Een nieuwe huisgenoot

Ik belde met tante.
Haar dagen zijn geteld, zei ze me.
Ze herinnerde me aan mijn belofte.
Het ogenblik was aangebroken, vond ze.

Ik ging op zoek in haar tuin.
Vol vertrouwen stapte hij op me toe.
Ik stopte hem in een reiskooi.
Tante nam afscheid.
De koffer gevuld met zijn lievelingseten,
zijn slaapkussen en zijn dekentje,
installeerde ik hem naast me in de auto.
Hij was niet akkoord.

Een autorit van dik twee uur...
Hij gilde de hele tijd,
keek me uiterst verontwaardigd aan.
Hoe durfde ik!

Ik probeerde alles:
airco op,  airco af,
radio aan, radio uit,
zachtjes met hem praten,
een slaapliedje zingen,
niets hielp.
Hij bleef me ongelukkig aanstaren
en gilde zijn frustratie luidkeels uit.

Thuis bevrijdde ik hem uit zijn reiskooi.
Hij verdween meteen onder de kast.
Kon enkel gepaaid worden met een beetje ham.

Ik richtte het tuinhuis voor hem in.
Slapen moet hij voorlopig daar.
Binnen enkele dagen mag hij zijn nieuwe tuin verkennen
en de velden waarin hij op jacht kan.

Maar nu moet hij eerst nog een beetje binnen blijven,
wennen aan zijn nieuwe thuis,
kennis maken met de bewoners.
Hij verschanst zich onder de kast,
vindt enkele vergeten stofwebben.
Een bordje zalm kan hem wel verleiden,
maar hij blijft op zijn hoede.
Heel even gaat hij in op een schuchter spelletje.
Ik laat hem zijn eigen ritme volgen

Morgen zal hij kennis maken met poes Muis.
Ik bid dat het goed gaat.
Dan kan ik mijn belofte waarmaken.
Een nieuwe, warme, zorgzame thuis
voor kater Pirou.

Jardin Agapanthe

Wij houden van Normandië CeT en ik.
De streek kenden we al voor we elkaar ontmoetten.
We hebben er allebei andere herinneringen.
Maar we hebben er ook vele gezamenlijke herinneringen.
Vakanties met onze kinderen en mijn ouders. Drie generaties samen.
Niet altijd gemakkelijk, maar toch heel fijn.
Vakanties met ons gezin in een gîte.
Weekendjes met één kind.
Een weekje met de schoonouders
op bezoek bij de Franse familieleden.

Als CeT en ik er even tussenuit willen,
dan trekken we vaak die richting uit.
Vijf uurtjes rijden, da's goed behapbaar.
We komen er een beetje thuis.
CeT geniet van de zee en de wandelingen over de krijtrotsen.
Ik geniet er van de tuinen.
Er zijn massa's tuinen in Normandië.
Tijdens de zomer kan je ze bezoeken.
Door de jaren heen hebben we in de Seine Maritime
zowat alle tuinen bezocht.

Af en toe wil ik terugkeren naar de plekjes
die me het meeste aanspraken.
De jardin Agapanthe is zo'n plekje.
We waren er negen jaar geleden.
Vorige week wou ik er nog eens een bezoekje brengen.

Ik vind deze tuin één van de meest romantische in de streek.
Ik laat jullie meegenieten:

Kan iemand me vertellen welke plant / struik dit is?
CeT was er helemaal weg van en wil die graag in onze tuin:

Ouderwets

Zal ik jullie eens iets bekennen?
Ik heb een heel ouderwets trekje.

Nochtans vind ik mezelf best wel modern.
Ik werk met word,
maak soms excel-tabellen
kan met powerpoint overweg.
Ik ga het huis niet uit zonder smartphone.
Op vakantie neem ik mijn tablet mee.

Maar schrijven?
Dat doe ik met een vulpen.
Jawel hoor, vulpennen bestaan nog!

Als kind leerde ik schrijven met een  pen en een inktpot.
Vanaf het zesde leerjaar mochten we een vulpen.
Bij mij was het liefde op het eerste gezicht.
En ik gebruik  nog steeds een vulpen.
Niet voor een boodschappenlijstje of een korte kribbel.
Wel om leutige verhalen in mijn schriftjes neer te pennen.

De inkt die vloeiend uit de pen stroomt,
de langzaam opdrogende tekens,
het vloeipapier als ik een blad omsla.
Het heeft bijna iets sensueels.

Ik ben zelfs een beetje 'moeilijk'.
De pen moet fijn genoeg zijn,
de inkt koningsblauw,
het papier ietsje glanzend
ietsje, niet te veel.

Mijn vulpen en ik.
Twee makkertjes.
Liefde voor het leven.
En dat maakt me blij op deze leutige vrijdag.

Gebruik jij nog een vulpen?

Souvenirs souvenirs

Het begon met één sjaaltje,
ergens in een klein winkeltje
in een Frans stadje.

Langzaam werd het een gewoonte.
Souvenirs brengen we zelden mee 
als we op reis gaan.
Maar ik koop wel in elk land een sjaal.

Ik heb er ondertussen tientallen.
Eén schap in mijn kleerkast volstond niet meer.
De sjaaltjes verhuisden
naar een box onder mijn bed.

Ja hoor, ik draag ze allemaal.
Ik heb ze in vele kleuren,
modellen en uitvoeringen.

Van september tot april
zie je me zelden zonder sjaal.
Van elk exemplaar weet ik nog
waar ik het kocht
en welk vakantieverhaal er bij hoorde.
Als ik er 's morgens eentje uitkies,
zie ik altijd een flits van
de mooie plekjes uit één van onze vakanties.
Een leuk begin van de dag.

Brengen jullie vaak souvenirs mee naar huis?


PS: herkenden jullie de titel van deze blogpost?
Het is een popliedje uit de jaren 60.
Weet je ook nog wie het zong?

Drie Vlamingen in Edinburgh

Het was weer tijd voor een moeder-dochter-citytrip.
Dit keer wou oudste zoon ook graag mee.
Hij was natuurlijk erg welkom.
We trokken naar Schotland: Edinburgh.

En wat vonden wij daar leuk, grappig, eigenaardig?

Links - rechts
Ik dacht dat ik er sneller zou aan wennen,
maar blijkbaar is het er al té lang té goed ingestampt.
Eérst naar links kijken, dan naar rechts, dan oversteken.
Als je dat in Edinburgh doet,
loop je gegarandeerd onder een auto.
Na een paar dagen wende het wel.
Wat niet wende:
als je op een voetpad loopt en je moet voor iemand uitwijken,
doe je dat ook best langs links.
Ik ben  nog nooit zo vaak tegen iemand opgebotst...

On the buses
In Vlaanderen zijn de bushokjes open langs de straatkant.
Dat vond ik altijd gevaarlijk toen mijn kinderen nog peuters waren.
Je moest heel goed opletten dat ze de straat niet opliepen.
In Edinburgh zijn de hokjes open langs de voetpadzijde.
Veel veiliger!

1820
We huurden een appartement in een oud gebouw
aan de rand van de oude stad.
Het dateerde van 1820 en was geklasseerd.
Het was er gezellig,
de eigenares was supervriendelijk,
we kwamen er thuis.
Alleen...
je kon het toilet slechts doorspoelen om de 5 minuten.
Door de lage waterdruk in het gebouw duurde het zo lang
om het waterreservoir terug te vullen.
Altijd even afspreken, dus.

Zwarte monumenten
Raar, dacht ik, overal in Europa
poetsen ze mooi hun monumenten op.
Waarom zijn in Edinburgh alle gebouwen zo vuil?
Zoon zocht het voor me op.
De gebouwen zijn er opgetrokken uit een plaatselijke zandsteen.
Als je ze zandstraalt, worden ze beschadigd,
de steen is te poreus.
Ze willen dus wel hun monumenten mooi maken,
maar het kan niet.

Schotse wol
Je vindt in Edinburgh tientallen winkels waar je
producten uit échte Schotse wol kan kopen.
Alleen...
die winkels zijn steevast uitgebaat door Aziaten.
Eigenaardig toch.
Wij deden er wel ons voordeel mee.
Onze huiseigenares was een Aziatische.
Ze leende ons prompt haar persoonlijke klantenkaart
waarmee ze 5% kreeg in een aantal winkels.
Lief van haar en fijn voor ons.
Hoewel men ons aan de kassa wel vroeg hoe wij,
blanke Europeanen ,
aan zo'n Aziatische klantenkaart kwamen.

En natuurlijk proefden we Haggis,
volgden we een rondleiding in de oude stad,
bezochten we de Castle,
beklommen we Arthurs seat
en sprokkelden we heerlijke herinneringen
met ons drietjes.
Voor herhaling vatbaar!

Mijn mooiste cadeau

Van het bedrijf waar ik zo lang had gewerkt,
wilde ik geen afscheid nemen.
Ze hadden te erg op mijn ziel getrapt.

Maar ik had er wel een aantal fijne collega's.
Die hadden een plaatsje in mijn hart veroverd.
Zij wilden wel een afscheid
en nodigden me uit.

Dus treinde ik deze week terug naar Brussel.
We gingen allen samen uit eten.
Ik kreeg cadeautjes.
Eentje was heel speciaal.
Een supermooi cadeau om te koesteren.
Het meest persoonlijke geschenk dat ik ooit kreeg.

Paul is een talentvol grafisch designer en illustrator
en hij is een ex-collega van mij.
Mijn collega's brainstormden over mij.
Paul maakte daaruit een heel persoonlijk scraperboard.
Een kunstwerk waar tientallen kleine knipoogjes in zitten
naar dingen die mij kenmerken.
Mijn collega's kenden me goed.

En ik ...
ik zocht een ereplaats voor 'mijn' kunstwerk.
Op deze leutige vrijdag
geniet ik van dit mooiste cadeau ooit.

(en ik ben CeT heel dankbaar omdat hij voor een foto van het kunstwerk zorgde. Ik slaagde er maar niet in om een foto te produceren zonder dat ikzelf én mijn foto-apparaat weerspiegeld werden.)

Voetbal of lezen?

Waar je ook gaat dezer dagen,
je kan er niet naast kijken of horen.
Hét WK voetbal.

Ik heb eigenlijk zelf niets met voetbal.
Ik vind het een saaie sport.
90 minuten naar een scherm staren voor hooguit enkele goals.
Nee, aan mij is het niet besteed.

Maar de jongste zonen uit hotel mama,
die gaan er helemaal in op.
Ze weten welk land wanneer speelt,
ze hebben een 'pronostiek',
en brengen uren voor de TV door.

Als België speelt zijn ze niet thuis.
Die matchen worden met de vrienden
op een groot scherm gevolgd.
Maar die matchen bekijkt CeT wel thuis.

Een hele maand geen TV voor mij 's avonds.
Dé kans om heel veel bij te lezen.
Ik zit gezellig bij de huisgenoten.
De commentaarstem hoor ik niet.
Ik ben verdiept in mijn boek.
Als er een goal gemaakt wordt, hoor ik het wel.
Dan kan ik eventjes uit mijn boek opkijken
en heb ik wat mij betreft het belangrijkste van de match gezien.

Waar kies jij voor? Een spannende match of een spannend boek?