Zout of paprika?

Ik ben 10 jaar. De school is uit.
Samen met een paar klasgenootjes stap ik naar de muziekacademie.
We volgen het derde jaar notenleer.
De les begint om kwart over 5. Het is nu pas 5 na 4.
Toch treuzelen we niet onderweg.
We zijn gehoorzame kinderen.
In de academie is een studeerplek voorzien.
Eigenlijk is dit de garderobe van de grote zaal.
Overdag zijn er geen voorstellingen in de zaal.
Dan wordt de garderobe een studieplek met banken en stoeltjes.
Daar kunnen we onze huistaken maken.
Monsieur Jean, de conciërge, ziet hier streng op toe.
Het is vrijdagavond. We hebben helemaal geen huiswerk.
Toch mogen we niet door de gangen dwalen. 
We moeten netjes in de studiezaal blijven.
Ons in stilte bezig houden.
Als we het te bont maken, komt monsieur Jean naar ons toe.
Hij roept dan heel boos "SILENCE!"
Op vrijdag mogen we een boek kiezen uit de klasbibliotheek!
Ik ben verzot op leuke verhalen.
Ik kijk uit naar een uurtje lezen in de academie.

We mogen ons vieruurtje eten in de studiezaal.
Meestal bestaat dit uit een droge 'soldatenkoek'.
Maar op vrijdag geeft moeke me soms iets anders mee.
Sinds kort vestigden een paar grootwarenhuizen zich in ons provinciestadje.
Ze introduceerden een nieuw soort snoep: kleine zakjes chips.
Twee smaken zijn voorhanden: zout of paprika.

In de studiezaal open ik mijn schooltas.
Eerst haal ik mijn leesboek uit.
Uit het voorzakje van mijn tas haal ik mijn zakje chips.
Paprika vandaag.
Zout is mijn favoriete smaak, maar paprika lust ik ook.
Ik  hou wel van dat prikkerige gevoel op mijn tong.
Ik stop het eerste chipje in mijn mond.
Oh wat een zaligheid!
Daar kijk ik al de hele dag naar uit.
Een leuk boek ... met een knapperig zakje chips ...

Ik ben nog steeds verslaafd aan chips.
Door de jaren heen heb ik duizenden zakjes met uiteenlopende smaken opgesnoept.
Maar nooit meer hadden chips die intense en zalige smaak
van toen in de garderobe-studiezaal van de muziekacademie.

Herinner jij je nog de snoep uit je kindertijd?

Spectaculair?

Wat ik deze week leutig vond?
Ik las een boek.
Een intrigerend,
poëtisch,
filosofisch,
mooi,
verfrissend,
rauw,
ontroerend,
hartverscheurend,
verwarrend
boek.
Even twijfelde ik.
Vind ik dit een goed boek?
Ja hoor, ik las het bijna in één ruk uit.
En het bleef nog een tijd door mijn hoofd spoken.
Ik vind het knap werk
van deze kersverse schrijfster.

Het wordt spectaculair. Beloofd.
De debuutroman van Zita Theunynck.

Het draait om 23 brieven. (en hun schrijver en zijn bestemmelinge)
Het is een liefdesverhaal. (of net niet?)
Het speelt zich af in Antwerpen. (voor het grootste deel toch)
Verder verklap ik niets. (dat zou de pret bederven)
Wordt het spectaculair? (aan jou om het zelf te ontdekken)
Het is een aanrader.

Een fijn weekend aan alle lezers van deze blog!

Punt of puntkomma?

Ik probeer positief door het leven te gaan.
Echt waar.
Maar soms kan ik me ook ergeren in dingen.
Neem nu het klavier van een PC.
Of je nu een laptop of een desktop gebruikt,
het klavier blijft hetzelfde.
Gelukkig.
Zo hoeven we ons niet elke keer aan te passen.

Maar wat ik me afvraag...
waarom oh waarom staat het puntkomma onderaan en het punt bovenaan.
Want, zeg nu zelf:
welke van de twee gebruik jij het meeste?
Schrijf jij veel teksten met puntkomma's?
Ik alvast niet.
Ik eindig wel braaf elke zin met een punt.
Zo heb ik het geleerd en zo hoort het.

Maar wat overkomt me heel vaak?
Als ik volop inspiratie heb
en snel aan het typen ben,
dan staat mijn tekst vol '; 'in plaats van '.'.
In mijn haast druk ik blijkbaar de shift-toets niet hard genoeg in.
Geen ramp natuurlijk.
Ik verbeter achteraf alles netjes.

Zou het nu niet veel aangenamer zijn
als het punt onderaan op de toets zou staan?
Dan hoefde ik helemaal de shift knop niet te gebruiken.
Dan schrapte ik doodleuk alle punt komma's uit mijn teksten.
Ik gebruik ze nu toch ook al amper!

Ben ik de enige met dit kleine ergernisje?
Of hebben jullie dat ook?

Voorleesweek

Deze week is in Vlaanderen officieel 'de voorleesweek'.
Overal in het land wordt voorgelezen.
Bekende mensen gaan voorlezen op school.

Ik ben niet bekend, maar ik ging wel voorlezen.
Natuurlijk ben ik dit schooljaar weer gestart met voorlezen aan kleuters.
Het derde schooljaar op rij.
En nog steeds bij dezelfde kleuterjuf.

Naast een leesboek en 'Boekemieke',
neem ik dit jaar ook twee andere 'tools' mee naar de klas.
Mijn zonen lachen me uit.
Ze beweren dat ik binnen enkele jaren met een hele reiskoffer naar school vertrek.
Maar voor mij werken deze 'tools' heel goed.

Ik heb een muziekdoosje.
Het deuntje van Peter en de wolf.
Ik maakte hierover een afspraak met de kleuters.
Als ze het muziekje horen wordt het muisstil.
Want dan begint het verhaal.
Het werkt schitterend.
Ik vertel waarover mijn verhaal zal gaan.
We babbelen dan wat samen over het thema in het verhaal.
En dan... haal ik mijn muziekdoosje boven.
Meteen heb ik ieders aandacht.

Mijn andere tool?
Een kartonnen 'dikke duim'.
Ik moet twee trappen op en af.
Elke keer met een groepje opgewonden kleuters.
Ze zijn blij.
Ze zijn nieuwsgierig naar het verhaaltje.
Ze zijn onstuimig.
Zo zijn vierjarigen.
En ik...
... ik hou mijn hart vast.
Stel dat ze elkaar van de trap duwen...
Stel dat er eentje naar beneden tuimelt...
Ik voel me verantwoordelijk.
Daarom moeten ze van mij rustig zijn op de trap.
Ze moeten netjes en rustig achter elkaar lopen.
Niet duwen, niet springen.
Een hele opgave voor die vierjarige lijfjes.
Als ze flink zijn steek ik  'mijn dikke duim' op.
Dan glunderen ze.
Mijn dikke duim vinden ze heerlijk.
Ze zijn nu altijd super flink op de trap.

En ik?
Ik vind voorlezen nog altijd heel leutig.
Ik geniet van de vrolijke en ondeugende snoetjes.
Ik vind het een uitdaging om elke kleuter in het verhaal te trekken.
Ook de kleuters die liever ravotten.
Ook de kleuters die geen Nederlands begrijpen.
Want...
- om het even te zeggen met de woorden uit het liedje dat ze elke keer voor mij zingen-
"Boekjes lezen is zo fijn!!!"

Prettig weekend aan alle lezers van deze blog!

Writer's block?

En toen was de inspiratie plots weg.
Ik zocht naar een onderwerp.
Iets wat ik nog bij niemand anders had gelezen.
Het moest totaal vernieuwend en adembenemend zijn.
Ik vond het niet.

Stiekem was ik een beetje jaloers op de blogsters die zomaar,
uit de losse pols,
elke dag een nieuwe blog schrijven.
Ik had er even geen zin meer in.
Ook niet in het lezen van andere blogs.
Het was weg, zomaar...

Ik troostte mezelf.
Ik had het immers toch zo druk.
Dat zou de oorzaak wel zijn.
Zovele belangrijke dingen eisten mijn aandacht op:
het kleine werkgroepje in voorbereiding van een toeristische uitstap voor 30 personen,
de najaarsoptredens met het koor,
een nieuwe groep kleuters,
het nieuwe schouwburgseizoen,
die enkele dagen naar zee,
de (groot)ouderlijke graven in mijn geboortestreek,
een lang uitgesteld kraambezoekje aan het andere uiteinde van het land,
een verjaardagsfuif,
het cadeautje voor de jarige met eindeloos veel scan- en printwerk,
....

Drogredenen?
En toch, miste ik het blogland:
het schrijven, het lezen, de reacties ...
Ik miste jullie!
Enkele van mijn trouwe lezers vroegen me waar mijn blogjes bleven.

Dus ... begin ik terug met volle goesting.
De inspiratie? Die komt wel!
Ik hoef immers écht geen wereldschokkende dingen te schrijven.
Een gewone huisje - boompje - beestje - blog.
Meer moet dat niet zijn, toch?

Magneetbloem

Een voorwerp met een verhaal.
Een recent verhaal dit keer.
Moederdag 2017.
Mijn kinderen weten dat ik geen grote cadeaus wil.
Iets kleins, waarmee ze tonen dat ze aan me hebben gedacht.
Meer moet dat niet zijn.

Oudste zoon zocht grondig naar iets origineels.
En dat vond hij ook.
Een magnetisch bloempotje.
In mijn lievelingskleur.
Het kon aan de diepvriesdeur.
Tussen de magneten die de kinderen van hun reizen voor me meenemen.
Hij kocht er een schattig bloempje bij.

Ik was superblij.
Ik vertroetelde het bloempje.
Als ik in de keuken werkte,
zag ik het bloempje
en dacht ik aan oudste zoon.

Een zomerse zondag.
Hotel mama was volzet.
Barbecue met de hele bende.
Volle schalen en potten moesten naar buiten.
Iedereen hielp.
Het was druk in de keuken.

Ik stond aan  het aanrecht.
Toen gebeurde het.
Het geluid van brekend vaatwerk.
Daarna doodse stilte.
Had iemand een volle schaal laten vallen?

Ik draaide me om.
De hele bende keek beteuterd...
... naar ...
mijn mooie originele bloempotje
in stukken op de grond.

Het was een ongelukje.
Niemand trof schuld.
Maar ik was wel verdrietig.

Kwam ik in een tuincentrum,
dan zocht ik stiekem
naar net zo'n bloempotje.
Tevergeefs.

Tot vorige zondag.
Oudste zoon kwam eten in hotel mama.
Hij had een cadeautje voor me mee.
Net hetzelfde bloempotje!
"Het was het laatste, hoor!" waarschuwde hij me.
"Wees er zuinig op".
Hij kocht zelfs een nieuw bloempje.

Het hangt niet meer op mijn diepvriesdeur.
Ik gaf het een plaatsje op mijn eigen plekje.
Nu zie ik het nog vaker.
(tja, ik zit eigenlijk wel meer op mijn PC-plekje
dan in de keuken)
En elke keer denk ik aan oudste zoon.

Eenzame sokken

In hotel mama gaan elke week vele sokken door mijn handen.
Ook de zonen die niet meer in huis wonen,
kunnen nog bij mij terecht met hun vuile was.
(een wasmachine kost geld en neemt veel plaats in
en in een wasserette ben je veel tijd kwijt)
Ik vind wassen en strijken wel fijne klussen.
Tot grote vreugde van de zonen.

Maar... de sokken...
Sokken wassen vind ik niet erg.
Sokken uitzoeken vind ik een stomme klus.
Ik hou er niet van, écht niet!
Mijn mannen dragen vaak zwarte sokken.
Bij het uitzoeken heb ik een hele tafel vol zwarte sokken.
Raak daar maar eens wijs uit.

Ik  nam nochtans mijn voorzorgen.
Ik ben een strikt georganiseerde wasvrouw.
Ik naai merktekens in de sokken.
Vier mannen in huis.
Vier kleuren.
Elk zijn eigen kleur.
Het maakt de klus iets makkelijker.

En toch...
elke week heb ik weer eenzame sokken.
Ik heb een hele zak vol eenzame sokken.
Af en toe vind ik een partner voor een sok.
Maar even vaak ook helemaal niet.
Waar die sokken gebleven zijn?
Ik zou het niet weten...
Ergens onder een bed?
Bij hun vriendin?
In de ingewanden van mijn wasmachine?
Wie weet...