Leutig voederen

Berenkoud is het buiten.
De vogeltjes in onze tuin zitten bibberend in de struiken.
Natuurlijk wil ik hen dan een beetje helpen.

Vorige maand hing ik vetbollen op.
Tevergeefs. De meesjes lieten zich niet zien. De bollen bleven gewoon hangen.
Ik stelde me vragen.
Misschien had ik niet de juiste bollen gekocht?
Misschien was het een overschotje van vorig jaar en dus niet meer zo lekker?
Even later las ik in de krant dat de mezen dit jaar in het noorden bleven wegens een zachte winter...

Maar nu het zo ijzig koud is, kocht ik een extra zak voeder voor wilde vogels.
Ik begon met één voederplek.
Géén goed idee. Onze Danny monopoliseerde de hele plek. Geen enkele andere vogel liet hij toe!

Ik begon met een tweede voederplek op een tweetal meter van de eerste.
Géén goed idee. Danny nestelde zich tussen de twee plekken en bewaakte ze allebei.

Dan maar een derde plek, nog eens twee meter verder.
Hij probeert het nog wel, maar hij kan niet op de drie plaatsen tegelijk zijn.
En nu durven eindelijk  het roodborstje, de vinken, de musjes en enkele meesjes een zaadje komen meepikken.
En ik? Ik geniet op deze leutige vrijdag van de bedrijvigheid rond mijn voederplekjes.

Hoeveel weeg jij?

Laten we het met zijn allen maar toegeven.
Na de feestdagen hebben we toch wel even gedacht:
“Oei, gaat mijn jeans nu niet een beetje moeilijker dicht?”
of
“Zie ik daar geen extra vetrolletje?”
Wie ging stiekem niet even op haar weegschaal staan?
Ik alvast wel.
Want zo’n weegschaal, die staat natuurlijk in elke badkamer.

Onze grootmoeders hadden zoiets niet.
Vroegen die zich nooit af wat hun gewicht was?
Wellicht wel veel minder dan wij.
Het schoonheidsideaal was voor hen minder onbereikbaar dan voor ons nu.
Zij lazen geen tijdschriften en keken geen TV.
Zij werden niet voortdurend geconfronteerd met de ideale maten van jonge vrouwen die nauwelijks hun tienerjaren zijn ontgroeid.
Nee hoor! Hun uitgezakte buikjes en menopauzale vetrolletjes snoerden zij zedig in een korset in.
En alle voorschriften over gezonde voeding?
Die bestonden voor hen gewoon niet.
Zij aten wat de tuin voortbracht en wat er toen op de markt of in de winkel te krijgen was.

En toch gingen ze ook af en toe op de weegschaal staan.
Toen ik vorige maand in het treinmuseum was, kwam de herinnering plots boven.
De publieke weegmachine in de stationswachtzaal.
Je gooide er een muntje in en je kreeg een kaartje met je gewicht.
Ik heb het mijn moeder ooit nog zien doen.
En als jong kind mocht ik het ook wel eens.
Wanneer die toestellen uit de stations verdwenen zijn, weet ik niet meer.
Maar ik heb ze wel nog gekend!
Jij ook?

Leutige voornemens

Ook voor mij is de maand januari  hét moment om goede voornemens te maken.
Eén daarvan is het goede voornemen om terug elke week een 'leutige vrijdag' post te schrijven.
Op de één of andere manier is dit er de laatste maanden een beetje bij ingeschoten.

Dus...
daar gaan we opnieuw met frisse moed.

Wat ik vandaag leutig vind?
Dat er GEEN sneeuw ligt!

Hou ik dan niet van sneeuw?
Jawel hoor!
Een sneeuwwandeling vind ik super!
Het mag van mij sneeuwen op elke vrije dag.
Op zo'n dag waarop niemand uit hotel mama de baan op moet.
Ik hou immers niet van sneeuw op de weg.
Ik weet het, ik ben een beetje flauw, maar ik kan er niets aan doen.
Ik word panisch als ik in de sneeuw moet rijden.
Dan zit ik bibberend en net niet huilend in mijn auto, omklem mijn stuur en bid dat ik niet ga schuiven ...
En nee, ik voel me niet beter op de passagierszetel.
Als het sneeuwt doe ik geen grote verplaatsingen. Tenzij met de bus of de trein.
En ja, af en toe kom ik onverwacht met mijn auto in een sneeuwbui terecht en dan heb ik achteraf een borreltje nodig om mijn bibberende benen te ontspannen.
En als ik weet dat één van mijn geliefden in de sneeuw moet rondrijden sta ik duizend angsten uit.
(ook al hebben zij zelf geen angst)

Vandaag moest ik écht mijn weekboodschappen doen.
Frank Deboosere voorspelde gisterenavond niets goeds: sneeuwbuien, hagelbuien, gladde wegen.
Stiekem had ik al in mijn voorraadkast gekeken. Kon ik niet een paar daagjes overleven zonder boodschappen?
Tja, tijdens het weekend is hotel mama vaak volzet en dan zijn er écht wel boodschappen nodig...

Maar kijk, deze morgen stond ik op en niks geen sneeuw op de weg.
Heerlijk toch!
Het maakt mijn hele vrijdag goed!

Aan elk van jullie wens ik een 'leutige sneeuwloze vrijdag' !

Treinwereld

Elke dag op weg naar het werk, reed ik er voorbij.
Elke dag weer dacht ik: “Daar moet ik met mijn mannen naar toe!”
Het kwam er maar niet van.
Maar tussen Kerst en Nieuw hadden 3 van mijn mannen een dagje vrij.
Hét moment dus!
Het museum is ondertussen al meer dan een jaar open...

Trainworld in Schaarbeek.
Een museum met een Engelse naam.
Typisch Belgisch: wil je het een Vlaamse naam geven, dan zijn de Walen boos, geef je het een Franse naam dan voelen de Vlamingen zich benadeeld. Geef het kind dus maar een Engelse naam. Iedereen content!

Ik heb iets met treinen.
In mijn kinderjaren hadden mijn ouders nog geen auto.
Alles gebeurde dus met de trein: van daguitstapjes tot reizen naar het buitenland in een slaaptrein.
Toen mijn ouders een auto kochten werden de treinritjes veel minder talrijk.
Maar voor mij blijft een trein iets magisch, ondanks alle ellende die ik door de jaren heen ondervond op mijn ritjes naar het werk.

Als kind droomde ik er zelfs van om treinmachinist te worden. Tja, die job was toen exclusief voor mannen voorbehouden. Maar ik zag mezelf al helemaal zitten achter die hoge raampjes van een diesel-locomotief…

Vol verwachting stapte ik dus met mijn mannen het museum binnen.
Voor mij mocht het iets interactiever.
Het is vooral een verzameling van oude treinen en locomotieven.
Maar toch vond ik het wel fijn.

Er stond een echte TEE, de ondertussen niet meer bestaande Trans Europe Express met de zilverkleurige rijtuigen.  De trein waar ik als prille twintiger elke dag verlangend naar keek op weg naar het werk. Alleen… dat vervoermiddel lag toen boven mijn budget…

Een couchetterijtuig heb ik niet gezien en ook geen diesel-locomotief.
Dat vond ik een beetje jammer.
Maar er was wel een houten-banken-trein en een post-trein en een nagebouwd seinhuisje én een koninklijk rijtuig.

En natuurlijk reden we met zijn allen met de trein naar dit museum en dat alleen was al een unieke belevenis.

Reis jij ook graag met de trein?

Inspector Lynley

“Dag des oordeels”.
Dit is het boek van meer dan 600 blz. dat me de laatste dagen niet loslaat.
Ik vind de boeken van Elizabeth George altijd heel erg spannend.
Ik heb bijna de hele reeks gelezen.

Maar als ik een boek van deze auteur lees, dan denk ik altijd aan 'haar'.
Het is vele jaren geleden.
Ze woonde in Utrecht.
Ze begeleidde in onze firma een bibliotheek-automatiseringsproject.
We mailden en belden elkaar vaak over het project.
En toen kwam ze in Brussel het hele programma installeren.
We lachten samen om gekke spraakverwarringen.
Als een Vlaming zegt “Gij hebt een schoon kleedje aan.”
Moet een Nederlander begrijpen “Wat heb jij een mooie jurk.”
We raakten aan de praat. Over lezen. Over onze lievelingsboeken.
Zij was fan van Elizabeth George. Een voor mij onbekend auteur.
Inspector Lynley kwam toen nog lang niet op TV.
Op haar aanraden kocht ik een eerste boek en ... werd hopeloos verslaafd…

Zijn er nog verslaafden onder mijn lezers?

De nieuwjaarsbrief

Ik ben 9 jaar oud. De ‘voorplaats’ in het grootouderlijke huis.
Mijn grootouders zitten klaar, op de beste plaats, voor de buffetkast.
Alle nonkels en tantes in een halve kring rond hen.
Ik ben één van de 17 kleinkinderen.
We staan met zijn allen klaar in een lange rij. Gekleed in onze ‘beste’ kleren.
Met bonzend hart wacht ik mijn beurt af.
Mijn nieuwjaarsbrief hou ik stevig in mijn handen geklemd.

Die brief heb ik in opperste concentratie geschreven. Bij de juf, in de laatste schoolweek voor de vakantie. De juf schreef op het klasbord de brief voor. Wij schreven na. Heel voorzichtig doopten we onze pen in de inktpot, het inktlapje in aanslag. Dit keer mocht er écht geen vlekje op het blad komen. We moesten zo mooi mogelijk schrijven. Onze letters moesten zo sierlijk mogelijk zijn.
Elk van ons moest 3 brieven schrijven: eentje voor de ouders, eentje voor de peter en eentje voor de meter.

Nu sta ik hier dus te wachten mét de brief.
Straks is het mijn beurt.
Ik zal de brief voorlezen. Liefst zonder te struikelen over een moeilijk woord.
De toehoorders zijn talrijk: 14 volwassenen en de andere kinderen die reeds aan de beurt kwamen.
Daarna zal ik mijn brief overhandigen aan mijn meter of peter.
In ruil zal ik een omslag met ‘Nieuwjaarsgeld’ krijgen.
Een cent voor op mijn spaarboekje.
Na limonade en koekjes zullen we opgelucht samen gaan spelen.

Mijn grootouders zijn er al lang niet meer.
De traditie werd verdergezet in mijn ouderlijk huis, met de kleinkinderen van mijn ouders.
Nu ook zij er niet meer zijn, komen we toch nog steeds samen bij één van hun kinderen of kleinkinderen.
De nieuwjaarsbrieven worden niet meer geschreven met een pen en inktpot, maar ze zijn er nog!
En ook de plechtige wensen en beloften …

Bij het opruimen van het ouderlijk huis vond ik mijn oude nieuwjaarsbrieven die ik schreef voor mijn ouders. Uiteraard gingen die niet naar de stapel ‘oud papier’.

En... bestaat deze traditie bij jou ook?

Mijn beste wensen

aan alle bloglezers: