieuwjaarsgeld’ krijgen.
Een cent voor op mijn spaarboekje.
Na limonade en koekjes zullen we opgelucht samen gaan spelen.
Mijn grootouders zijn er al lang niet meer.
De traditie werd verdergezet in mijn ouderlijk huis, met de kleinkinderen van mijn ouders.
Nu ook zij er niet meer zijn, komen we toch nog steeds samen bij één van hun kinderen of kleinkinderen.
De nieuwjaarsbrieven worden niet meer geschreven met een pen en inktpot, maar ze zijn er nog!
En ook de plechtige wensen en beloften …
Bij het opruimen van het ouderlijk huis vond ik mijn oude nieuwjaarsbrieven die ik schreef voor mijn ouders. Uiteraard gingen die niet naar de stapel ‘oud papier’.
En... bestaat deze traditie bij jou ook?
Deze traditie kende ik niet, terwijl in wel in deze sfeer ben opgegroeid. Maar ik vind het prachtig, het doet me aan vroeger denken als wij op bezoek gingen bij mijn grootmoeder. Alle ooms en tantes op rechte stoelen in een kring en ik bleef angstvallig achter de stoel van mijn moeder staan. Wat fijn dat je de nieuwjaarsbrieven terug vond, ze zijn om in te lijsten.
BeantwoordenVerwijderenIk zie je als klein meisje al helemaal achter die stoel staan ;-) Voor mij was het toch ook altijd even doorbijten, hoor, om voor al die mensen 'op te treden'.
VerwijderenNee, ik ken het ook niet. Wat een bijzondere en mooie traditie!
BeantwoordenVerwijderen't Is echt wel een leuke traditie. Zondag waren de kleinkinderen van mijn broer aan de beurt met de nieuwjaarsbrief vastgeklemd in de klamme handjes.
VerwijderenIk ken deze traditie niet, maar vind hem heel bijzonder. Fantastisch dat je die brieven nog hebt, ik hecht altijd veel waarde aan handschriften, die net als wijzelf volwassen worden. Ik heb de handschriften van mijn ouders en grootouders ook nog, heel fijn om terug te lezen. Een mooi jaar gewenst en groetjes El
BeantwoordenVerwijderenIk heb de brieven van 6 achtereenvolgende jaren. Je ziet mijn handschrift inderdaad veranderen.
VerwijderenKreeg net een deel van de brieven die ik vroeger schreef en voorlas, beide met bibberende handen :)
BeantwoordenVerwijderenBij mijn moemoe was het de 'vurreplots' :)
Rare gewoonte hé, die 'voorplaats'. Die werd enkel bij feestelijke gelegenheden gebruikt. Gelukkig verbrak de generatie van mijn ouders deze gewoonte.
VerwijderenIk ken deze traditie niet maar het is fijn voor je dat je de brieven weer terug hebt gevonden.
BeantwoordenVerwijderenJa hoor, ik ben er heel blij mee.
VerwijderenUiteraard was dat bij ons ook zo het geval... ook onze kinderen schreven hun briefjes. Volgens mij is dat nu toch ook nog altijd het geval in de lagere school? Alleen hoor ik de juffen klagen dat ze met 3 al lang niet meer toekomen met alle plusmama's en - papa's en grootouders in het viervoud. En extra meters en peters... :-) 't Was toch nen schone tijd hé toen we jong waren! ;-)
BeantwoordenVerwijderenMmmja, maar ik heb in elk geval geen heimwee naar die pen en inktpot en inktlapje. Ik was dolblij toen we in het zesde leerjaar eindelijk een vulpen mochten gebruiken!
VerwijderenDat herinner ik me zelfs niet meer wanneer we daar mee mochten beginnen... volgens mij eerder maar dan wel nog een vulpen die je aan de pot moest vullen.
VerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenJa hoor, bestond en bestaat bij ons ook. Heb zopas nog een foto van een collega gezien wiens kind een brief staat te lezen terwijl er rondom hem zeker vijf mensen met de smartphone het aan het filmen zijn. De traditie gaat digitaal. :)
BeantwoordenVerwijderenDankjewel voor je lieve woorden op mijn blog. De vergelijking met brandende kooltjes zal ik nooit vergeten.
Ik vind het leuk dat die tradities blijven bestaan, ondanks de digitale wereld.
VerwijderenDe reactie stond dubbel, daarom heb ik de eerste verwijderd. Dus niets erachter gaan zoeken, hoor.
BeantwoordenVerwijderen