Leutig voederen

Berenkoud is het buiten.
De vogeltjes in onze tuin zitten bibberend in de struiken.
Natuurlijk wil ik hen dan een beetje helpen.

Vorige maand hing ik vetbollen op.
Tevergeefs. De meesjes lieten zich niet zien. De bollen bleven gewoon hangen.
Ik stelde me vragen.
Misschien had ik niet de juiste bollen gekocht?
Misschien was het een overschotje van vorig jaar en dus niet meer zo lekker?
Even later las ik in de krant dat de mezen dit jaar in het noorden bleven wegens een zachte winter...

Maar nu het zo ijzig koud is, kocht ik een extra zak voeder voor wilde vogels.
Ik begon met één voederplek.
Géén goed idee. Onze Danny monopoliseerde de hele plek. Geen enkele andere vogel liet hij toe!

Ik begon met een tweede voederplek op een tweetal meter van de eerste.
Géén goed idee. Danny nestelde zich tussen de twee plekken en bewaakte ze allebei.

Dan maar een derde plek, nog eens twee meter verder.
Hij probeert het nog wel, maar hij kan niet op de drie plaatsen tegelijk zijn.
En nu durven eindelijk  het roodborstje, de vinken, de musjes en enkele meesjes een zaadje komen meepikken.
En ik? Ik geniet op deze leutige vrijdag van de bedrijvigheid rond mijn voederplekjes.